Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Scream (till you feel it) [Afgelopen] » 34. epiloog
Scream (till you feel it) [Afgelopen]
34. epiloog
Ik had mijn arm in de zijne gehaakt. Zo liepen we over het strand. Het zand kraakte wat onder mijn blote voeten. Het was warm, daarom begeleidde hij me naar de zeelijn. Net waar het water stopte, gingen wij lopen. Het water liep om onze enkels. Het deerde niet. Het voelde net fijn aan. Zo lekker fris. Hij begeleidde me richting de oude pier. Het ding was oud en werd niet meer gebruikt. Mensen kwamen hier amper, had hij me verteld. Hij wist zo veel over deze plek. Ik had hem wel gevraagd hoe hij het allemaal wist en zijn antwoord was dat hij hier elk jaar op vakantie kwam. Vroeger.
Ik vroeg nog voor we op de houten planken stapte als het niet kon inzakken, maar hij zei dat het allemaal oké was en dat er niets kon gebeuren. Ik vertrouwde hem en pakte zijn hand toen hij me die aanreikte om er bovenop te stappen. De houten trap was stuk.
Stilletjes liepen we naar het einde van de pier. Ik was toch bang om in te zakken, maar hij had geruststellend zijn arm rond mijn middel gelegd en gefluisterd dat ik niet bang moest zijn.
Hij zorgde ervoor dat ik voor hem kwam staan zodat hij zijn armen rond mijn heupen kon leggen. Hij legde zijn hoofd op mijn schouder en fluisterde zachtjes zijn motto in mijn oor.
“Scream, till you feel it.”ť Een luide gil weergalmde over de zee.
Veel dank aan Bill Kaulitz, Tosca en Makbule voor alle inspiratie en eeuwige steun. (Ookal kent Bill me niet)
Reacties:
Bij de laatste zin kroop er een rilling over mijn rug. Prachtig<3
Ik vond dit echt een fantastisch verhaal, en ik ga het ook zeker missen.
Ik ben echt van Noa en Bill gaan houden. <3
Super goed gedaan!
wat een mooi einde
echt mooi
en het vorige hoofdstuk was ook zo mooi
nu zijn ze voor altijd bij elkaar
dankje dat ik mee mocht lezen