FanFic.nl

My worsed nightmare

Red Red Wine

Elke avond om stipt 6 uur ging mijn vader koken. En elke avond om stipt 2 minuten over 6, vroeg mijn vader om een glas rode wijn. Ele avond om stipt 3 over 6 kwam ik dan binnen met een glas rode wijn. Als hij zijn wijn niet voor 4 over 6 had, of het de verkeerde wijn was... Had ik een groot probleem. Nadat ik de wijn klaar had gezet op de snijplank moest ik zijn favoriete lied "life thru a lens" van Robbie Williams (uch) ik vind het een vreselijk lied. Maar ik moet het altijd paraat hebben. Dus he tstaat ook op m'n mp3 en m'n telefoon. Het was nu bijna 6 uur en ik had net een smsje ontvangen van een vriendin van me. Ze smste dat ze hem eindelijk had gesproken en vroeg of ik zo snel mogelijk online kon komen. Zou ik nog snel even gaan kijken? Even msnen? Nee, dan zou ik te laat zijn. Ik moet maar zorgen dat ik extra snel ben. Dan kan ik over 10 min. op msn zijn. Dan is ze er vast nog wel. Ik hoorde mijn vader de keuken in lopen, 2 voor 6. Raar, hij is veel te vroeg. "Kaya! Mijn wijn!" mijn vader klonk anders dan anders. Hij klonk een beetje overstuur. Waarvoor? Wat zou er gebeurt zijn. Snel haastte ik me naar beneden. Ik trok de wijnkast open, en zocht de beste rode wijn uit. Na al die jaren was ik een ware expert geworden op het uitzoeken van wijnen. Ik wist mijn leraren vaak te verbazen met mijn wijnkennis. Ik koos een sterke wijn. Als mijn vader overstuur was kon hij maar beter iets sterks krijgen. Ik schonk snel de wijn in en liep naar de keuken. "Pap?" Mijn vader keek om en ik zag tranen in zijn ogen. "Pap, wat is er?" Hij keek me aan. Nog nooit had ik hem zo oprecht gezien. "Het is mama" Ik schrok, "Pap, wat is er met mama?" van de schrik merkte ik niet eens dat ik het glas had laten vallen. Recht op de nieuwe vloerbedekking. De vloerbedekking die mijn ouders een fortuin en ook meteen hun laatste centen had gekost. Mijn vaders blik veranderde meteen. Zijn ogen waren niet langer oprecht, maar sloegen vlammen uit. Nog nooit had ik hem zo kwaad gezien. In een flits zag ik het gebeuren, ik stribbelde eerst nog tegen, maar wist dat het beter was om gewoon stil te blijven zitten. Wel probeerde ik mijn shirt omhoog te sjorren. Dat zou minder schade geven. Mijn rug die toch al vol met littekens zat. Zou toch nooit mooi worden. Een flits, misschien 5 sec. en toen was het voorbij. Mijn vader liep weg. En ik bleef schreeuwend van de pijn achter. Ik werd levend gekookt. Mijn rug voelde pijnlijk aan. en ik wist dat ik mijn shirt niet meer mocht laten zakken. Voorzichtig probeerde ik omhoog te komen, maar dit lukte niet. Mijn vader kwam terug binnen. Tenminste ik denk dat het mijn vader was. Ik zag alleen de conturen van een man. Hij zei iets, maar ik kon het niet ontcijferen. Ik voelde me misselijk. Alles werd wazig.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.