FanFic.nl

Als in een film (One-Shots)

Anger, Regret and Pain

Woede en pijn. Pijn en woede. Maar geen jaloezie. Alles behalve dat. Nooit durfde ik iemand mijn hart toe te vertrouwen, niet helemaal in ieder geval. Ik was bang. Bang voor de pijn die komen ging, bang dat ik iedere nacht huilend wakker zou worden, alleen maar voor datgene wat zou kunnen gebeuren. Ik was er niet aan toe, niet zo snel. Ik had het gevoel dat ik nog zoveel moest leren dat het me niet kon schelen hoe leuk hij me vond, of hoe leuk ik hem vond. Ik negeerde het, durfde mezelf niet open te stellen voor iemand die ik amper kende. In plaats daarvan duwde ik hem op een ruwe wijze weg, wilde ik niets met hem te maken hebben. En daardoor brak ik zijn hart, waardoor ikzelf alsnog iedere nacht huilend wakker werd. De pijn, intense pijn, door de manier hoe ik het had laten lopen. Maar dit alles, al hetgeen waarvoor ik gevochten had, verwaterde bij deze ontdekking. Ik wilde wegrennen, maar tegelijkertijd wilde ik instinctief anderen behoeden voor de pijn die ik zelf altijd probeerde te vermijden. Ik besloot beide te doen, en liep naar haar toe. Mijn voeten voelden aan als lood, maar ik was vastberaden. Boeten zou hij, boeten voor wat hij gedaan had. Terwijl ik niet kon slapen met het idee dat ik iemand heel erg gekwetst had, had hij ondertussen gewoon iemand anders gehad. Ik deed mijn zegje, maar ze leek me niet te begrijpen. Ze begreep niet waartoe hij in staat was, dat ze in zijn ogen gewoon speelgoed was. Hij had haar gehersenspoeld. Ofwel hij had mij gebruikt, ofwel hij gebruikte haar om mij jaloers te maken. Dat had ze nu in moeten zien. Ze had het moeten begrijpen. Opeens werd ze erg stil en langzaam volgde ik haar blik. Diep van binnen wist ik al waar ze naar keek, en mijn vermoedens werden bevestigd. Nonchalant, alsof er niets aan de hand was, stond hij daar in de deuropening. Woede raasde door mijn lichaam. Ik had het gevoel dat ik zo kon ontploffen. Dit was het. Nu was het genoeg.
Met grote passen liep ik naar hem toe. De woede was in mijn ogen af te lezen, maar hij gaf geen kick. Misschien omdat hij het gewoon niet kon zien, misschien omdat hij het niet wilde zien. Nog een paar passen en ik zou recht voor hem staan. Ik zou hem in zijn gezicht meppen. En hard. Voelen zou hij, de pijn die ik al die tijd zelf gevoeld had. Liefdesbrieven, verontschuldigingen…Dit alles was gewoon één groot leugen geweest. In die ene week had hij me zowel gevormd als afgebroken, geprezen en vernederd. Al het zelfvertrouwen was in één klap weg, samen met mijn medeleven. Ik kwam steeds dichter bij en zag hem nu toch wel nerveus bewegen. Ik besefte me dat als ik mijn woede nu zou uitten heel de school daar getuige van zou zijn. Vragen zouden komen en ik zou er voor een lange tijd mee achtervolgd worden. Hij veegde zijn zweterige handen af aan zijn broek terwijl hij zijn best deed mijn woedende blik te negeren. Natuurlijk wist hij wat er aan de hand was, hij had me met zijn vriendin gezien. En opeens, uit het niets, zag ik in zijn ogen een soort van verdriet. Misschien zelfs wel spijt. Misschien was ze wel zijn manier om het verdriet dat ik hem gedaan had af te reageren. Misschien was ik zelf wel de schuldige in dit geheel.
Nog één meter, maar ondanks dit besef liep ik gewoon door. Recht vooruit. Alsof ik door hem heen wilde. Hij zette een stap opzij, maar hield er niet rekening mee dat dit kleine meisje zo veel woede, pijn en spijt in zich kon hebben. Mijn schouder raakte met een grote kracht die van hem, en een nerveus lachje kwam uit zijn mond. Ik dwong mezelf niet om te draaien, ik wilde zijn gezicht niet zien, ik wilde de reactie van Janneke niet zien, en ik wilde zeker niet zien hoe ze hem in zijn armen vloog. De hele weg naar mijn kluisje keek ik niet één keer achterom, omdat ik toen al met zekerheid kon zeggen dat ik dat de komende weken veel te vaak zou gaan doen.

Reacties: