FanFic.nl

Escuela De Oro

Capítulo 2

Gisela Domí­nguez
Ik loop richting de tafel van mijn categorie, Fe. Aan de tafel zie ik Soraia al zitten. Snel ren ik op haar af. “Hoi schat!”� zeg ik en ik geef haar een kus op haar wang. “Hoi hoi”� zegt ze. Snel ga ik naast haar zitten. “Hoe was je vakantie?”� vraagt ze. “Zoals elk jaar, naar mijn familie in Zuid - Frankrijk.”� Zeg ik. “En jij?”� “Ik ben naar Malta gegaan.”� Zegt Soraia. Soraia en ik kletsen nog een tijdje door. Na een kwartiertje horen we een schel fluitje door de zaal. Meteen zijn we stil. Iedereen draait zich om naar de verhoging aan het begin van de zaal. Ons schoolhoofd, meneer Sí¡ez, loopt de verhoging op en gaat achter de tafel staan. Met een lage stem begint hij zijn speech. “Beste leerling, dit jaar wordt anders dan elk ander jaar. Dit jaar wordt een speciaal jaar. Dit jaar wordt een speciaal jaar net als elk ander jaar. Elk jaar op Escuela de Oro is speciaal. Dat komt onder andere door jullie.”� Sí¡ez stopt even met praten en kijkt de zaal rond. Daarna vervolgt hij zijn speech. “Maar niet alleen door jullie. Ook door onze geweldige docenten.”� En hij wijst naar de hoofdtafel met alle docenten eraan. “Ze zijn er altijd voor de school en voor elkaar. Helaas hebben we afgelopen jaar een enorm getalenteerde docent kwijtgeraakt. Hiervan hebben we allemaal de gevolgen kunnen voelen. Dit hebben we met elkaar gedeeld, gehuild, gelachen. Nu zijn we een aantal maanden verder en we zijn meneer Fuerta nog niet vergeten maar we hebben wel iemand die zijn functie kan overnemen. We hebben daarvoor meneer Goní§alo Eanes. Hij neemt de lessen bezweringen over.”� Meneer Eanes staat op. We klappen. Na een paar secondes vervolgt hij alweer zijn speech. “Het enige wat ik hem, jullie en alle docenten kan toewensen is veel geluk en een heel leuk jaar. Ik stop maar met deze speech want ik zie jullie hongerige gezichtjes. Dus tast toe en zo meteen lekker slapen. Eet smakelijk!”� eindigt meneer Sí¡ez zijn speech. Hij gaat naast de andere docenten zitten. Zodra bij het satijn van zijn stoelbekleding raakt staat al het eten op tafel. Het is elke keer weer een feestje dat welkomsdiner. Voor mij staat een grote kip. Ik snij een stukje af en leg het op mijn bord. Zo snij ik hier en daar nog wat stukjes af en vul ik mijn bord. Naast mij zit een meisje alles naar binnen te schansen. Vies kijk ik hem aan. Soraia, die tegenover me zit, schiet in de lach. Ze legt een pompoentaartje op mijn bord en seint me dat ik niet meer op de jongen moet letten.
Na het eten staat meneer Sí¡ez op. Iedereen draait zich om in zijn richting. “Natuurlijk zijn jullie niet de enige leerlingen op deze school. Er zijn ook nieuwe leerlingen. Deze hebben aan een speciale tafel al met elkaar kennis gemaakt.”� en hij wijst naar de voorste tafel. “Maar we moeten deze kinderen nog indelen in onze wel bekende categorieën, Fe, Fuego, Amistad, Corte en Astuto. Dus ik vraag aan onze nieuwe leerlingen om op te staan en in een rijtje te gaan staan.”� Braaf gaan de eersteklassers achter elkaar in een rijtje staan. Langzaam begint meneer Sí¡ez de namen op te noemen. “í�ngela López.”� Er staat een meisje op met lange bruine haren. Ze kijkt vrolijk de zaal rond en gaat op de stoel zitten. Meneer Sí¡ez zit de sorteerhoed bij haar op. “Fe!”� roept de hoed. í�ngela springt op en loopt naar onze afdelingstafel. Al snel verdelen de leerlingen zich over de vijf afdelingstafels.
Na ongeveer anderhalf uur is ook de laatste leerling is onderverdeeld. Soraia en ik staan, na de laatste toespraak van meneer Sí¡ez, op. Een paar eersteklasser lopen achter ons aan. Aan het einde van de grote hal lopen we de marmeren wenteltrap af. Als je de lange trap hebt afgelopen stuit je eigenlijk meteen op een grote deur. Met mijn toverstok schrijf ik een code op de deur. Elk cijfer ligt eventjes op. Na de vier cijfers klikt de deur vanzelf open. We lopen de leerlingenkamer in. De eersteklassers rennen als een dolle door elkaar heen. Samen met Soraia schenk ik iets te drinken in en pak wat hapjes. Op de tafel zetten we wat hapjes neer. Soraia ploft op de bank. Ik ga ook op de bank zitten. Na een tijdje komen er twee jongens binnen, Graciano en Jesíºs. “Hi meiden.”� zegt Jesíºs. “Hoi hoi.”� Reageert Soraia op hem. “Hoe was.”� Maar voordat Graciano zijn zin af kan maken komt mevrouw Jerez binnen. “Dames en heren, het is al half één en morgen begint jullie eerste school dag dus ik dacht dat jullie eens jullie bedje moesten opzoeken.”� Zegt ze in een rap tempo achter elkaar. Ik kijk om me heen en eigenlijk zitten alleen wij nog maar in deze kamer. In een klein hoekje achterin zitten nog twee giebelende meiden. Ik knik naar mevrouw Jerez en sta langzaam op. De rest volgt mijn voorbeeld. Soraia en ik lopen naar beneden. Door de ramen in de trap zien we de zeemeerminnen zwemmen. Ze zwaaien naar ons. Lachend zwaaien we terug. De zeemeerminnen zijn altijd vriendelijk voor ons. Ze zijn prachtig ze hebben staarten in alle kleuren en prachtige lange haren. Ze zijn echt wonderbaarlijke wezens. Ik loop door naar mijn kamer. Soraia en ik delen onze kamer met alle andere meiden van de zesde klas. We hebben daar zelf voor gekozen omdat we een leuke, gezellige groep zijn.
In onze kamer staan een aantal stapelbedden knus op elkaar. We hebben zelf onze kamer helemaal ingericht op de manier die wij vonden passen bij de leerlingenkamer, zeekleurig. Vanuit ons raam hebben we ook prachtig uitzicht onder water. Alle dieren, wezens en andere dingen zien we langskomen. Meestal zitten we dan ook hier. Waar ik echt blij mee ben is dat de jongens ook op onze kamer mogen komen en wij niet alleen bij hun. Het is altijd veel gezelliger met een gemende groep dat alleen. Op deze kamer slapen zo’n tien tot vijftien meiden. Dat verschild wel eens omdat er wel een ruzies ontstaan. Soraia en ik slapen altijd bij elkaar. Eigenlijk hebben we ook nooit ruzie met de meiden van onze categorie. We kunnen het alle vijftien wel goed met elkaar vinden. Snel kleed ik me om en ik ga in mijn bed liggen. Morgen douche ik wel. Als ik er eenmaal in lig, merk ik pas hoe moe ik ben. Ik sluit mijn ogen. Vaag hoor ik Soraia nog mijn naam roepen maar ik heb niet meer de kracht om te reageren. Al snel zak ik weg.

Reacties:

realMe zei op 29 juni 2011 - 20:10:
leuk....
ben benieuwd naar meer....
het klinkt echt heel leuk