FanFic.nl

Als in een film (One-Shots)

Puzzlepieces

'Stop toch eens om tegelijk met bewondering en ongeloof naar me te kijken. Dat staat niet bij mekaar'.
Bam. Die zat. Hij had nu zo hard gelijk dat ik van die opmerking schrok.
Ik kijk van hem weg en denk na. Misschien had hij toch gelijk gehad. Misschien kan hij in ogen veel meer lezen dan normaal is.
Ik draai me terug naar hem om het zelf ook uit te proberen, maar hij begint meteen te praten.
'Snap je dan echt niet dat ik te vertrouwen ben? Ik zal nooit tegen je liegen, Roos. Je maakt het jezelf alleen moeilijker dan het is. Zie de hints als een hint op zich, niet als een puzzelstukje.'
'Maar eerst noemde je het zelf een puzzelstukje!' Schiet ik meteen in de verdediging.
'Puzzels moet je leggen!'
En voor de zoveelste keer zwijgt hij weer. Het irriteert me af en toe wel. Telkens als ik denk dat ik de spijker op zijn kop sla houdt hij zijn mond. Het is heel frustrerend.
Weer denk ik na. Wat hij net had gezegd, over dat ik als ik echt een "Roos" ben, hartstikke paars zou zijn, grijpt me toch een beetje. Hoe kan hij dat weten? Hoe kan hij weten dat ik ook echt daadwerkelijk paars ben?
Ik schuif de stoel waarop ik zit een beetje naar achteren en neem een nonchalant mogelijke houding aan. Hij hoeft niet te weten dat alles wat hij zegt me raakt. En hij hoeft al helemaal niet te weten dat ik geloof wat hij zegt. Het moet lijken alsof het me allemaal niet interesseert. Maar ja, hij hoeft maar in mijn ogen te kijken om te zien dat het niet waar is. Dat blijkt maar weer.
'Weet je Roos, je bent één blok wantrouwen. Je bent moeilijk. Je neemt helemaal niets zomaar aan. Als je in een land was geboren waar je nooit had leren rekenen en ik was, als professor, naar je toegekomen met de mededeling dat één en één drie is, dan nog zou je eerst willen weten waarom. Ik zeg niet dat het fout is, ik zeg dat je moeilijk bent.'
Ik verzit een beetje, want ook dat is weer waar. Hij is goed. Zou hij misschien gedachten kunnen lezen? Zou hij mijn ziel door mijn ogen zien? Ogen zijn, zo wordt het altijd gezegd, de weerspiegeling van de ziel. Het verbaast me nu allemaal niets meer.
Aan de andere kant, het kan ook een aanwijzing zijn dat hij me dingen wijs probeert te maken. Dat hij de professor is die mij wijs probeert te maken dan één en één drie is. Maar ja, ik kan ook moeilijk om de aanwijzingen heen. Hij ziet daadwerkelijk door mijn ogen. Dat hoeft alleen niet speciaal te zijn. Misschien ben ik wel speciaal dat ik het niet kan.
Dan voel ik zijn ogen in mijn zij boren, en ik weet dat ik niet anders kan dan hem aan te kijken. Als mijn ogen die van hem ontmoeten schrik ik. Ik raak maar niet gewend aan zijn mooie, diepblauwe ogen, en zijn blik die overal doorheen lijkt te kunnen kijken.
'Do you know what the best way is to melt the ice of a human heart?' vraagt hij me, en ik moet mijn hoofd even schudden voordat zijn woorden me binnendringen. Hij houdt er van om op zijn tijd in het Engels te spreken. In het Engels klinkt het een stuk mooier, maar persoonlijk vind ik dat het in het Nederlands allemaal al mysterieus genoeg klinkt.
'By holding it?' Vraag ik voorzichtig, hopend dat mijn stem niet al te erg trilt.
'From the inside out,' maakt hij af.
Maak je dan maar klaar, denk ik als ik me realiseer wat hij bedoelt. Dat kan bij mij nog héél lang gaan duren.

Reacties: