FanFic.nl

In love with the king of pain. [Johnny Knoxville]

11) Forget about everything and runaway

Bam skate binnen omdat het aan't regenen was. Er zaten barsten in de tv doordat hij die als rail gebruikte. Phil en ik juigden elke keer als een truc lukte. Dave kwam de woonkamer binnen, hij had een jongentje dat erg op hem leek bij zich. Ik bukte me naar het jongentje toe. "Jij bent Roan, niet? Je vader heeft veel over je verteld."

Het jongentje keek even naar Dave en die vertelde hem wie ik was. "Als je echt de zus van Bam bent, waarom heb ik je dan nog nooit gezien?"

Dave kuchte even gespannen. "Dat is een lang verhaal," zei ik snel. Roan hield een knuffel in zijn armpjes. "Hoe heet je vriendje?" Hij toonde fier zijn pluizige kikker aan mij.

"Froggy."

"Dat is een leuke naam," zei ik glimlachend. "Ik heb een teddybeer. Misschien kunnen ze vriendjes worden."

"Beer is stom," zei Roan hoofdschuddend. "Maar jij bent lief. Jij mijn grote zus zijn!" Hij sloeg zijn armpjes om me heen. Fijn, ik had altijd al een klein broertje willen hebben.





Later die dag trof ik de jongens op het dakterras aan. Het had geregend. Bam was zoals gewoonlijk in het zwart gekleed en Dunn had een miloen in z'n handen. Preston stond aan iets te trekken wat op een reuze katapult leek. Ik vroeg wat ze aan het doen waren. "We testen onze katapult op Wee Man om Don Vito het leven zuur te maken," zei Bam tegen me. Ik keek naar beneden en zag Wee Man op een roos fietsje. "Wee Man, nog eentje voordat vito er is," schreeuwde Bam. "Hij is er al," riep Wee Man. Vito kwam er inderdaad aan. "Hé Vito!" Ze schoten vanalles op hem. Vito raapte de koelbox op die hem net niet had geraakt en riep iets wat te maken had met bier. Preston schoot nog 2 keer voordat vito doorkreeg wat er aan de hand was. "Hou daarmee op, Bam. Je had me bier beloofd." Bam schoot cornflakes naar vito. "Waar is mijn bier Bam?"

Ik merkte dat vito kwaad begon te worden.

"Yo I'm gettin you's all back!"

tussen een heleboel gevloek en kwade verwensingen door schreeuwde vito dat z'n been was gebroken.

Hij greep Wee Man bij de keel. de anderen proestten het uit.

"waarom ben je boos om zoiets onbenulligs?" riep Bam.

"Je had me lekker eten beloofd en nu bekogel je me met allerlei spullen."

Iemand mompelde dat Bam ergere dingen heeft gedaan.



"Wie heeft deze waardeloze mais klaargemaakt?" Bam verpeste de sfeer tijdens het eten door zijn gezeur. Hij, ape, phil, wee man, preston, dunn en ik zaten aan de ruime tafel in woonkamer.
"Ik haat deze maaltijd ape."

"onzin," zei ik verdedigend. "je had het eten op mijn internaat 'ns moeten proeven. we kregen altijd dezelfde smaakeloze brei voorgeschoteld. dit is heerlijk." ik legde de nadruk op dat laatste woord zodat ape me stralend aankeek. "ik moest 'ns 10 borden leeg eten voor een wedenschap." ik trok een gezicht bij die gedachte.

ik werd 's nachts nog steeds geteisterd door nachtmerries over de pensionaten waar ik jarenlang had gewoond.


vooral als prille tiener had ik het moeilijk.
De momenten waarop afgeroepen werd wie er post had waren voor mij het ergste geweest. "ze zijn je wéér vergeten, Ivy. Maar geen nieuws is goed nieuws," zei Anne treiterig, die fier haar enveloppe openmaakte.


"of toch in elk geval geen slecht."

BAF. een mep op haar mooie gezichtje. ik was het doelpunt van de zusters in het internaat. volgens hen was ik verkeerd en ongemanierd.
elke keer opnieuw gaven ze me straf. en hoe vreselijk het ook was mijn trots weigerde te klagen. misschien hadden ze het daarom wel op me gemunt.




"we moeten het hier gewoon uitzitten en daarna kan ons leven beginnen," zei m'n kamergenote Leslie. Ze keek toe hoe ik een paar spullen bij elkaar grabbelde.


"Daarna hè? maar ik ga niet zitten wachten tot men mij zegt... wanneer mijn leven mag beginnen!"


Ik was met mijn 13 jaar, nog jong maar ik liet me niet doen. Leslie was de enige vriendin die ik had gekend op het internaat. "Setzer zei dat als wij niet voor last zorgen... dat we ook geen last zullen krijgen."


Ik lachte vreugdeloos om Leslie's naieve gedrag maar ze vervolgde:


"ze zullen je zwaar straffen als je probeert te ontsnappen!"


"dat zou jij erg vinden, zeker? Je hebt geen schrik dat ik zou ontsnappen. wel dat het zou lukken. en dat ik van mijn vrijheid geniet terwijl jij die onozel nonnekes zit te helpen."


Mijn woorden misten hun effect niet, toen het erop aankwam besloot Leslie met me mee te gaan.


Iemand zou de nonnen afleiden en dan konden wij er vandoor gaan. Maar het plan mislukte, iemand verraade ons. Ze sloten mij een week op en Leslie werd verplaatst naar een andere school omdat ik een slechte invloed op haar had.

"Heb je gezien hoe we vito met miloenen bekogelden?"
Ik werd uit mijn mijmeringen gehaald. ik keek naar de mensen rond mij aan tafel, naar mijn ouders, en vroeg me af wat ik eigenlijk had verkeerd gedaan dat ze me jaren geleden in de steek hadden gelaten...

"Kappen met eten. tijd om te feesten," bepaalde Bam.

we trokken naar duffers, het favoriete stamcafe van de jongens. vito was er toevallig ook, hij zat op één van de krukjes aan de bar. wij gingen allemaal in een hoek zitten en bestelden een drankje.

"je hebt de weddenschap verloren," zei Bam met een grijns tegen Dunn.
"Laat me lachen en braken."

Dunn ging even weg en kwam terug met een mollige vrouw. "vito, laat die gore voet van je zien."

vito deed zijn schoen uit. zijn grote teen was walgelijk. de vrouw boog zich voorover en ik wist wat er ging gebeuren.

Ik sprong recht. "hoeveel geld heb je haar gegeven?"

"genoeg," zei Dunn kortaf. ik zag de camera en hield de vrouw tegen. "doe het niet! ze gaan het filmen en zullen het niet alleen in amerika maar ook in europa uitzenden." de andere jongens begonnen de vrouw aan te moedigen. SUCK! SUCK! SUCK!

"luister ik weet niet hoeveel geld hij je heeft beloofd maar..." Ik nam mijn portemonnee en nam er 200 dollar uit. "hier. ik wil NIET dat je het doet!"

de vrouw keek me verbrauwereerd aan en barste toen in lachen uit. ze boog zich voorover en likte vito's teen. de jongens waren door het dolle heen. ik keek ze allemaal één voor één aan. op dat moment knapte er iets in me. ik draaide me om en liep weg. ik verliet het café en eenmaal toen ik buiten was begon ik te rennen. ik weet niet hoelang ik heb gelopen. ik weet alleen dat ik zo ver mogenlijk van het café weg wou. Het was hard aan het waaien en de lucht was pikzwart. Na een poosje rook ik heerlijke geuren die afkomstig waren van een simpel restaurantje dat Fiona's Diner heette. mijn buik gromde en ik besefte dat ik honger had. Er was niemand, precies waar ik behoefte aan had, en ik ging in de hoek zitten. De opdienster kwam naar me aangeslonst en plots begon haar ronde gezicht op te lichten.
"Ivy Margera? Dat is jaren geleden. Ik hoorde dat je terug in de stad was. Ik hoopte al dat je 'ns langs zou komen!" Ik keek haar verbaasd aan.
"je kwam hier vroeger zo vaak met Bam en Johnny... wil je wat bestellen?"
ik bestelde een warme choco met slagroom.
ze glimlachte vriendelijk.
ik staarde een paar minuten voor me uit.
opeens ging de deur open en kwam een jonge man met donker haar binnen. er ging een schok door mijn lichaam toen ik besefte dat het Johnny was.
ik maakte me zo klein mogenlijk en verstopte mijn gezicht achter de menukaart. tevergeefs, want ik hoorde zijn voetstappen steeds dichterbij komen. "Ivy! Wat doe jij hier?"
Hij kwam aan mijn tafeltje zitten. sinds die dag dat we opgesloten zaten in die kraan, hadden we elkaar niet echt veel meer gesproken.
"dat kan ik ook aan jou vragen," zei ik verslagen. hij bestelde hetzelfde als mij.
Johnny nam me vluchtig op. "alles kids?"
die twee woorden waren genoeg om los te barsten.
"ik ben boos op bam en de jongens. Als je niet oppast, wordt ik ook kwaad op jou! je mag niet met mijn voeten spelen! wat doe je hier, Knoxville?"
"ik ben op de vlucht. ik werd achtervolgd door een bende gestoorde fans."
ik haalde rustig adem.
"is het erg om bekend te zijn?" vroeg ik.
we zwegen even want de olijke opdienster liep naar ons tafeltje en zette 2 dampende koppen neer.

"mij hoor je niet klagen over hoe alles gelopen is." hij lachte. "iedereen klaagt altijd maar dat het vreselijk is om bekend te zijn. wat een onzin. er zijn mensen zat met echte problemen."

hij keek me recht aan en ik voelde een traan opkomen. johnny vroeg wat er scheelde en boog zich naar me toe.

"Niets," zei ik zwakjes. "het is niet belangrijk, Johnny."

"Ivy, alles wat jij zegt is belangrijk voor mij. dus vertel me wat er aan de hand is," drong hij aan.

ik hield de tranen zo hard mogelijk tegen. "je kunt het me vertellen, ivy."

"ik besef dat niets nog hetzelfde zal blijven. jullie zijn beroemd en ik ben... niemand."

"zeg dat nooit meer," zei johnny en toen op een zachtere toon. "of ik laat je een banaan met schil opeten." ik glimlachte door mijn tranen door en johnny haalde zijn schouders op. "preston deed dat eens."
"waarom ben ik teruggekomen?" vroeg ik me af.
"omdat je heel veel lef hebt, altijd al zo geweest. hoe moeilijk of impopulair het ook was, jij ging gewoon doen wat je wilde." Ze hoorde bewondering in zijn stem. "jij blijft altijd die bliksemse meid van de Margeras, Ivy." ik kon niet geloven dat hij zo aardig was, na alle rottige dingen die ik tegen hem zei. ik wou hem zoveel vragen over vroeger, maar dat kon wachten.
Na een poosje stond hij recht. "ik breng je naar huis." de bediende zag ons weggaan en riep nog: "ik zal tegen sophie zeggen dat je in de stad bent! ze zal zo blij zijn!"

"wie is sophie?" op hetzelfde moment kreeg ik een soort van flashback. "ze was mijn beste vriendin," zei ik. johnny glimlachte en wou me laten instappen. "mag ik rijden?" vroeg ik.
"uhm... Nee." "waarom niet?"
"met hoeveel auto's heb je al gereden?"
"slechts 1," ik probeerde hem nog steeds te overtuigen. "Hell no get in," lachte johnny. De cd sprong op track 11 en er bonkte ruige rockmuziek uit de auto.
Johnny zong zacht mee. Hij bleef gas geven maar ik gaf geen kick toen hij opzij keek naar mij. "zo..." zei ik terwijl ik Johnny met opgetrokken wenkbrauwen aankeek. "zing je altijd in de auto?"
"ja, gelukkig kan ik het goed?"
Ik kuchte als wijze van antwoord.
Johnny grijnsde. "goed dan zal ik het zingen aan jou overlaten.."
Ik schudde mijn hoofd. "dat ga je je arme oren toch niet aan doen?"
johnny grijnsde. "Erger als mij kan het toch niet zijn? dat is fysisch onmogelijk !"

johnny parkeerde de auto, we liepen over het pad naar de deur, die openstond. binnen baadde het huis in licht. toen ik binnenkwam, had ik het gevoel dat tientallen mensen hun hoofd mijn kant op draaiden. ape gaf een gil. ze trok me in haar armen en schudde me door elkaar en knuffelde me tegelijkertijd. "ivy! o,godzijdank,je bent veilig. maar waar heb je gezeten? en waarom heb je niet gebeld? besef je wel wat je iedereen hebt aangedaan?" ik keek verbijsterd de kamer rond. "we zijn alleen maar blij om je terug te zien," zei wee man. "ik was bij johnny in Fiona's Diner," zei ik langzaam. "hij heeft me thuisgebracht." "dank je wel," zei ape over mijn hoofd tegen johnny.
"ik had een berichtje op bams gsm ingsproken." iedereen keek nu naar hem. "waar heb jij zo fucking lang gezeten?"

"je hebt je 6 jaar niet om mij bekommerd, dus hoeft dat nu ook niet!" zei ik fel.
Bams uitdrukking schommelde tussen gekwetst en kwaad. "you're going to hell!"
"She's your sister dude," zei chris verontwaardigd.

"ik ben al geboren in de hel," riep ik. ik beet op mijn lip, dat meende ik niet!
ik haaste me de trap op voor ik nog meer lelijke dingen kon zeggen en deed de deur van mijn kamer op slot.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.