FanFic.nl

Forget About It.

Hoofdstuk 11: Shorty Said She Wants To Run Away.

Het was al pikdonker geworden. De stad was van een mooie, gezellige stad naar een stil en duister hol met huizen veranderd. De lantaarnpalen en clubs gaven de enige lichtbron. De maan was verstopt achter de donkere wolken, bang om zich te laten zien. Rode lichtjes schitterden in de reflectie van het felle licht van de lantaarnpalen en het drong tot me door dat we nu écht verkeerd zaten.
“Gasten, dit is het Red Light District. Vol met prostituees. En vage clubs. Ik wil weg hier. En ik heb honger,”� zeurde ik hinkelend aan Jacks schouder.
“Wat zijn we toch een stelletje zeuren. Je hebt net al wat gegeten,”� zei Alex en keek voorzichtig door de raampjes.
“Ja, een Happy Meal met zijn drieën delen. Wat vult dat goed, zeg.”�
“Jij wilde meer niet betalen,”� snauwde Alex.
“Jullie wilden niet in een restaurantje eten,”� zei ik minachtend terug.
“Nu raak ik er ook bij betrokken?”� lachte Jack. Alex en ik vielen stil.
Soms dan kon ik ze allebei wel een klap verkopen. Jack, omdat hij altijd rustig bleef in de meest chaotische omstandigheden en Alex, omdat hij… Hij is Alex Gaskarth en ik haat hem gewoon.
“Deze buurt komt me ergens wel bekend voor,”� zei Jack nadenkend.
“Dat zeg je nu al de hele tijd,”� mompelde Alex en schopte tegen een blikje.
“Wie wilde er nou wedstrijdje ‘rennen van fans’?”� zei Jack. Ik voelde hoe twee paar ogen me doordringend aanstaarden en ik keek op.
“En wie stemden er in mee?”� bitste ik en viel bijna weer over mijn eigen voeten.
“Laten we die tent binnengaan en naar het Hilton vragen,”� stelde Alex voor en wees naar een etalage waar een vrouw in sletterige kleding ons aan zat te kijken.
“Aan een prostituee? Zijn jullie -“
“Wil je nou naar huis of niet?!”� zei Jack geïrriteerd en knikte naar Alex als een teken dat hij Alex’ idee goed vond.
Ik snoerde mijn mond en we liepen hinkelend naar de verlichte deur toe.
“Ik kan niet geloven dat ik nog een kantoor van een prostituee ga betreden,”�mompelde ik wanneer Alex naar binnen liep en Jack me meesleurde. De bel ging en hetzelfde wijf kwam nar ons toe lopen.
“Wat willen deze schatjes van me?”� zei ze met een vreemd accent.
“We willen eigenlijk niets. Alleen een kaart zou handig zijn. We zijn sinds vanmiddag al verdwaald…”�
“Aww, wat zielig toch. Jullie mogen wel een nachtje hier blijven hoor,”� zei ze met een nare glimlach en keek me aan, “Als dat dronken hoopje aan zijn schouder maar verdwijnt…”�
“Ik wil naar huis!”� riep ik en liet Jack los. Met veel gekreun kwam ik naast Alex staan, voor de vrouw met de botoxlippen.
“Het kan me niet schelen of je denkt dat ik dronken ben of niet, maar ik wil alleen zeggen dat ik naar huis wil, dat zij morgen een show hebben en dat wij allen een plattegrond willen hebben,”� hijgde ik kwaad en gaf haar een klap in haar gezicht. Alex proestte.
“Sorry, ze heeft teveel op,”� loog hij en glimlachte speels naar me. Ik ademde rustig in en uit, het was misschien beter om er niet op in te gaan.
“Dat dacht ik al. Nou, omdat zij het wil. Ik heb liever geen gevecht hier gaande. Wacht hier, lieverd.”�
De vrouw liep weg en ik keek Alex aan.
“Ik haat je,”� zei k knarsetandend.
“Ik jou ook.”�
Jack kwam voorzichtig bij ons staan.
“Ben blij dat ze niet gelijk ging strippen,”� lachte hij nerveus en klopte op mijn schouder, “Speel nog even dronken, wil je, Eden?”�
Ik gromde en zag dat de vrouw weer terug kwam, met een kaart en een pen in haar handen.
“Jullie zijn hier,”� zei ze lief en omcirkelde wat op de kaart.
“En het hotel waar jullie waarschijnlijk zitten is hier.”� Ze maakte een grotere cirkel om een huisje heen.
“De snelste weg is met de tram, alleen vraag ik me af of jullie zo laat illegaal kunnen reizen,”� lachte ze.
“Bedankt,”� knipoogde Alex en nam de kaart aan.
“Jullie kunnen altijd langskomen,”� zei ze en begeleidde ons naar de deur.
“Nog even dit,”�Jack duwde een papiertje in haar handen.
“Is dit je nummer?”� vroeg ze verrast.
“Misschien,”� grapte hij en legde mijn arm weer om zijn schouders. We zeiden gedag en liepen weg.
“We zijn gered!”� lachte Alex.
“Uiteindelijk wel, ja,”� zei ik sloom en gaapte, “Jack, wat gaf je aan haar?”�
“Een papiertje,”� lachte hij, “Had erop geschreven dat slapen met populaire bands je niet beroemd maakt. Niks persoonlijks, getekend Jack Barakat en Alex Gaskarth, gitarist en zanger van All Time Low.”�
Hij keek hoe ik reageerde. Ik reageerde niet.
“Niemand kan ook lol hebben om tien voor twaalf ’s nachts als jij er bij bent, hè?”� grijnsde Alex en bestudeerde de plattegrond. Kwamen we ooit nog heelhuids bij het hotel aan?

Reacties: