FanFic.nl

I'm about to loose my mind, you've been gone for so long... (HP)

012.Discovery

"E-en Draco weet ervan?" vroeg Emma een beetje geschrokken toen het tot haar door drong. Draco wist inderdaad dat ze aangetrouwde familie van hem was... waarom had hij anders zo raar gedaan daarnet? Maar als hij dacht dat Emma zich nu ging verlagen tot het niveau van Zwadderich had hij het goed mis! "Natuurlijk weet hij dat, ik mocht dit document niet zomaar gebruiken hoor. Ik moest het eerst nog aan meneer Malfidus vragen, want dit is zijn geheime informatie. Die man houdt ook niks verborgen voor zijn zoon. Ik had wel nadrukkelijk gezegd dat die niks mocht laten merken tegenover jou, maar blijkbaar worden de adviezen van het schoolhoofd in de wind geslagen de laatste tijd..." zei Perkamentus somber. Iets in zijn stem leidde Emma een beetje af van haar schok. "Is er iets aan de hand Meneer?" vroeg ze vooral uit beleefdheid. Misschien een beetje grof, maar perkamentus zijn problemen konden haar niet echt schelen op dat moment. Die van haar waren groter... "Niks waar jij je druk om moet maken Emma. Omber doet steeds lastig en wil dat er dingen veranderen op Zweinstein. Het ergste is nog dat de minister haar geeft wat ze wil ook. Ik verlies steeds meer de controle en laat ons stellen dat het wel eens goed zou kunnen dat ik binnenkort een andere baan moet zoeken." Emma had het al zien aankomen. Dat roze geval wou de school overnemen en Perkamentus buitensmijten! "Voor mij blijf je het enige echte schoolhoofd Perki... Bedankt en als je in het vervolg nog dingen ontdekt zeg je ze gewoon oké? Ik ben er wel klaar voor." Emma stond al op, nu wou ze het allemaal zo snel mogelijk aan Harry vertellen. "Wacht even Emma. Je beseft toch wel dat je dus familie bent van de mama van Draco en dat zij..." Emma onderbrak hem. "Dat zij een vreselijke bitch is? Ja, dat weet ik." Perkamentus keek haar even indringend aan. "Zo, dat moet wel volstaan voor deze keer. De volgende keer kom je meer te weten." zei hij en hij knikte vriendelijk. Ze liep al naar de deur, waar ze zich nog even omdraaide. "Je houdt nog steeds dingen voor me achter, is het niet?" vroeg Emma nog. Perkamentus knikte enkel en hij glimlachte nog eens. Emma besloot dat hij misschien wel gelijk had, het was genoeg voor vandaag. Het zou anders teveel voor haar worden. Ze liep Perki zijn kantoor uit en stormde de bijhorende trap af. Ze liep maar wat door de gangen, niet echt wetend waar ze heen ging. Typisch dat ze precies nu de weg moest kwijt geraken, nu het zo dringend was. Harry moest het allemaal te weten komen! Ze moest... Plots bleef ze staan, want haar benen wouden niet meer mee. Ze merkte dat ze op de zevende verdieping was, dat was nog een heel eind van de leerlingenkamer van Griffoendor. Langzaam besloop haar een akelig gevoel en ze sleepte zichzelf naar het dichtstbijzijnde vrije lokaal zonder haar benen te voelen. Vreemd, ze had in al haar jaren op Zweinstein nooit gemerkt dat er een totaal vrijstaand lokaal was op de zevende verdieping... Het kon haar ook niet echt schelen, ze moest gewoon even alleen zijn. De kamer was helemaal donker en zonder erbij na te denken liet Emma zich in een hoekje op de grond zakken. Ze sloeg haar armen om haar knieën en legde haar kin erop. Tranen spongen in haar ogen en ze verstopte haar gezicht in haar armen. Ze was familie van Draco... De zachte snikken weergalmden in de ruimte waardoor Emma merkte dat ze groot moest zijn. plots voelde ze iets tegen haar hand drukken, het voelde koud aan. Met betraande ogen keek ze op, maar het was nog helemaal donker in de kamer. Ze wou dat ze licht had, dan kon ze... WOW! Emma voelde hoe de tranen meteen ophielden met stromen. Ze had nog niet goed gedacht dat ze licht nodig had of er waren al in de hele ruimte zwevende kaarsjes verschenen. Ze keek naar haar hand en er stond een doos papieren zakdoejes tegenaan. De muren bestonden uit spiegels en de deuren waren verdwenen zodat zeker niemand Emma zou kunnen storen, zoals ze gewenst had. Wat voor kamer was dit en waarom gaf ze Emma alles wat ze nodig had? Emma herinnerde zich dat ze al eens iets over zo'n kamer gelezen had, maar wanneer. Misschien vorig jaar? Vorig jaar had ze samen met de anderen veel tijd in de bib versleten. Ze had Harry dan helpen zoeken naar een middel dat hem zou helpen om een uur aan één stuk onder water te kunnen blijven zonder adem te halen. Dan had ze in één van die boeken gelezen over... over die kamer. De naam ervan lach op het puntje van haar tong. Ja natuurlijk! De Kamer Van Hoge Nood!

Reacties: