FanFic.nl

My worsed nightmare

You've crossed the line

Ik herinner me nog opgepakt te worden.. voorzichtig, op mijn buik gelegd te worden. Onbekende stemmen die fluisterde. Ze zeiden dat het er slecht uitzag. Mijn vader die met een toon in zijn stem die ik herkende als zijn schuldige toon, maar vele als diep verschrikt beschouwde, antwoordde dat hij het zo vreselijk vond, en of ze er niet iets aan konden doen, het was tenslotte wel zijn dochter. Ik herinner me het geluid van de sirene, en verder herinner ik me helemaal niks meer. Nu werd ik hier wakker op een plek die ik niet kende. Het enige wat ik zag was oogverblindend wit. Was dit de hemel. Ineens hoorde ik iemand met lange uithalen huilen. Een soort huilen dat alleen mijn moeder kon. Ik zuchte diep. Hier gaan we weer. Ik snapte het al. Ik was gewond. Mijn moeder huilde dan altijd zo. Om me te laten blijken dat ze met me meeleefde. Ze vertelde me dan dat hij ging stoppen. En dat hij er ook niks aan kon doen. Omdat hij het altijd zo geleerd had. Daar heb ik toch niks aan! Deze keer was mijn vader echt te ver gegaan. Ik pik dit niet. Wat is het de volgende keer? Een donker graf? Maar ik antwoorde gedwee met "ja mam, nee mam, tuurlijk mam, ik snapt het mam." en volgde mijn ouders in elke leugen die ze verzonnen. Een man kwam binnen. Hij had een lange bruine jas aan, en een klein rond brilletje op zijn neus. Het brilletje was paars met roze, en paste niet helemaal voor zijn ogen. Maar als je hem van de voorkant bekeek leek hij, door deze bril wel wat op een mol, die kleine smalle oogjes."Bonjour madame, Comment í§a va?" ik antwoorde gedwee en met een klein stemmetje. Wat komt die man hier doen? "Ça va bien..." "J'ai, entendre dat je gevallen bent." ik antwoordde instemmend, ik had nog geen idee wat mijn ouders verzonnen hadden. "Je veux savoir plus over dit ongeluk, hoe kwam, het kokende water bijvoorbeeld op je rug?" Ik wist niet precies wat ik hierop moest antwoorden. Ik keek naar mijn moeder, ze keek me geruststellend aan. "Le pot a tourne le autre kant dan dat ik verwacht had. Ik probeerde weg te draaien.. maar hierdoor landde alles op mijn rug." Ik keek naar mijn moeder ze keek me ontsteld aan. Ik denk dat ik iets verkeerds heb gezegt. "Precise, oui, oui" De man keek me achterdochtig aan.





8 weken en 4 operaties later, mocht ik weg uit het ziekenhuis...









De aankomst thuis was gezellig, bijna alsof we een normaal gezin waren. De man die in het ziekenhuis op bezoek was geweest was meegekomen. Mijn rug is bijna geheelt. Nou ja.. geheelt zou hij nooit zijn. Mijn hele rug zit onder die vieze littekens. Ik haat ze. Echt ze zijn afzichtelijk. Maar wat ik bedoelde is dat mijn wonden bijna allemaal dicht zijn. Ik moet nog wel oppassen als ik beweeg. Er is grote kans dat er eentje openscheurd.







Vanavond gaat het gebeuren. Vanavond begint mijn leven...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.