FanFic.nl

Als in een film (One-Shots)

The Brightest Star

Donker. Dat is het enige wat ik erover kan zeggen. Donker en stil. Af en toe hoor ik wat geschreeuw waarvoor ik me probeer te verstoppen, ik mag niet gezien worden, nooit gevonden worden. Als ze me vinden ben ik verloren, dan is het voorbij. Ik moet me schuil houden. Ik trek mijn knieën op en maak me zo klein mogelijk achter de struik waar ik mezelf neer heb laten zakken. De beste schuilplaats is het niet, maar ik kan niet anders. De bladeren zorgen voor een behoorlijke beschutting, maar ik zal verloren zijn als er een zaklamp op geschenen zou worden. Iedereen zal de oranje kleur van mijn kleding kunnen zien, de kleding die ik aan had gedaan vlak voordat ik vertrok. Het witte papier dat ik bij heb stop ik samen met mijn zaklamp onder mijn zwarte tas, zodat die ook niet zo opvalt. Hierbij let ik zorgvuldig op dat ik niet teveel met mijn plastic tas kraak, want in dit bos hoor je alles.

Opeens hoor ik stemmen. Geen zachte stemmen, ze doen niet hun best om zichzelf stil te houden. Waarom zouden ze? Ik kan nu toch nergens meer heen. Zoveel zaklampen kan ik niet ontlopen. Het enige wat ik kan doen is blijven zitten, terwijl het licht steeds dichterbij komt. De gezichten achter de zaklamp zie ik niet, daar is het te donker voor. Ik zie alleen het lampje zelf. Dan schijnt de grootste recht in mijn ogen. Hebben ze me gezien? Hebben ze me eindelijk gevonden? De stemmen sterven langzaam weg en het licht gaat met ze mee. Het donkere bos waar ik nu zit is plotseling een stuk donkerder en stiller dan eerst. Ik hoor nu zelfs helemaal niets meer. Is dat iets goeds? Hoort dat wel? Zijn ze me niet van achteren aan het besluipen?

Doodstil blijf ik nog een tijdje zitten. Straks is het een val. Ik ga een beetje verzitten en kijk door de bomen naar de sterrenhemel. De maan kan ik niet vinden, de sterrenbeelden niet onderscheiden, maar toch is het een mooi uitzicht. Als je de situatie wegdenkt zou het best romantisch kunnen zijn. Hier, samen, met de jongen waar ik zo van hou...
Zonder dat ik het door heb ben ik in aan het beelden hoe het zou zijn als hij hier was. Hij zou me hoogstwaarschijnlijk wél kunnen redden. Hij zou met zijn kunsten de weg uit dit gehucht kunnen vinden. Hij zou me veilig houden. Was hij maar hier. Zelfs in deze omstandigheden mis ik hem zo...

Ik sta op. Ik moet weg hier, denk ik, terwijl ik zo stil mogelijk mijn spullen bijeen raap. Ik moet naar de uitgang van dit bos, ook al is dat er maar één. Ze zijn hoogstwaarschijnlijk bewaakt, maar dat maakt me niet uit. Ik moet weg hier. Weg.

Ik blijf lopen en lopen, totaal de weg kwijtgeraakt. Kwam ik nu van deze kant? Of van de andere? Loop ik rondjes? Moet ik nog ver? Ergens blijf ik toch weten dat ik goed loop. Hij is bij me. Ik voel het gewoon. Hij laat me nooit in de steek, en ook nu niet. Nog nooit heb ik zoveel vertrouwen in iemand gehad, nog nooit ben ik zo zeker van iemand geweest die ik niet eens zí­e.
"Wie is daar?" Hoor ik opeens iemand zeggen en een licht schijnt voor mijn voeten. Snel spring ik achter een boom, hopend dat het niet opvalt. Een beeld schiet voor mijn ogen van het moment dat ik degene was die met die woorden met de zaklamp scheen. Was ik maar daar. Kon ik maar vluchten. De zaklamp gaat weer uit en ik hoor mensen overleggen. Ik kan niet precies horen wat ze zeggen. Ik hou me zo stil mogelijk, totdat ik merk dat ze weggaan. Dan volg ik de tegengestelde richting. Ik zal wel gek zijn om ze achterna te lopen, ook al leid die weg misschien naar de uitgang.

Alleen in het donker. In een bos. In het buitenland. Middernacht. Het lijkt allemaal net een pagina uit een boek, de laatste pagina van een hoofdstuk waarvan dit de cliffhanger is, waardoor je niet kunt stoppen met lezen. Maar nee. Dit is echt. En het enige wat mij bij mekaar houd is de gedachte dat ik helemaal niet alleen ben. Hoe paranoia is dat? Hoe dan ook, het sleept me wel voort. Ik weet dat het bos niet zo diep is, en ik hoor de snelweg al. Waar een snelweg is, is licht. Waar licht is, is zekerheid. Maar ook gevaar. Waar licht is kun je gezien worden. Ik kan alleen niet anders, wil ik hieruit komen. Ik volg het geluid, wat voor mij geen probleem is, en zie uiteindelijk de weg lopen. Ik zet het op een rennen, harder en harder, de vrijheid tegemoet. Ik merk dat ik nu op fabrieksterrein loop, maar dat maakt me niet uit. Des te meer verstopplaatsen zijn er. Ik ren om het einde van het hekwerk in, om de fabriek heen, en volg de weg. We zijn er, we hebben het gered!

Reacties: