FanFic.nl

Forget About It.

Hoofdstuk 12: In Retrospect, I Wouldn't Do It Again.

“Nog even wakker blijven, Eden,”� lachte Jack wanneer we het hotel betraden. Vermoeid keek ik in zijn ogen en zag dat er grijze halve manen onder hingen. “Dat geldt ook voor jou, Jackpot,”� lachte ik moe. We waren er. Eindelijk.
Rian en Zack waren nog wakker. Natuurlijk waren ze wakker, ze waren hartstikke bezorgd. Ze bestormden ons wanneer we op hun deur hadden geklopt.
“Fuck, we wilden net de politie bellen,”� zei Rian en tranen sprongen in zijn ogen.
“Waar waren jullie?”� vroeg Zack serieus terwijl hij Jack een knuffel gaf, “Ik had nog zo gezegd om te blijven staan..!”�
“Je lijkt Matt wel,”� grijnsde Alex.
“Kunnen we gaan slapen? Ik ben doodop,”� gaapte ik, “Jullie horen de verhalen waarschijnlijk morgen wel.”�
“Jack, je vriendinnetje is niet gewend aan het leven van een rockster,”� merkte Alex op. Jack bloosde en keek hem aan.
“Wie moet er ook al weer bij haar op de kamer slapen? Ik geloof dat het Alexander William Gayscarf was, niet? Waar is die gast heen? Heb jij hem gezien, Lex?”� beet Jack hem toe. Oh, ja. Ik was nog niet van die gozer verlost. “Welterusten, Jack, Rian, Zack. Tot later.”� Ik stond langzaam op, maar vergat dat mijn enkel was verstuikt en zakte weer ineen. Jack ving me op. “Ik breng je wel naar je hotelkamer,”� lachte hij loom en knipoogde, “Of wil je Alex’ arm over je schouders?”� Ik hoorde Alex overdreven kuchen en ik was te moe om te reageren. Jack moest daar maar blij mee zijn.
“Hup, Alex, je kamergenoot wilt slapen,”� sprak Jack.
“Ja, ja. Trusten, jongens,”�zei Alex en volgde Jack en mij.

Geïrriteerd deed Alex de hotelkamerdeur open en liet Jack en mij de kamer in. “Wees blij, Alex,”� zei Jack wanneer Alex ons knorrig aankeek, “Ik moet met Matt een kamer delen. En een scheldparade over me heen krijgen. Waarschijnlijk krijgen we huisarrest.”� Ik lachte met mijn laatste beetje energie.
“Welterusten, Jack.”�
“Tot morgen,”� mompelde Jack. In stilte stonden we tegenover elkaar.
“Oh, kom hier,”� grijnsde Jack en gaf me een knuffel. Ik grijnsde naar een jaloerse Alex die me aankeek. Lichtjes voelde ik Jacks lippen tegen mijn wang en een warm gevoel vulde mijn maagstreek. Ik deed mijn ogen dicht om niet te hyperventileren. Mijn hart bonsde uit mijn ribbenkast. Was dit het gevoel? Het gevoel wat ik haatte, wat ik het liefst wilde onderdrukken? Waren dit vlinders? Hield ik van Jack in de vorm van liefde?
Jack bleef een beetje hangen maar liet zijn lippen een tiende van een seconde later toch los.
“Welterusten,”� lachte hij en keek naar zijn felgekleurde schoenen.
“Verlaat me nooit,”� fluisterde ik.
“Beloofd,”� fluisterde hij terug en zijn armen verlieten mijn rug. Jack draaide zich om naar Alex, wenste hem ook een goede nacht en verliet de kamer. Alex botste expres tegen me op terwijl hij de kamer verder inliep.
“Ik haat je nu nog erger,”� snauwde hij.
“Wees dan blij dat we gescheiden slapen, Alex,”� lachte ik.
“Sinds wanneer noem je me zo,”� beet hij me toe.
Ik haalde mijn schouders op.
“Had ik zin in,”�zei ik opgewekt. Niets of niemand kon mij nu nog een slecht humeur bezorgen.
POV Alex

Ik stak mijn tong uit naar Eden. Ik wist wel dat Jack gevoelens voor haar had. Ondanks ze dacht dat ze 90% jongen was, was ze best een mooi meisje. Ho, wat zeg ik nou? Jack vond haar zo een mooi meisje. Wanneer we het eindgala hadden voor de examenklassen moest ze van haar oom en tante een jurk aan en haar haar een keek niet stijlen. Ze had dat gedaan. Ze had toen voor de eerste keer make-up opgedaan, een ketting om en nette schoenen met hakken aan. En dat was ook gelijk de laatste keer. Jacks gezicht was onbetaalbaar geweest toen hij haar zag. Nee, echt, zijn glas punch viel bijna uit zijn handen, zo erg. En daarna gingen we naar haar huis om de jurk en de schoenen in de prullenbak te gooien en te feesten dat ze dat nooit meer aan hoefde te doen. Jammer genoeg vond haar oom de jurk en schoenen in de prullenmand en was ontzettend kwaad geworden. Eden had toen wel een maand huisarrest gekregen en mocht geen zakgeld meer voor de rest van het jaar. Dat was de enige keer geweest dat we een goede tijd hadden met zijn drieën…
Ik snelde naar het bed en plofte daar op neer. Eden kraakte me niet af omdat ik het bed had ingenomen, dan moest ze wel blij zijn.
“Ik zit nu niet te tieren dat je het bed hebt ingepikt, maar dat wil niet zeggen dat ik je opeens mag,”� zei ze met een geforceerde glimlach en hinkte naar de bank toe. Ze sloeg haar jas over haar heen en deed haar ogen dicht. Ik draaide me chagrijnig van haar weg.
“Weet je, Wilks?”�
“Hm?”�
“Ik haat jou ook.”�
“Das mooi. Welterusten.”�

Reacties: