FanFic.nl

Densetsu no Akio.

Relaxing? Or not!

''Ah...'' Yasu snoof opgelucht de lucht naar binnen, terwijl ze haar poten in haar zij had gepord. ''Frisse lucht! Wai!'' Akio grijnsde lichtjes, terwijl hij keek naar de spastische bewegingen die de vrolijke Buizel maakte. Hij moest toegeven dat het fijn was om weer uit die grot te zijn. Ergens begreep hij niet hoe zijn ouders het daarbinnen konden uithouden. Op dat moment viel hem iets te binnen. Ouders.. Hij richtte zijn rode oogjes op Yasu, die hij uiteindelijk naar zich toe riep. Het groepje dat hem tot nu toe gevolgd had keek hem verbaasd aan. ''Yasu, heb je enig idee waar we je ouders weer ontmoetten?'' De vrolijke grijns verdween van haar gezicht, en maakte plaats voor een treurige blik. Langzaam schudde ze haar hoofd. Akio beet op zijn onderlip. Ai, pijnlijk onderwerp, daar had hij niet over moeten beginnen. ''Wat is er, kozo? Kan je vriendinnetje er niet tegen om even zonder haar ouders te zijn?'' De Riolu wierp Kunai een kwade blik toe. Het was best al een lange tijd geleden dat Yasu haar ouders had gezien, en die hadden er toen niet al te gezond uitgezien. Ten slotte richtte hij zich weer op zijn hypere metgezel en gaf haar een schouderklopje. ''Ah, ik weet zeker dat het goed met ze gaat en dat we ze snel weer zullen zien!'' Vervolgens zette hij een grote glimlach op, in de hoop dat hij haar zo wat kon troosten. Het leek wel te werken, want haar gezicht klaarde weer op. Gelukkig maar. Akio had geen idee wat hij aan moest als Yasu opeens haar opgewekte persoonlijkheid kwijtraakte.

''Hier.'' De Riolu reek met zijn poot naar de Weavile, die nog steeds op de rug van Kenshin zat. Fronsend keek deze naar het voorwerp in Akio's bezit. Het was een Oran Berry. Vragend keek hij naar het blauwe wezen. ''Je bent gestopt met bloeden, maar je hebt nog steeds je wonden. Eet op, dan voel je je beter,'' sprak nu Kenshin, die de Riolu voor was. ''Waarom.. Waarom doen jullie opeens zo.. Aardig?'' vroeg de Weavile, en keek voornamelijk in de rode ogen van de Riolu. ''Is dat niet duidelijk dan? Je bent onze vriend,'' antwoordde deze, met een vriendelijke glimlach. Kunai, die de Oran Berry nu had aangenomen, keek twijfelend naar de bes in zijn poot. ''Vriend...?'' mompelde hij, en nam voorzichtig een hap van zijn voedsel. ''Oké, ik stel voor dat we weer verder gaan, pauze voorbij!'' De stem van Kenshin weerklonk in ieders oren, en het groepje was dan ook snel weer bij elkaar. ''Is het vanaf hier nog ver naar Solaceon Town?'' vroeg Jiro, terwijl hij zijn broer en zus aanstaarde. Die haalden hun schouders op. ''We moeten eerst nog langs Hearthome City, en dan gewoon de route volgen. Dan komen we vanzelf daaruit,'' sprak Kunai tussen het kauwen door. ''Ik ben blij dat we iemand erbij hebben die meer over deze omgeving weet,'' antwoordde Kenshin, en grijnsde onschuldig. ''Eh? Jullie zijn op weg naar Solaceon Town, maar jullie weten de weg niet?'' Kunai keek ongelovig naar het groepje vanaf de rug van Kenshin, die nu allemaal een onschuldig gezicht probeerde te trekken. De Weavile sloeg zichzelf op zijn voorhoofd. ''Baka no taba...''

''Eh?! Je speelt gewoon vals!'' Yasu fronste naar één van Growlithe. ''Nee, niet waar! Je bent gewoon een slechte verliezer!'' antwoordde Shuu. Nana zuchtte en besloot geen aandacht meer aan haar broer en de Buizel te besteden. Dat was gewoon tijdverspilling. En energieverspilling. Jiro leek dat echter niet door te hebben en probeerde te bemiddelen. De arme stakker. ''Wat voor spel deden ze dan?'' Nana keek op, en zag dat de Riolu naast haar was gaan lopen. ''Gewoon.. Ik zie, ik zie wat jij niet ziet,'' antwoordde ze op een droge manier. Ze hoorde Akio grinniken, en voor ze het zelf doorhad deed zij dat ook. ''Woah! Een Riolu!'' Geschrokken keek het groepje op, waardoor ze nu pas de verschillende trainers opmerkten. ''Grotle, grijp hem!'' Een grote pokémon met struiken op zijn rug rende regelrecht op Akio af, maar Kenshin wist hem op een afstandje te houden op het laatste moment. ''Akio, rennen! Splits op! Splits op!'' riep de Arcanine in paniek. Doordat ze zo'n relaxte houding hadden aangenomen, waren vergeten dat er ook nog steeds trainers waren. De doelwitten sprintten ieder een kant op, niet precies wetend waar ze heen gingen. ''Wooper, Water Gun!'' Het vuur dat veroorzaakt was door Kenshins aanval, waar de trainers mee werden afgeleid, werd nu gedooft door het water. Helaas voor de mensen waren de pokémon waar ze achter aanzaten allang verdwenen. Teleurgesteld liepen de trainers weer weg, om weer verder te gaan waar ze mee bezig waren.

''Fijn, en nu?'' mompelde Kunai. Kenshin checkte eerst of de buurt veilig was, voordat hij tussen de struiken uit kwam. ''Kun je weer lopen?'' De Weavile sprong meteen van zijn rug af en strekte zijn benen. ''Vast wel, maar ik weet niet hoe lang ik het kan volhouden,'' sprak hij, en keek de Arcanine vragend aan. ''Dat ligt eraan hoe lang we nodig hebben de rest weer te vinden.'' Op dat moment waren voetstappen hoorbaar. Kenshins oren lagen nu plat in zijn nek. ''Gevonden! Arcanine, Weavile, jullie zijn van mij!'' Kunai snoof naar de jonge trainer. Hij zag er nogal uit als iemand met weinig ervaring. Grijnzend draaide hij zich om naar Kenshin. ''Dit wordt een makkie.'' De jongen greep naar zijn middel en haalde twee Pokéball tevoorschijn. ''Ga, Luxio, Staravia!'' Kunai en Kenshin namen een alerte houding aan. De jongen zou wel gewoon lef hebben om twee pokémon van hun kaliber uit te dagen, maar het kon ook zijn dat Kunai hem had onderschat en dat hij straks verslagen op de grond lag. Niet dat hij het zo ver liet gaan. Nee, hij zorgde er wel voor dat dit zo snel mogelijk was afgelopen. En als het zo ver was, dan kon hij de rest gaan redden, want die zaten gegarandeerd ook in de problemen.

Reacties: