FanFic.nl

Trip to hell!

55.Talk

Trillend drukte ik mijn hand tegen het raam. Een traan gleed zacht over mijn wangen, toen ik voelde hoe de bus zich langzaam maar zeker in beweging zette. Het besef dat ik mijn kans verspeeld had, dat ik voor eeuwig gevangen zat, kwam als een slag in mijn gezicht terecht. Het liefst was ik in huilen uitgebarsten, maar ik bedwong me. Tranen zouden me niet helpen om uit deze hel te geraken. Het was te laat. Ik had mijn kans verspeeld en daar kon ik niets meer aan veranderen.

"Keisha, come over here."
Het was geen bevel, eerder een gunst. Toch leken de woorden niet tot me door te dringen. Mijn aandacht werd getrokken door de omgeving buiten de bus. Ik zag mensen die zich naar hun werk haasten, collega's die gezellig iets gingen drinken, schoolmeisjes die giechelend over straat liepen. Een traan glipte over mijn wang. Het was niet eerlijk. Ik hoorde daar ook te zijn. Ik hoorde ook plezier te maken. Ik hoorde ook gelukkig te zijn.
Onbewust drukte ik mijn hand harder tegen het raam, hopend dat iemand me kon zien, maar dat was niet het geval. De bus had geblindeerde ruiten, waardoor niemand naar binnen kon kijken. Het was dan ook uitgesloten dat iemand me kon zien. Een tweede traan zoefde over mijn wang. Ik zat hopeloos gevangen. Niemand die wist wat er zich eigenlijk afspeelde in deze bus. Niemand die op de hoogte was van de mishandelingen. Het leven ging gewoon verder, alsof er nooit iets gebeurd was. Wat maakte het nu uit dat ik er niet meer was? Niemand miste me.
Kleine waterdruppels rolden steeds sneller over mijn wangen. Langzaam maar zeker vervaagde ik uit het leven, zoals een oud schilderij waar geen acht meer op werd geslagen. Vergeten en verloren. Hulpeloos op zoek naar een uitweg uit dit web van leugens, maar die was er niet.

"Come, darling."
De zachte stem van Bill, vlak naast mijn oor, deed me opschrikken. Geschrokken draaide ik me naar hem om. Ik had hem helemaal niet gehoord.
"Oh Keisha, don't cry. You're waisting your beautiful tears."
Bill stak zijn hand naar me uit en wilde mijn tranen wegvegen, maar ik zette angstig een stap achteruit. Angst gierde door mijn tengere lichaam. Sinds het voorval van daarnet, vertrouwde ik hem niet meer. Het feit dat zijn broer me bedreigde me een mes, wees erop dat ze niet terugdeinsden voor geweld en dat was iets wat ik ook zelf al had ondervonden. Bovendien was ik nog niet vergeten dat Bill het was, die me een bezoek aan het ziekenhuis had bezorgd. Het liefst wilde ik hem gewoon ontwijken, zodat ik er zeker van was dat hij me geen pijn kon doen. Er was enkel één probleem: hij was degene die steeds contact met me zocht, hij was degene die niet kon leven zonder mijn aandacht.

"Don't be afraid. I won't hurt you."
Bill maakte aanstalten om me te omhelzen, weer zette ik een kleine stap achteruit. Bill bleef meteen stilstaan, zich afvragend waarom ik plots zo schuchter reageerde. Zijn prachtige chocoladebruine kijkers keken me verward aan. Hij wist duidelijk niet wat hij had mis gedaan. Nerveus volgde ik elke beweging die hij maakte. Ik zag dat Bill actie wilde ondernemen, maar bang was om me nog meer in mijn harnas te jagen. Toen Bill echter doodstil bleef staan, keek ik hem afwachtend aan. Zijn chocoladebruine ogen keken me onderzoekend aan, alsof hij hoopte zo meer te weten te komen wat er met me scheelde. Nerveus keek ik Bill aan toen hij oogcontact met me maakte. Zijn bruine kijkers keken me bemoedigend aan. Het was duidelijk dat hij me probeerde om me op mijn gemak te stellen, om ervoor te zorgen dat ik hem zou vertrouwen. Toch werd ik er enkel nog nerveuzer van. Ik kende deze truc maar al te goed. Hij probeerde me te overtuigen dat hij me geen kwaad zou doen, om me zo terug in zijn macht te krijgen. Deze keer trapte ik er echter niet in. Ik wist hoe verraderlijk zijn prachtige bruine ogen waren. Nu was hij lief zodat ik terug zou luisteren, maar als hij me eenmaal in zijn macht had, maakte hij enkel genadeloos misbruik van me. Toch zou het deze keer anders zijn. Mijn vertrouwen in Bill was helemaal weg. Sinds de dag dat hij me in het ziekenhuis had geslagen, vertrouwde ik hem niet meer omdat ik wist dat hij me toch enkel misbruikte. Hij deed wel alsof hij me graag zag, maar ik wist dat ik hier was om zijn behoeften te vervullen. Ik was hun seksslaafje en zolang ik me gedroeg waren ze lief tegen me. Hoe graag ik de leugen dat Bill me graag zag, had geloofd, toch wist ik dat het ik mezelf niet voor eeuwig bedriegen. Ik moest me neerleggen bij de waarheid, hoe erg die ook was.

"Come," fluisterde Bill zacht, terwijl hij zijn hand naar me uitstak.
Doodstil bleef ik staan, ik zou hem echt geen hand geven als hij dat dacht. Bill besefte blijkbaar ook dat ik niet van plan was om hem ook met maar één vinger aan te raken. Hij zuchtte kort en liep dan terug naar de zetels. Een gevoel van overwinning zinderde door me heen, toen Bill zo snel opgaf. Snel draaide ik me om en liep ik richting de gang, zodat ik vanaf daar naar mijn kamer kon vluchtten, maar ik stopte abrupt toen ik de luide stem van Tom hoorde.
"Keisha, come here," zei Tom streng.
Even twijfelde ik of ik wel naar hem toe zou gaan, maar toen ik dacht aan het scherpe mes, draaide ik me meteen om en liep ik braaf naar Tom toe. Een kleine grijns sierde zijn lippen toen hij zag dat ik zijn bevelen zo braaf opvolgde. Twijfelend bleef ik naast de zetel staan. Er was enkel nog plaats tussen Bill en Tom. Nerveus wierp ik een blik op de jongens. Toen ik zag dat ze me allemaal aanstaarde, besloot ik dat het tijd was voor actie te ondernemen. Zenuwachtig liep ik naar de zetel van Bill en Tom, waar ik me op het vrije plekje wilde nestelen. Het was alleszins beter om tussen hun in te gaan zitten, dan op hun schoot. Als ik gewoon tussen hun in zou gaan zitten, was de kans kleiner dat ze me zouden betasten aangezien ze me dan met hun tweeën moesten delen. Misschien was er dan toch nog een kleine kans dat ik even kon ontsnappen aan hun grijpgrage handen.

Een kleine piep verliet mijn lippen, toen ik plots een paar warme handen op mijn heupen voelde. Nog voor ik me kon verzetten, voelde ik hoe de handen kracht zetten op mijn heupen en me naar beneden trokken. Meteen werd ik op Toms schoot getrokken. Geschrokken probeerde ik terug recht te staan, maar het was te laat. Tom had al zijn armen om mijn middel geslagen en hield me gevangen in een ijzersterke greep waardoor ik onmogelijk nog kon los komen. Ongemakkelijk bleef ik doodstil op zijn schoot zitten toen ik voelde hoe Toms hand verkennend over mijn been streelde. Zijn hand streelde steeds verder naar boven en kwam gevaarlijk dicht bij de plek waar ik hem niet hebben wilde. Gespannen drukte ik mijn benen dichter tegen elkaar, zodat Tom wel moest ophouden met zijn handelingen. Hoewel Toms hand even gevangen zat tussen mijn benen, wist hij ze met een simpele beweging te bevrijden en hervatte hij zijn werk. Ongemakkelijk probeerde ik me een beetje te verzetten, maar Toms greep op mijn middel verhinderde dat. Plots voelde ik hoe hij zijn hoofd naar mijn gezicht toe boog. Zacht liet hij zijn wang langs de mijne glijden, waarna hij een vlinderlicht kusje op mijn wang drukte. Nerveus wendde ik mijn hoofd af, zodat Tom zou beseffen dat ik het niet leuk vond en hij uiteindelijk zou stoppen. Toch leek dat gebaar Tom juist aan te zetten om verder te gaan. Zacht liet hij zijn lippen langs mijn wang glijden en baande hij zich zo een weg naar mijn oor. Nog geen seconde later voelde ik een zacht kus die op mijn oor werd gedrukt. Een misselijk gevoel overnam me toen Tom zich al likkend een weg baande naar mijn nek. Het liefst van al had ik hem een mep in zijn gezicht verkocht, maar in plaats van dat te doen bleef ik doodstil op zijn schoot zitten. Ik verafschuwde mezelf dat ik dit toeliet, maar ik wist maar al te goed dat ik niets anders kon doen. Als ik Tom van me af zou duwen, zou hij hem dat enkel nog meer aanzetten om me te betasten. Alleen zou dat dan gepaard gaan met meer geweld, waardoor ik mezelf weer onnodig veel pijn zou doen. Nee, ik moest gewoon even volhouden. Trouwens zo erg was het nog niet. Ik was al blij dat hij met zijn handen boven mijn kleren bleef en hij me niet echt begon te betasten waar iedereen bijzat.

Hard beet ik op mijn lip, terwijl tranen achter mijn ogen brandden. Ik voelde hoe Toms hand steeds meer onder mijn shirtje verdween. Zijn hand baande zich een weg naar mijn borsten, iets wat hij al snel gevonden had. Ik had moeite om een snik te onderdrukken toen ik voelde hoe zijn hand mijn borst omsloot en ze zacht begon te masseren. Hulpeloos probeerde ik om oogcontact te maken met Bill die naast me zat. Hij moest me helpen. Hij moest ervoor zorgen dat Tom zijn poten thuis hield.
Smekend keek ik Bill aan, toen onze ogen eindelijk contact maakten.
"Help me!" schreeuwden mijn ogen, maar Bill keek me enkel meelevend aan waarna hij zijn blik afwendde zonder ook maar één woord te zeggen. Hulpeloos probeerde ik nog oogcontact te maken, maar Bill ontweek mijn blik.
Paniek raasde door mijn aders. Waarom hielp hij me nu niet? Hij zag toch dat ik het afschuwelijk vond. Huilend bad ik tot God. Alsjeblieft laat iemand me helpen!

Een zachte kreun afkomstig van Toms lippen, zorgde ervoor dat ik nog misselijker werd. Het klein beetje kleur dat ik nog had in mijn gezicht verdween helemaal. Zijn lippen drukte hij in mijn nek, waar hij al snel een zuigzoen neer plantte.
Hard drukte ik mijn nagels in de palm van mijn hand toen de druk me teveel werd. Het liefst van al was ik in huilen uitgebarsten, maar toch bleef ik doodstil zitten. Bang om Tom aan te sporen om verder te gaan, als ik me ook maar een beetje zou verweren. Huilend sloot ik mijn ogen om even te ontsnappen aan de vernedering. Ik wilde het niet meer. Ik wilde hier weg. Hij moest van me afblijven. Hij moest Godverdomme met zijn vuile poten van me afblijven.

"How are you, Keisha?"
De zachte woorden afkomstig van Gustav, deden me opkijken. Met tranen die achter mijn ogen brandden en met een gezichtsuitdrukking waar pijn en angst van af straalde, keek ik Gustav aan. Hoewel ik duidelijk gehoord had wat hij had gezegd, weigerde ik om te antwoorden. Ik verspilde geen energie aan domme vragen. Hij kon toch wel aan mijn gezichtsuitdrukking zien dat het allesbehalve goed met me ging. Waarom stelde hij dan nog zo'n domme vraag? Om het er nog eens extra hard in te wrijven?

"Do you still have pain?" vroeg hij twijfelend.
Weer weigerde ik om te antwoorden. Strak bleef ik voor me uit staren, ik weigerde om Gustav aan te kijken. Ik weigerde om me nog harder te laten vernederen.
"Answer," siste Tom dreigend in mijn oor.
Meteen voelde ik hoe zijn nagels in mijn bovenbeen ramde. Een kleine piep van pijn kon ik met moeite onderdrukken. Hard beet ik op mijn lip om mijn tranen tegen te houden, maar ik had mezelf niet meer onder controle. Zonder dat ik het besefte, rolde er plots een zoute traan over mijn wang. Tom vond dat het te lang duurde vooraleer ik antwoord gaf en greep plots met zijn hand, waar hij nog geen twee seconde geleden mijn borst mee vast had, mijn gezicht vast. Hij trok mijn kin ruw naar boven, waarna hij zijn nagels genadeloos in mijn wangen kerfde. Piepend van pijn probeerde ik mijn gezicht af te wendde, maar Tom liet dat niet toe.
"Answer, Keisha!" siste hij dreigend in mijn oor.
Na zijn nagels nog eens hard in mijn vel te hebben gekerfd, liet Tom mijn gezicht uiteindelijk los. Doodsbang voor wat Tom nog meer met me zou doen als ik niet zou antwoorden, richtte ik mijn aandacht op Gustav.
"No, I'm fine," fluisterde ik zacht, maar mijn stem brak toen ik de woorden uitsprak.
Gustav keek me vol medelijden aan toen hij de pijn en de angst in mijn ogen zag.
"Are you sure?" probeerde hij voorzichtig.
"Yes, don't worry. I'm fine," fluisterde ik terwijl ik mijn meest neppe glimlach opzette.
Gustav keek me even twijfelend aan, maar knikte dan toch. Zacht glimlachend keek ik hem, maar lukte het me niet om echt blij te kijken. Ik had moeite om niet in huilen uit te barstten. Ik glimlachte dan misschien wel, maar eigenlijk voelde ik me verschrikkelijk. Ik wilde hier weg. Ik wilde hun handen niet meer op mijn lichaam voelen. Ik wilde niet meer misbruikt worden. Ik wilde het niet meer. Ze maakten me kapot.
Hoe erg ik het ook vond, toch bleef ik glimlachen. Ze moesten niet weten hoe ik slecht ik me voelde. Het kon hun toch niet schelen. Dan kon ik nog beter doen alsof ik het hier goed had, misschien dat ze me dan beter zouden behandelen. Een traan gleed over mijn wangen toen ik besefte dat dat een leugen was. Ze zouden me nooit beter behandelen. Voor hun was ik gewoon een stuk vuil dat geen stuiver waard was.

"Keisha, come," zei Gustav rustig, terwijl hij opstond en zijn arm naar me uitstak.
Hoewel ik het liefst naar hem was toegelopen, durfde ik niet op staan. Ik was bang dat Tom me weer zou pijn doen.
"Come," zei Gustav vriendelijk.
Twijfelend keek ik hem aan. Misschien moest ik hem toch maar braaf gehoorzamen, anders zou Tom alsnog kwaad worden. Heel voorzichtig maakte ik me los uit Toms greep. Tot mijn verbazing merkte ik dat Tom het toestond dat ik opstond. Handig maakte ik van deze kans gebruik om me zo snel mogelijk van Tom weg te komen. Snel stond ik op, waarna ik snel mijn shirt nog even recht trok. Geschrokken draaide ik me om toen ik plots een harde tik op mijn billen voelde. De grote grijns op Toms gezicht kwam me tegemoet. Met moeite slikte ik de scheldwoorden, die op het tipje van mijn tong lagen, weg. Hij was niet de moeite om energie aan te verspillen.
Toen ik me terug naar Gustav omdraaide, zag ik dat Bill en Georg moeite hadden om een grijns te onderdrukken. Een gevoel van walging zinderde door mijn lichaam. Ze waren gewoon allemaal hetzelfde, hoe je het ook draaide of keerde, allemaal even pervers.

Bang liep ik de kamer van Gustav binnen, nadat hij de deur vriendelijk voor me had opgehouden. Twijfelend bleef ik naast zijn kleine kleerkast staan, niet goed wetend wat te doen. Nerveus keek ik Gustav aan die de deur achter zich sloot en langzaam naar het bed liep. Het bed kreunde zacht toen Gustav zich liet neerzakken op het deken. Ik wist helemaal niet wat hij van plan was. Ging hij me weer dwingen tot dingen die ik niet wilde? Of was hij iets anders met me van plan? Zenuwachtig friemelde ik met de zoom van mijn shirtje, toen Gustav me even aanstaarde.
"Come."
Lief klopte Gustav op het bed. Nerveus liep ik naar hem toe en liet ik mezelf naast hem neerzakken. Ongemakkelijk staarde ik voor me uit. Ik wist niet goed wat hij van me wilde. Langs de ene kant leek het dat hij me geen pijn zou doen, maar langs de andere kant wist ik hoe verraderlijk die gedachte kon zijn. Gustav leek misschien wel een lieve teddy, maar als je hem eenmaal leerde kennen besefte je al gauw dat hij net zo erg was als de andere. Dat was iets waar ik ook al snel was achtergekomen.

"Keisha, how are you?"
"I am fine," zei ik snel.
Plots voelde ik een warme hand op mijn arm, die me deed opschrikken. Bang keek ik Gustav aan, die lief naar me glimlachte.
"Please, Keisha, be honnest. How do you really feel? Do you still have much pain?"
Zijn oprecht bezorgde stem verwarde me. Langs de ene kant voelde het goed dat er eindelijk, na al die tijd, nog eens iemand was die zich echt zorgen om me maakt en die me niet meteen misbruikte zodra hij de kans had. Langs de andere kant verwarde zijn lieve gedrag me. De jongens hadden zich nog nooit echt aangetrokken wat er door me heenging. Het interesseerde hun niet hoe ik me voelde, zolang ik maar zorgde dat hun behoeften vervuld waren. Dan waren ze blij, de rest interesseerde hun niet.

"Do you really want to know that?" fluisterde ik zacht, terwijl ik Gustav voor het eerst recht in zijn ogen aankeek.
Zijn bruine kijkers keken me bemoedigend aan. Even bleef ik hem nog aankijken, tot ik uiteindelijk het oogcontact verbrak en mijn gezicht afwendde.
Een kleine zucht verliet mijn lippen, terwijl ik verwoed probeerde om mijn gedachten op orde te brengen. Hoe moest ik hem dit uitleggen op een beleefde en niet-aanvallende manier?

My head still hurts a bit, but the pain in my bruises is gone," zei ik zacht.
Gustav knikte vriendelijk.
"And how do you feel at the moment?" vroeg hij voorzichtig.
Even bleef het stil. Ik wist niet goed of ik hem de waarheid moest vertellen of ik gewoon moest zeggen dat het goed met me ging om verdere problemen te voorkomen. Misschien werd hij wel kwaad als ik hem de waarheid vertelde en dat was iets wat ik zeker wilde vermijden.

"I feel horrible," fluisterde ik zacht.
Ik staarde voor me naar de koude grond en haalde diep adem vooraleer ik verder ging.
"I want to go home. I feel lonely and I don't like the way you threat me."
"How do you mean?" vroeg Gustav rustig.
Een kleine zucht verliet mijn lippen. Ik wist echt niet hoe ik dit moest gaan uitleggen. Hoe kon ik op een beleefde manier zeggen dat ik het walgelijk vond dat ze me steeds misbruikten. Dat ik hen verafschuwde en hen het liefst dood had gewenst. Eén ding wist ik zeker, ik moest het rustig zeggen en er mocht geen enkele minachtende ondertoon weerklinken in mijn woorden. Gustav was hier nu om me de kans te geven om mijn gevoelens uit te leggen en die kans hoorde ik niet te verkwisten door hem meteen uit te schelden voor rotte vis. Ik moest beleefd en rustig blijven, dat moest gewoon.

"It's just, you're so fast angry. If I say one wrong word you immediately threaten me with knives or you hit me. That's why I am so afraid of you," fluisterde ik zacht.
"How do you mean, with knives? We didn't threaten you with knives."
Verward keek ik Gustav aan, wiens ogen me onbegrijpend aanstaarde. Hoe kon het dat hij niet op de hoogte was van de bedreiging met een mes? Had Tom hem dan niks verteld over het feit dat hij me bedreigd had toen hij me kwam ophalen? Oké, Tom had er misschien de kans niet toe gehad aangezien ik de hele tijd in zijn aanwezigheid was geweest, maar had hij dat dan niet besproken met de rest van de groep? Het kon toch niet dat hij me gewoon bedreigde met een mes zonder dat hij dit met de anderen had besproken. Trouwens, Bill was hiervan toch op de hoogte hij was er zelf bij.
Plots ging een schok door me heen en schoten mijn ogen wijd open. Wie zei dat Bill hiervan op de hoogte was? Hij had het lemmet niet gezien. Nu ik erover nadacht, Tom had het goed verborgen gehouden onder mijn kleren zodat niemand het kon zien. Zelfs Bill niet. Nu ik er verder over nadacht, Bill was helemaal niet gemeen tegen me geweest toen hij me kwam halen. Hij was heel lief tegen me geweest en had me helemaal geen kwaad willen doen, zijn broer daarentegen.
"Keisha?"
Gustavs woorden deden me opschrikken uit mijn gedachten. Verward keek ik Gustav aan.
"What do you mean?"
"Nothing," zei ik snel, hopend dat Gustav niet zou blijven doorvragen.
"Keisha, answer my question. What do you mean?"
Ik zweeg abrupt en staarde naar de muur achter Gustav. Ik durfde hem niet meer aankijken. Hoe stom was het ook van me om over dit te beginnen, maar ik kon er toch ook niets aan doen. Ik wist toch helemaal niet dat Tom het niet met de anderen had overlegd.
"Keisha, do you mean that Tom or Bill have threaten you?"
"No, just let it go," zei ik snel.
"Keisha, show me your belly," zei Gustav streng.
"Why? There is nothing wrong with my belly, you don't have to..."
"Show me you belly, Keisha!" zei Gustav kordaat.
Ik schrok van zijn kordate reactie. Meteen schoot er paniek door me heen. Hij had me door. Hij wist wat Tom gedaan had. Waarom was ik ook zo stom geweest om het hem te vertellen. Hoewel ik in verschoten was, volgde ik toch braaf zijn bevel op. Langzaam tilde ik mijn shirtje een beetje omhoog zodat hij mijn buik kon zien.
"Damn, Keisha," siste hij kwaad.
Geschrokken keek ik hem aan.
"It's not my fault. I didn't want him to do this. I really didn't..." zei ik in paniek.
Hij mocht niet kwaad worden op mij. Ik had dit niet gedaan.
Zonder enige aankondiging stond hij op en liep hij richting de deur. In shock staarde ik hem aan, wat ging hij doen?
"Come, Keisha," zei Gustav streng.
Bang keek ik hem aan.
"What are you going to do?" vroeg ik angstig.
"I am going to make sure that Tom never will hurt you again," zei hij boos.
"No please!" riep ik in paniek, terwijl ik meteen opstond.
"He's going to kill me if you..."
"He won't."
"Please Gustav, don't. You're making this worser. It's not that bad, so you really don't have to be angry on Tom."
"Not that bad? Keisha, you have a huge wound on your belly and you're telling me that is not that bad? Come on, darling! It's not because he's older than you, that you have to allow this." zei Gustav boos, terwijl hij de deur ruw opentrok en de gang op liep.
"No Gustav! Wait! Don't do this! He's going to kill me! Please, let it go!" schreeuwde ik hysterisch.
Tranen brandden achter mijn ogen terwijl ik Gustav smekend aankeek.
"Please, don't?"
Mijn stem brak toen ik de woorden uitsprak. Gustav hield abrupt op met wandelen en draaide zich langzaam naar me om toen hij de angst en paniek in mijn stem hoorde. Minuten lang hing er een gespannen stilte tussen ons, terwijl ik Gustav smekend aankeek. Hopend dat hij naar me zou luisteren.
"I am sorry Keisha," zei Gustav zacht.
Meteen zette hij zich in beweging en liep hij naar me toe. Meteen sloeg hij zijn armen om me heen, waarna hij me dicht tegen zich aantrok.
"I am so sorry, I didn't want to hurt you," zei hij triest.
Ik verschool mijn gezicht direct in zijn nek waarna ik me dicht tegen zich aandrukte.
"It's not your fault. You couldn't know that Tom..."
"I'm so sorry. I feel so guilty for all the things I've done to you. I really didn't want to rape you, but we had made a sort of deal to fuck you. So I just did it. I am so sorry. I think it was the pressure that has driven me to do that. I am so sorry, If I had know how much it hurted you, I didn't do it. I'm so sorry. I feel so unbelievable guilty."
Een serieuze brok had zich in mijn keel gevormd. Had ik dit nu goed gehoord? Hadden ze echt een deal gesloten om me verkrachten?
"How do you mean a deal?"
Gustav keek moeilijk en voelde zich duidelijk nog ongemakkelijker bij deze situatie.
"We had made a deal. The person who had fucked you the most, received ten bottles of beer."
Mijn ogen puilden uit hun kassen, toen de woorden tot me doordrongen. Ze hadden gewoon gewed om zes flessen vier. Zes flessen bier tegenover mijn maagdelijkheid. Godverdomme! Hoe konden ze! Zes flessen bier om mij door een hel te laten gaan. Waren ze ziek in hun hoofd? Hoe konden ze zoiets doen? Beseften ze dan niet dat dit afschuwelijk was?
Onbewust rolden er tranen over mijn wangen. Het feit dat ze voor zes flessen bier mijn maagdelijkheid hadden afgenomen raakte er bij mij echt niet in. Wie deed nou zoiets? Zo'n mensen hoorden opgesloten te worden. Ze moesten levenslang de gevangenis in. Nee, zelfs dat was niet goed genoeg. Hadden ze dan echt geen besef van hun daden? Hadden ze echt geen besef hoeveel pijn ze me hadden bezorgd? Beseften ze niet dat ze mijn toekomst voor eeuwig kapot hadden gemaakt? Dat ze me getekend hadden voor mijn leven?
Ze waren ziek! Ze waren Godverdomme gestoord!

"Who have won the bottles?"
Het leek alsof er een aardbeving in mijn stem woedde. Tranen rolden genadeloos over mijn wangen, alsof met de tranen ook de pijn zou kunnen weggaan, maar dat was niet het geval. De pijn, teleurstelling en woede die me nu beheerste, zouden nooit meer weg gaan. Nooit had ik iemand zo erg verafschuwd als ik nu deed. Hoe konden ze met dit aandoen?
"What?" vroeg Gustav trillend.
Ik kon duidelijk horen dat hij ook moeite had om zijn tranen binnen te houden.
"Who have won the bottles?" vroeg ik nu iets duidelijk dan daarnet.
"Keisha, what the hell are you talking about. It's disgusting what we have done. You..."
"Who have won the bottles?" vroeg ik kordaat.
Gustav keek me ongelovig aan, terwijl hij zacht zijn hoofd schudde.
"Tom," fluisterde hij zacht.
Ik had het eigenlijk al niet meer moeten vragen. Het was al wel duidelijk wie het meest seks verslaafd was. Zacht drukte ik mijn hoofd terug in Gustavs nek. Sussend trok hij me teken zich aan.
"I am sorry, Keisha. I really don't want to hurt you. I feel horrible when I see all those pain in your beautiful eyes. I am so sorry!"
De betekenis van zijn woorden drong langzaam tot me door. Nu pas besefte ik eindelijk dat Gustav helemaal geen voorstander was van de ontvoering en het misbruik. Blijkbaar had hij gewoon maar meegedaan met de rest omdat zij het wel wilden. Nu ik er zo over nadacht. Gustav had me tijdens mijn verblijf helemaal niet aangeraakt of geslagen. Alleen tijdens mijn ontmaagding had hij me verkracht, maar dat was door de groepsdruk dat hij had meegedaan, zei hij. Dus misschien was er dan toch nog een kans dat ik niet heel mijn leven zou opgesloten zitten. Als ik Gustav zover zou krijgen om me te helpen ontsnappen, zou hij me misschien vrijlaten.
Nee, zo mocht ik niet denken. Dat zou hij nooit doen. Het enige waartegen hij me kon beschermen was het misbruik. Hij kon ervoor zorgen dat ze me niet te veel mishandelden en dat ze me niet teveel verkrachten of pijn deden. Ook al was hij misschien niet de baas en zou hij niks over Bill of Tom te zeggen hebben. Toch kon hij me beschermen zover dat mogelijk was en dat was al goed. Ook kon Gustav me een ondersteunen in moeilijke periodes. Hij kon ervoor zorgen dat ik er niet onderdoor ging, maar ik toch nog steeds met opgeheven verder ging. Een gevoel van oplucht zinderde door me heen. Hij was de persoon waar ik kon op vertrouwen, de persoon die me zou beschermen. Hij was degene die geen manipulerende truc toepaste, maar me echt zijn emoties liet zijn. Hij was degene die ik nodig had tijdens mijn verblijf hier. Mijn rots in de branding waar ik altijd op kon terugvallen.

Hulp was opkomst...Ze zou niet onbeschermd achterblijven....Misschien was haar lot dan toch goed gezind...

Reacties:

duracelkonyn zei op 4 juli 2011 - 17:20:
ondanks dat je mij het hoofdstuk had gestuurd en alles.. tcok, WOW!
om 10 flessen/flesjes bier wedden wie haar het meeste zou verkrachten?!!!
ZIEK! ECHT ZIEK!!
En gustav is dus eigenlijk hier helemaal tegen en hij is ook zo lief voor haar!
pff.. of doet hij gewoon zo lief?
maar hij heeft haar ook niet geslagen enzoo...
hij heeft haar maar 1 keer verkracht...
EN IK WIL ECHT TOM HIERIN DOOD HEBBEN!!
ECHT MORSDOOD!!
KOP ERAF EN ZE LIJF UITEENRUKKEN!!! MET ZIJN SMERIGE VIEZE SPELLETJES DIE HIJ SPEELT!!