FanFic.nl

My worsed nightmare

Should I....?

Een dag als alle andere. De man ging weg. De taart zat in mijn vaders maag, en de pannen stonden op het vuur. Niks bijzonders dus. Behalve voor mij, want ik wist het. Ik wist dat dit anders was. Dit was de laatste dag van dit leventje. Ik had een slecht voorgevoel. Maar ik besloot dit te negeren. Vandaag begon mijn leven. Mijn echte leven.Ik keek om het hoekje van de keuken naar mijn vader, mijn vader die met zijn hoog boven zich uit torende bierbuik in de bank lag. De man die ik al mijn hele leven gehaat had. Maar toch ook niet kon missen.



"Mam?" mijn moeder kwam meteen aangeholt. "Kun jij het even overnemen? Ik voel me niet zo goed..." Zachtjes, met kleine stappen liep ik naar boven. Op naar zolder. De plek met al mijn herrineringen. De deur kraakte en ging open. Het rook een beetje muf. Ik pakte het paarse fluweel bekleedde doosje, dat ik al zo vaak had gepakt. Ik opende het met het sleuteltje dat in het verroeste slot stak. Het doosje was gevult met papieren. Maar zoals ik al vaak had gedaan, haalde ik deze eerst uit het doosje. Onder alle papieren, lag een vergeelde anzichtkaart. Op de anzichtkaart stond een poppetje met een oranje truitje en een oranje broek, op zijn kop aan de ringen hangend. Ik herriner me de dag nog dat ik hem kreeg. Ik draaide de kaart om en las wat er geschreven stond, de woorden waar ik al zo vaak om had moeten huilen. "Kaya, gefeliciteerd. 8 Meid!! Je word groot. Ik ben er altijd voor je. Dat weet je. Dag..." Ik wist nog dat ik de kaart een dag voor mijn verjaardag kreeg. Ze zei me dat ik hem pas op mijn verjaardag mocht lezen. Op mijn verjaardag ging ik altijd naar mijn ouders toe. Zonder oma. In de enveloppe zat die kaart, en een brief aan mijn moeder. De volgende dag kregen we te horen dat mijn oma was overleden, hartaanval. Een moment dat mijn hele leven veranderde. Ik moest bij mijn ouders gaan wonen. Tot dan toe had ik bij mijn oma gewoond omdat ze mijn ouders niet in staat achtte voor mij te zorgen. Mijn oma, een geweldige vrouw. Ik stond op en liep door naar de oude stoel. Maar voor ik deze kon bereiken voelde ik me plots draaierig en moest ik een muur vastklampen om niet te vallen. Nu pas merkte ik dat ik aan het hyperventileren was. Zwaar ademde ik in en in en in. Ik krijg geen lucht. Een traan valt op de grond, waar een donkere vlek verschijnt. Tranen om het leven, niet om mij.





Mijn hele leven had ik gewacht op dit moment. Maar nu het zover is. Ben ik ineens niet zo zeker meer van mijn zaak. Voorzichtig loop ik door en zak neer in de oude ,bruinleren, falletuil. Filmpjes speelden zich in mijn hoofd af. Momenten die ik nooit zou kunnen vergeten. De weinige echt goede momenten.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.