FanFic.nl

Pokémon Black and White Adventures

Chapt 22: Stration City.

Chiara keek lichtverbaasd naar de bruinharige jongen. Wat probeerde hij haar te vertellen? Ach, daar kwam ze wel achter als hij haar dat vertelde, niet? Ze kon nu wel conclusies trekken, maar meer ook niet. Sora zou het vanzelf wel duidelijk maken als hij erover wilde praten. Tot die tijd wachtte ze gewoon. Op dat moment sprong haar Pichu in haar nek. ''Hé, heb je het naar je zin met Sparky?'' grinnikte ze. Kioko trok wel heel vaak op met de Pikachu sinds ze hem ontmoet hadden. Misschien omdat ze beide elektrische pokémon waren? ''Pi!'' Het gele wezentje op haar schouder wees naar haar tas en begon haar lippen af te likken. Chiara begon hierdoor te grinniken, wetend wat Kioko bedoelde daarmee. Ze had net hetgeen wat zí­j wilde aan Sora gegeven, dus was het voor haar makkelijk om dat mysterie te ontrafelen. Met een glimlach gaf ze Kioko haar Pecha Berry, die ermee van haar schouder sprong en hem begon te verorberen. Chiara keek er even glimlachend naar, voordat ze haar blik op de twee jongens richtte. Ze was eigenlijk best nieuwsgierig waarom Roxas hem geroepen had.

''Wat is er?'' Sora keek zijn broertje vragend aan, die met een flesje in zijn handen in de blauwe ogen van Sora keek. Hij stak zijn linkerhand uit, terwijl hij de grip in zijn rechterhand versterkte, alsof hij bang was dat het flesje zou vallen als hij het te los vasthad. ''Geef me je arm, dan ontsmet ik hem.'' Sora deed braaf wat hem gevraagd werd, maar kreeg daar meteen spijt van toen hij het spul op zijn arm kreeg. Het prikte enorm, wat voor tranen in zijn ogen zorgden. ''Wat maak je me nou, man?'' vroeg hij en probeerde zijn arm terug te trekken. Roxas had hem echter te stevig vast voor zo'n ontsnapping. ''Prikt het?'' grinnikte de blonde jongen. Sora kon er niet mee lachen, maar gelukkig was Roxas al klaar. Het prikte wel nog, maar hij was blij dat het niet zo lang had geduurd. ''Iedereen weer terug op krachten?'' vroeg Roxas, waar energiek op werd gereageerd door de pokémon. Gelukkig. Hoe eerder ze bij Stration City aan waren gekomen, hoe beter. De pokémon vormden zich in paartjes en begonnen vooruit te marcheren. Sparky liep samen met Suki en Kioko voorop, gevolgd door Roxas. Daarachter liepen Chiara en Sora met de rest van de pokémon om hun heen. Kio liep tussen hen in, en had op een gegeven moment beide hun handen vastgepakt, terwijl hij ze omstebeurt glimlachend had aangekeken. ''Zo te zien mag Kio je wel,'' grijnsde Sora. Hij vond het prachtig om te zien hoe zijn broer en vriendin zijn vertrouwen al goed hadden gewonnen. Chiara glimlachte breed. Zo te zien vond ook zij het leuk om te weten dat ze in vertrouwen werd genomen. Bij die gedachte zakte Sora zijn grijns even weg. Kio vertrouwde haar wel, maar het leek wel alsof hij dat niet deed. Hij wilde het haar wel vertellen, maar op de een of andere manier werd hij tegengehouden door iets. Misschien was het wel niet het juiste moment geweest om te zeggen. Ja, dat moest het zijn. Hij zou wachten tot het juiste moment.

''Hoe ver nog tot Stration City?'' vroeg het meisje opeens. Sora haalde zijn PokéGear tevoorschijn en zocht het op. ''Niet ver meer,'' sprak hij, terwijl hij het apparaatje weer terugduwde op zijn plek. Het had nu verder toch geen nut meer. ''Gelukkig, de zon begint namelijk al onder te gaan,'' mompelde Roxas, die zijn armen achter zijn hoofd had geplaatst en wat achterover liep. Hij had zijn blik duidelijk op de lucht gericht. ''Hoezo gelukkig? Ben je bang om te kamperen?'' sprak Sora op een plagerige toon, waardoor Roxas zich omdraaide. ''Nee, het is alleen dat sommige het hiet niet op insecten hebben.'' Nu was het zijn beurt om zijn tong uit te steken. Chiara begon te blozen en keek de andere kant uit bij die opmerking. Het was al duidelijk dat het op haar was gericht. ''Chiara vind het niet erg om in de buitenlucht te liggen. Daarbij zie ik nu geen insecten meer,'' antwoordde de bruinharige jongen. Gelukkig nam hij het voor haar op, want zij was dat zelf niet van plan geweest. Daar had ze zelfs nog niet aan gedacht. Roxas deed zijn mond open in een poging om iets te zeggen, maar faalde. Het geluid van een levendige stad werd hoorbaar. Met een ruk draaide de blondharige jongen zich om en zag daar al wat gebouwen boven de boomtoppen uitsteken. ''Wie er het eerst is?'' klonk er achter hem. Blijkbaar had het meisje ingestemd, want niet veel later voelde hij twee gedaantes langs hem afspringen, gevolgd door de pokémon die ook wel in waren voor een spelletje. Niet veel later stond hij daar alleen, toekijkend hoe de rest van de groep verdween. ''Hé! Wacht nou!'' Vlug liep hij erachteraan, in een poging om zijn pas te versnellen.

Uiteindelijk had hij de rest bij weten te houden, maar hij zakte door zijn knieën en leunde met volle gewicht tegen een lantaarnpaal. ''Roxas is laatste! Suki, jouw beurt!'' hoorde hij zijn broer roepen. Hij keek vragend op en voelde meteen een stroomstoot door zijn lijf schieten. Nijdig keek hij zijn broer aan. ''Waar was dat goed voor?!'' Sora begon te grijnzen. ''Je was laatste. De laatste kreeg een stroomstoot van zijn eigen pokémon.'' De jongen stak zijn duim op naar Roxas, die hem verbaasd aankeek. Zijn blik gleed even naar Chiara, die, zo te zien, nog harder had gerend dan hem. Nogal logisch met die afspraak. Sparky en Suki konden zich nog wel inhouden met hun aanval, maar Kioko was een twijfelgeval. En dat wist zij vast ook. Bij die gedachte begon hij even te lachen, waardoor nu hí­j scheef aan werd gekeken. ''Binnenpretje,'' mompelde hij ter verdediging tegen de rest. ''Zullen we dan maar naar het pokécenter gaan? Morgen wordt vast een lange dag,'' sprak Chiara en keek de twee vragend aan. Ze knikten en liepen verder de stad in. Een pokécenter was nooit lastig te vinden, toch?

Reacties: