FanFic.nl

Unexpected Friendship

75. Questioning, Homework and a new Friend

Leona's P.O.V.

Ik keek hoofdschuddend toe hoe Monika George een kusje gaf, waarna ze zich terugtrok uit het spel. Ik besloot dat ik ook geen zin meer had en plofte naast haar op de bank.
"Ik was er zeker van dat Tom verliefd op je was." Daar was ik nog steeds zeker van, maar dat zei ik maar niet.
"Ik zei toch dat we alleen vrienden zijn." Monika klonk een beetje geïrriteerd, dus ik ging er niet al te hard op door. Toch kon ik het niet laten om te vragen hoe de kus was.
"Ik voelde niks, hij was toch kort." Daar kon ik haar geen ongelijk in geven. Het was in elk geval niet zo'n geweldige kus als je in dreuzelfilms ziet of waar je in boeken over leest. Denk ik. "Ben jij eigenlijk verliefd, Leona?" Ik schrok op uit mijn gedachten en keek Monika nadenkend aan. Was ik verliefd? Echt verliefd? Beelden van Fred en Xavier vulden mijn hoofd. Ik was gek op allebei. Maar maakte ik wel een kans? Ik bedacht me dat Monika nog op antwoord wachtte.
"Nou eh ja. Maar ik heb misschien hetzelfde probleem als jij." Voor we het er verder over konden hebben, riep Mateusz Monika en namen ze afscheid van iedereen. Nadat Monika en Mateusz weg waren, begonnen steeds meer mensen te vertrekken, tot ik alleen overbleef met Leah, Sabine, Bart, Bennie en de tweeling. Die nacht werd er heel wat afgelachen en weinig geslapen.

Een paar dagen later..

Met een brede lach liep ik door de trein, op zoek naar bekenden. Een eindje terug had ik even met Percy staan praten en ik had ergens een glimp opgevangen van de vlan-groep, die bezig waren geweest over de volgende stap van het plan. Ze hadden me gevraagd er bij te komen zitten, maar ik had er geen zin in. Ik was niet in de stemming voor snode plannetjes, ik wilde gewoon genieten van mijn laatste vrije dag, voor morgen de lessen weer zouden beginnen. Ik lette even niet op en botste tegen iemand aan.
"Auwa…" Zei ik, terwijl ik over mijn hoofd wreef. Dat zou weer een mooie bult opleveren. Ik keek op om te zien tegen wie ik op was gebotst en grinnikte toen ik zag dat het Nate was.
"Ook hallo." Hij glimlachte en ik rolde met mijn ogen.
"Hallo Nathan." Zijn glimlach verdween en maakte plaats voor een duivelachtige grijns.
"Je weet dat ik niet graag zo genoemd word." Ik lachte, prikt hem in zijn zij en begon voor hem weg te rennen. "Niet zo snel jij!" Ik voerde mijn snelheid wat op en raasde de trein door. Ik vluchtte de coupé in waar Percy zat en plofte tegenover hem op de bank. Percy keek vragend op van zijn boek. Ik grijnsde naar hem en keek uit het raam, rustig wachtend op het moment dat Nate door de deur zou stormen.
"Leona! Ik krijg je nog wel!" De deur vloog open en Nathan stapte de coupé binnen. Hij begroette Percy en begon me toen, zonder waarschuwing, te kietelen.
"Nee! Nate! Niet doen!" Na een hoop gesmeek liet hij me eindelijk met rust en ging hij rustig naast me zitten.
"Wat lees je, Percy?"
"Standaard spreukenboek niveau 4. Heb het van mijn broer gekregen." Nate, als de ware Ravenklauwer die hij is, was ontzettend geïnteresseerd in de vierdejaarsspreuken. Ik zuchtte en trok mijn boek uit mijn rugzak. De jongens de rest van de rit negerend.

De volgende dag

"Ah, man! Ik haat Sneep." Ik gooide nors mijn boeken op tafel en plofte naast Xavier op de bank. "Een opstel van een halve meter? Is die vent niet goed snik ofzo?" Hij antwoordde niet en toen ik wat beter keek zag ik dat hij sliep. "Xav? Xavier? Hallo?" Geen reactie. Ik zuchtte en pakte mijn boeken, klaar om te beginnen aan het gehate opstel. Ik had nog geen drie zinnen geschreven, toen mijn veer plotseling rare geluiden begon te maken en ontplofte, mijn opstel verschroeiend. Het bekende gelach van niemand minder dan Fred en George bereikte mijn oren en ik sprong boos op. "Fred! George! Hier komen! Nu onmiddellijk!" Natuurlijk luisterden ze niet naar me en renden ze weg. Maar ik ging er verder geen energie aan verspillen, het waren tenslotte maar een paar zinnen geweest. En het hielp ook dat ik wist dat Mateusz, Denny en Lars een grap hadden gepland, waardoor de tweeling hun verdiende loon zou krijgen. Zuchtend pakte ik een nieuwe veer en een stuk leeg perkament, en begon opnieuw aan mijn opstel. Plots drong het gefluister van een groep tweedejaars meiden tot me door.
"Heb je het gehoord?"
"Wat?"
"Er is weer een aanval geweest."
"Wat?! Op wie?"
"Ze zeggen iemand van Zwadderich."
"O ik hoop dat het Sneep was." Ik schudde mijn hoofd en luisterde niet verder naar het gefluisterde gesprek. Mijn opstel was belangrijker, en als ik me af liet leiden, zou ik het nooit af krijgen.

Goed, de leerlingenkamer werd dus geen succes. Het was zowaar onmogelijk om me op mijn opstel te concentreren als Fred en George mensen lastig vielen en als Felicia vervolgens tegen ze te keer ging, dus ik besloot me terug te trekken op de slaapzaal. Snel pakte ik mijn spullen bij elkaar, liep de trap en gooide de deur naar de slaapzaal open. Een verschrikt gilletje bereikte mijn oren, waardoor ik schrok en mijn spullen liet vallen.
"Het spijt me, juffrouw." Zei een hoog piepstemmetje. Ik glimlachte naar het wezen dat voor me stond.
"Het maakt niet uit. Kan iedereen gebeuren. Wat is je naam?" De ogen van de huiself werden groot.
"M-minca, juffrouw."
"Minca. Wat een mooie naam."
"D-dank u juffrouw. Minca moet nu weer aan het werk, maar juffrouw kan altijd roepen als juffrouw hulp nodig heeft."
"Dank je Minca, dat zal ik onthouden." Met een klein knalletje verdween Minca en was ik alleen. Eindelijk rust en stilte. Nu maar weer hard aan het werk...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.