FanFic.nl

Third World War

One

Het is donker, stil en koud. Héél erg koud. En dan moet het nog winter wórden...
Mijn adem glipt trillerig over mijn lippen, danst om mijn hoofd heen in een wit wolkje. Ik heb vier lagen kledij aan: een T-shirt, sweater, dikke trui én een jas, hoeveel gekker moet het worden? En nog ril ik harder dan de vibrator die ik kreeg voor mijn achttiende verjaardag en…
Ik schud de gedachten snel weg. Het is één ding om met je focus ergens anders te zitten als het koud is en je makkelijk kan uitschuiven over het ijs dat de straten heeft omhelst, maar een ander als het donker is én zo angstaanjagend stil dat de babyhaartjes op mijn nek er recht van gaan staan.
Mijn voeten schuifelen over het asfalt, ik probeer zo goed mogelijk te wennen aan het donker om toch maar i¬ets te kunnen zien, maar blijkbaar kan je maar één keer hulp krijgen per dag. God is meedogenloos, die klootzak.
Voor mijn gedachten weer kunnen afdwalen naar eerder vandaag voel ik mijn gsm in mijn broekzak trillen. Mijn vingers zijn gevoelloos, ondanks de handschoenen, dus krijg ik het stomme apparaatje maar niet uit mijn zak geprutst. Ik moet stilstaan, een rode handschoen met mijn tanden van mijn hand trekken en de prikkende kou door mijn zenuwen voelen schieten om uiteindelijk toch te slagen. Met mijn duim op het scherm open ik mijn menu, en zie in het vetgedrukt Yasmine’s naam op mijn scherm staan.

Yazz (2:01am): Als je te laat bent omdat je ALTIJD te laat bent, laat dan even iets weten. Sommigen staan al bewapend en al met een voet uit de deur, ik wil ze niet voor niets het donker in sturen.

Ik typ zo snel als mijn gevoelloze vingers het me toelaten een sms’je terug en draai de hoek om. De straat waar ik nu in beland ben, wordt belicht door lantaarnpalen.
Ik wurm mijn hand terug in mijn handschoen en ga zo dicht mogelijk bij de muren lopen, laat de schaduw me omhullen. Licht is niet altijd goed, zeker als je niet in dit deel van het dorp hoort rond te dwalen na het Avonduur.
Stom Avonduur ook… Wat is tien uur nou? Dan word ik pas wakker.
Met de nodige moeite houd ik het rollen van mijn ogen tegen. Nog even en ik ben weer thuis, in de knusse warmte van een verwarming en mijn vrienden. Dan kan ik eindelijk vertellen wat er gebeurd is, wat er al heel de tijd aan mijn binnenste knaagt en borrelt en suddert. Ik moet het kwijt, zo snel mogelijk, of het gaat mijn hele denken overnemen.
In de verte blaft een hond, en dat schudt me uit mijn overpeinzingen. Ik moet echt beter letten op mijn gedachten, ik wist niet dat ik zó snel afdwaalde... Ik ga weer een beetje sneller lopen. Nog even...
Ik zie de verloederde loodsen al opdoemen boven de andere oude, arme huizen en mijn rechtermondhoek schiet lichtjes omhoog. De laatste tijd is er weinig reden tot lachen, en dus is lachen aan het uitsterven. De weinigen die het tegenwoordig nog kunnen, zijn zij van de Partij. Hen gaat het immers goed, wij moeten alles in ons mogelijke doen om de week door te komen.
Voor een groot hek sta ik stil. De groene draden zijn door elkaar geweven met een vast patroon, maar aan de rechterkant bij een van de palen is een groot gat geknipt, iets dat de symmetrie drastisch verstoort. Het is groot genoeg voor mij om er door te kunnen, dus ik hurk en klauter er onhandig doorheen. Even vrees ik dat ik wéér een van mijn kleren scheur - nu ik niet meer een overdadig grote reserve heb, probeer ik zo goed mogelijk op mijn spullen te letten - maar het blijft stil. Oorverdovend stil.
Ik sta zo snel mogelijk weer op, ijs likte aan mijn knieën en hoewel ik liever op de grond zit dan op de daken wil ik mijn knieën ook niet bevriezen om ze daarna te verbrijzelen door recht te komen. Ik weet minstens honderd verschillende soorten pijn die ik liever heb.
Het laatste stuk van mijn wandeling is vertrouwd, maar daarom niet minder gespannen. Ten allen tijde de zintuigen focussen, naar de mate van het mogelijke natuurlijk, en wees voorbereid. De eerste dingen die je moet leren in een leven als het mijne. Een leven vol oorlog.
Omdat het niet makkelijk is om alle zintuigen op scherp te zetten, niet als de gure, ijskoude wind je neus en oorschelpen bevriest, ben ik altijd het meest voor ogen geweest.
Mijn hart maakt een vluchtig sprongetje als ik recht tegenover huis nummer dertien sta, maar ik kijk voor de zekerheid nog even om me heen en sta stil om intensief te luisteren. Ik hoor niets, dus loop ik naar de deur en klop op het ritme van Queens We Will Rock You.
“Dorien?” klinkt gedempt vanaf de andere kant.
“De enige echte,” antwoord ik, het begin van mijn eens zo bekende grijns om mijn stenen lippen. De deur wordt ontgrendeld, drie sloten, en zwaait dan open. Yasmine trekt me naar binnen en sluit de deur opnieuw weer helemaal af. Dan draait ze zich naar me om, haar losse dreadlocks maken een reis door de lucht om nadien weer over haar schouders te vallen. Haar blik staat me alles behalve aan, maar ik denk dat ik het verdien… Deze keer. En misschien vorige keer ook.
“Wat duurde er zo lang?” Ze fronst, maar helpt me niettemin uit mijn jas en leidt me mee naar de woonkamer. Suki en Nadezh die op de trap zaten toe te kijken lopen vlak achter ons.
“Oef, Captain is ook weer terecht,” mompelt Kayley, de opluchting duidelijk op haar gezicht. Ze duikt weg in de keuken en iets later hoor ik het koffieapparaat ratelen.
Ik begin te vertellen van zodra ik in de zetel word neergedrukt. “Michael en ik waren dus onderweg van de bar naar zijn huis toen we onderschept werden en…”
“En?” vragen Nadezhda, Suki en Yasmine tegelijk. Als het niet zo ernstig zou zijn geweest, en een paar jaar terug, dan zou ik gelachen hebben, maar dat kan ik nu niet.
Ik wrijf mijn handen over elkaar en kijk er gespannen naar, alles om niemand in de ogen te hoeven kijken als er pijn doorheen flitst. “We zijn het kwijt.”

Reacties: