Hoofdcategorieėn
Home » Jonas Brothers » Like a dream. » Hoofdstuk 28
Like a dream.
Hoofdstuk 28
Gitte had altijd gedacht dat ze overdreven in al die ziekenhuisseries. Daar zag je betrokken familieleden altijd in een wachtzaal zitten alsof de hele wereld aan ze voorbij ging. Het volk rondom haar passeerde niet in stroomversnelling, maar het was wel zo dat tijd totaal haar functie verloren had.
Haar moeder had Nicks ouders gebeld, die meteen vertrokken waren. Gitte kon altijd iets doen aan erge situaties, maar hier had ze geen vat op, ze kon Nick niet helpen. Het was zo onrechtvaardig. Ze zat al zo’n drie uur op exact dezelfde plaats, terwijl Nick geopereerd werd.
Haar vader ijsbeerde wat heen en weer en haar moeder zat naast haar. Tranen had ze niet meer gelaten. Het leek allemaal zo onwerkelijk en tegelijkertijd besefte ze maar al te goed wat er aan het gebeuren was. Ze wilde net een glaasje water uit de automaat halen, toen de dokter de operatiezaal uitkwam. Haar schorre keel verdween en ze stond snel op.
“Zijn jullie de ouders?”¯ vroeg de man.
“Nee, die zijn onderweg. Mijn dochter is zijn vriendin.”¯ legde haar moeder uit.
“Oké, goed, laat mij u dan tenminste al op de hoogte stellen over de gang van zaken. De operatie is goed verlopen, maar meneer Jonas heeft veel bloed verloren. Gelukkig zijn er geen belangrijke organen geraakt, maar dat maakt de situatie er niet minde erg op.”¯ legde hij uit. Oh, geweldig, dat dokterstaaltje.
“Wat betekent dat concreet?”¯ vroeg Gitte kortaf.
“Hij ligt in coma en moet daar op eigen kracht uit raken. In het beste geval gebeurt dan binnen de bierentwintig uur, anders -”¯
“Anders wat?”¯ vroeg ze schor.
“Anders wordt het steeds moeilijker voor hem om weer wakker te worden.”¯ zei de dokter. Geweldig, een race tegen de tijd was net wat ze nodig had.
“Mag ik hem zien?”¯ vroeg ze.
“Natuurlijk. Kamer 206. Als u nog met vragen zit, ben ik er voor u.”¯
Gitte slaagde er in te glimlachen om niet geheel ondankbaar te lijken en ging er toen vandoor naar zijn kamer.
Hem daar zo zien liggen, deed iets met haar. Hulpeloos, maar tegelijk niet hulpbehoevend. Zorgwekkend, maar sereen.
Ze ging naast zijn bed zitten en hield zijn hand vast. Ze wilde zoveel zeggen, maar ze vond de juiste woorden niet.
“Gitte, je hebt morgen school, je hebt je nachtrust nodig.”¯ zei haar moeder voorzichtig.
“Ik blijf hier.”¯ zei ze simpelweg.
“Gitte, ik weet niet of dat wel zo’n goed idee is -”¯ drong haar moeder aan.
“Ik blijf.”¯ zei ze ferm. “Zijn familie is hier nog niet en ik wil hem niet alleen laten. Alsjeblieft?”¯
De gelaatsuitdrukking van haar mama veranderde in twijfel.
“Jullie mogen best naar huis gaan, ik zit er niet mee. Papa, ik weet dat je de laatste tijd veel werk hebt, je kan het je niet permitteren om hier constant wakker te liggen. Ga maar naar huis, echt waar, ik red me wel. Ik neem morgenvroeg de bus om me om te kleden en ga daarna gewoon naar school. Alsjeblieft?”¯ smeekte ze. Ze wilde hem echt niet achterlaten, ook al besefte ze zelf ook wel dat ze niets voor hem kon doen. Dat kon ze thuis echter ook niet en ze wilde er bij zijn als hij wakker werd.
Eigenlijk wist ze niet eens zeker of ze hier wel mocht zijn, maar de verpleegster zou haar er ’s nachts niet uitgooien, toch?
“Goed dan. Bel ons als er nieuws is, oké? Probeer wat te slapen, Gitte.”¯ zei haar mama en ze knuffelde haar. Haar vader kuste haar goedenacht en toen ze vertrokken, concentreerde Gitte zich op de stilte.
Minutenlang zat ze daar maar. Ze bestudeerde zijn donkere ogen, het schoonheidsvlekje naast zijn neus, zijn bos krullen, zijn volle lippen.
“Word alsjeblieft weer wakker, Nick.”¯ smeekte ze en ze kneep in zijn handpalm. Plots verstoorde het gezoem van haar gsm de perfecte stilte.
“We zitten al uren vast in die verdomde luchthaven. We huren een auto. Is alles in orde met hem?”¯ had Joe haar gestuurd.
“Hij heeft veel bloed verloren, maar er is niks belangrijks geraakt. Hij ligt in coma, de dokters weten niet voor hoe lang. Rijd veilig, het verkeer neemt altijd de verkeerde mensen mee.”¯ sms’te ze terug. Ineens voelde ze een vlaag moeheid over zich heen komen. Het was al bijna middernacht en om zes uur moest ze hier ongeveer vertrekken. Ze kuste zijn voorhoofd en leunde met haar eigen hoofd tegen de rand van zijn bed.
“Slaapwel.”¯ mompelde ze. “En word snel weer wakker.”¯
De volgende ochtend zag Gitte Kevin en Joe voor zich zitten.
“Pff, welk uur is het?”¯ zuchtte ze slaapdronken.
“Iets voor zes. Heb je wat kunnen slapen?”¯ vroeg Kevin.
“Niet echt, als ik op zes uur tijd geen negen keer ben wakker geworden, weet ik het ook niet meer. Wanneer zijn jullie toegekomen?”¯
“Een uurtje geleden. De dokters zeiden dat zijn toestand hetzelfde was als gisteren.”¯ antwoordde Joe.
“Zei hij nog iets over de politie? Hebben ze de dader al gevonden?”¯ vroeg Gitte.
“Ze werken eraan.”¯ zei Kevin.
“Dan ouden ze beter wat verder werken, verdomme. Ik wil weten wie hier verantwoordelijk voor is.”¯ knarsetandde ze. “Maar ik moet naar school. Beloven jullie dat je belt als hij wakker wordt?”¯
“Ja, natuurlijk, je krijgt het meteen te weten.”¯ beloofde Joe. “Maar ik kan je wel naar school brengen, hoor.”¯
“Ik moet eerst nog even naar huis om me op te frissen, maar ik neem de bus wel.”¯ zei Gitte.
“Hé, je hebt al zoveel gedaan voor Nick door hier gewoon te zijn. Dan kan je nog wat slaap inhalen in de auto. Kevin blijft wel bij hem.”¯ zei Joe.
“Zeker weten?”¯ vroeg Gitte onzeker.
“Absoluut, kom mee!”¯ nodigde Joe haar uit. Gitte knikte dankbaar en streelde nog even over Nicks handpalm. “Ik kom vanavond terug. Beloof me dat je ogen open zijn dan.”¯
Maar zijn ogen waren nog niet open en Gitte kreeg ontzettend veel zin om de hare gesloten te houden tot deze hele nachtmerrie over was.
Tegen de avond waren zijn ouders gearriveerd met Frankie. Die had blijkbaar net vakantie op school, dus was de hele familie Jonas hier. Het was al een tijdje gíªnant stil en ze kon niet begrijpen dat de stilte zo’n vierentwintig uur geleden nog comfortabel had aangevoeld.
Om de stilte te verbreken, stak ze dan maar zelf van wal: “Sorry, echt waar. Als ik hem niet had gevraagd om te komen, was dit nooit gebeurd. Jullie weten niet hoezeer het mij spijt.”¯
Ze snapte eigenlijk niet dat ze haar nog niet hadden weggestuurd. Zij was de reden dat Nick hier lag en dat zijn halve familie rond zijn bed moest staan.
“Gitte, alsjeblieft, je bent zo goed als een familielid. Hij doet niets liever dan naar jou komen, hij ziet je echt graag. Hij was hoe dan ook gekomen en ongelukken als deze gebeuren nu eenmaal. Maar het komt wel goed, het moet goed komen.”¯ zei Denise.
“Dank je wel.”¯ zei Gitte schor en ze omhelsde haar.
“Wij moeten jou bedanken. Nick straalt onophoudelijk sinds hij jou ontmoet heeft. En je hield vannacht zelfs de wacht naast zijn bed. Dat zal niet iedereen doen? Ik zeg het en ik zal het blijven zeggen: hij heeft het getroffen met jou.”¯
“Ik wil gewoon dat hij wakker wordt…”¯ fluisterde ze.
“Wij allemaal, meid, wij allemaal. Maar ik stel voor dat Joe je nu naar huis brengt en je -“ begon Denise.
“Wat? Nee, ik wil -“
“Hier blijven?”¯ onderbrak ze haar. “Dat is heel lief, maar je moet aan je eigen gezondheid denken. Trouwens, ik wil even alleen zijn met hem.”¯
“Oh, natuurlijk, sorry. Tot morgen dan?”¯ vroeg ze. Heel de familie wenste haar goedenacht en maakte aanstalten om ook te vertrekken, terwijl Joe Gitte naar huis bracht. Ze was zo in gedachten verzonken dat ze niet eens besefte dat ze er al bijna waren.
“Hé, ik ken je nu toch wel al redelijk goed, denk ik. Je bent een tobber, dus probeer gewoon wat te slapen, goed? En haal het niet in dat hoofd van je dat jij hier verantwoordelijk voor bent, dat zou Nick niet willen. Je vroeg ons ook om te komen, wij namen een later vliegtuig. Nick had dat ook kunnen doen, dus zit jezelf niet zo te beschuldigen. Het komt goed.”¯ troostte Joe haar. Waarom moest iedereen haar zo troosten? Zij kenden hem al zoveel langer, hielden zo veel van hem en ze leken hier zo vol vertrouwen over, alsof een onzichtbare kracht hen voortstuwde. En als zij dat konden, moest zij het leren. Met al iets meer vertrouwen, wenste ze Joe goedenacht en stapte zijn wagen uit.
De volgende paar dagen, zagen er zowat hetzelfde uit. Ze ging naar school, maakte haar huiswerk in het ziekenhuis, praatte met Nick en hoopte bij elk stom detail dat hij zijn mond zou openen en gewoon zou antwoorden op wat ze zei. Joe en Kevin brachten haar afwisselend naar huis en dan probeerde ze, tegen beter weten in, wat te slapen. Zo ging het nu al vijf dagen. Zijn eerste vierentwintig uur lagen dus al ver achter hen en Gitte maakte zich grote zorgen. Ze was positief ingesteld, maar in situaties als deze was die ingesteldheid ver te zoeken. Het enige positieve aan deze zaak was het feit dat de dader eindelijk was opgepakt en dat hij alles bekend had. Gitte had zich tegen moeten houden om er niet naar toe te gaan en hem flink te vertellen wat ze dacht - en hem dan hoogstwaarschijnlijk te slaan.
Het was nu vrijdagavond en iedereen was wat gaan halen om te eten, behalve zij en Kevin. Ze kon geen hap door haar keel krijgen. Door er nog maar aan te denken, kwam haar ontbijt nog maar naar boven.
“Je moet erin geloven, Gitte.”¯ bemoedigde hij haar. Dat had ze al iets te veel gehoord.
“Is Daniella thuis gebleven?”¯ veranderde ze daarom het gespreksonderwerp.
“Ja,”¯ antwoordde hij, “ik zei dat er wel genoeg druktemakers waren hier en zij moest ook naar de begrafenis van een familielid. Ik mis haar wel, dit is anders dan touren. Hier heb ik haar echt nodig, weet je.”¯
“Ja, ik ken dat gevoel.”¯ zei ze stil en ze kneep in Nicks hand. Kevin knikte begrijpend. Op dat moment begon de machine naast Nicks bed te piepen en te knipperen.
Angstig greep ze zijn hand wat steviger vast.
“Nick!”¯ gilde ze. Kevin stoofde recht en riep om een dokter op de gang. Die kwam binnen en snelde naar Nick toe. Kreeg hij - kreeg hij een hartaanval? Dat kon toch niet? Voor het eerst in dagen voelde ze zich weer zo ontzettend machteloos en kon ze dit beeld niet langer verdragen.
Ze vluchtte zijn kamer uit. Naar de cafetaria, naar buiten, naar een andere afdeling, het maakte haar niet uit, ze moest hier gewoon weg.
Ze dacht eerst dat ze het gepiep van de monitor bleef horen, omdat ze te dicht bij zijn kamer was, maar ze was helemaal tot buiten gerend en het geluid weerklonk nog steeds in haar oren. Ze was geen dokter, maar wel een fervente Grey’s Anatomy’s-kijker en dit zag er niet goed uit.
Het was al redelijk donker buiten. Ze had de laatste tijd totaal niet op tijd, ruimte of klimaat gelet, maar het was snikheet buiten. Het was al half tien ’s avonds en het voelde alsof er een hittegolf had plaatsgevonden. Zoals dat in België ging, kon een hittegolf niet zonder onweer en dikke druppels dropen ui de hemel.
Dat maakte haar niet echt uit en ze ging gewoon op een bankje in een gazonnetje zitten. Mensen stormden naar binnen, maar daar kon ze momenteel echt niet zijn. Als er iets met hem gebeurde, was dat haar fout. De pers en al die stomme roddelboekjes hadden gelijk, wat Joe en Denise ook beweerden. Zij was hier verantwoordelijk voor en tegelijk kon ze er niets aan doen. Het maakte haar gek.
Sinds de eerste dag van zijn opname had ze geen traan meer gelaten, maar hier in de regen leken ze sneller te komen dan anders. Het was makkelijker als niemand haar zag huilen, als ze zichzelf kon wijsmaken dat dat warme zout op haar wang verhitte regendruppels waren.
Naast haar kwam iemand zitten. “Is deze plaats bezet?”¯
Ze wilde net zeggen dat hij in deze regenbui beter binnen zou gaan schuilen, zodat zij nog wat in haar eentje zielig kon zijn, toen ze zag wie er naast haar zat. Leandro.
“Wat doe jij hier?”¯ vroeg ze. Normaal gezien zou ze verbaasd klinken, maar wat geschokt zag ze in dat het haar volledig koud zou laten als hij niet zou antwoorden op haar vraag. Maar dat deed hij wel.
“Lieselotte moest op onderzoek komen.”¯ zei hij kort. Ze keek hem vragend aan. “Ze vertoont symptomen van kanker. Omdat Luna eraan stierf, wilden ze zekerheid.”¯
Hij zei de woorden stil en keek de andere kant op. “En jij, waarom steun jij de familie niet naast zijn bed?”¯
“Ik kan hen amper onder ogen komen.”¯ zei ze.
“Ze verwijten je toch niks?”¯ vroeg hij.
“Ik verwijt mezelf van alles. Zij blijven maar lief doen.”¯
“Dat is ze geraden.”¯ zei hij grimmig. “Je mag jezelf hier niet de schuld van geven, Gitte. Toen Luna stierf, probeerde ik mezelf wijs te maken dat dat mijn schuld was. Ik ging te ruw met haar om, liet haar haar groenten niet eten. Wat wil je, ik was amper acht.”¯
“Leandro, dat is compleet belachelijk.”¯ zei Gitte ongelovig.
“Dat jij jezelf verwijten maakt ook. Dit had niet vermeden kunnen worden en het is ook jouw schuld niet!”¯ antwoordde hij fel. “Dus ga naar boven en zorg ervoor dat hij wakker wordt.”¯
“Er is nog iets… Hij kreeg een hartstilstand, daarom liep ik hierheen. Ik durf niet - Het is gewoon zo oneerlijk.”¯
Aarzelend nam hij haar hand vast. “Ik ben niet de gast die met je mee gaat en checkt of alles wel in orde is, oké? Maar ik kan de gast zijn die je ogen heeft geopend in de gietende regen. Ga naar hem toe, verdomme. Jij hebt de kans nog.”¯
Hij deed een poging tot een glimlach en liet haar hand los. Gitte stond recht, beseffend dat hij gelijk had.
“Bedankt. Ik weet niet of het aan jou of aan die regen ligt, maar ik zie alles ineens weer veel helderder. En sterkte met je zus. Je verdient het.”¯ zei ze, voor ze kletsnat naar binnen holde.
Zijn toestand was gestabiliseerd - zolang je een coma stabiel kon noemen. Nog een dag was voorbij gegaan, maar het was alsof Leandro haar nieuwe hoop had gegeven. Ze had nooit gedacht dat hij haar gesteund zou hebben. Hij had nog steeds gekweld gekeken, maar Gitte weet dat aan de toestand met zijn zus. Toen ze hem op school had gezien, informeerde ze dan ook naar Lieselotte. Ze wenste die familie zo’n drama allerminst opnieuw toe en Leandro zou een tweede klap nooit te boven komen.
“Ze is in orde, we hebben gewoon te snel foute conclusies getrokken.”¯ had hij koel gezegd. Hoe kon hij ineens weer zo afstandelijk en koud doen?
Ze was dus al niet echt blij geweest als ze aankwam in het ziekenhuis en daar verergerde haar stemming alleen nog maar.
Wanneer ze Nicks kamer - die akelig vertrouwd begon aan te voelen - binnen ging, zag ze Nicole naast zijn bed zitten.
“Hoi, Nicole!”¯ dwong ze zichzelf om vriendelijk te zijn. “Jij hier…”¯
“Ik heb ook recht om hier te zijn, hoor. We zijn samen heel gelukkig geweest.”¯ ging ze meteen in de aanval. “Als wij nog een koppel waren geweest, was dit nooit gebeurd.”¯
Ze keek Gitte boosaardig aan.
“Ja, wel, dan was hij ook nooit gelukkig geworden.”¯ antwoordde die kort. Ze was moe, emotioneel en makkelijk op haar paard te krijgen.
“Je vindt jezelf heel wat, hé.”¯ siste Nicole.
“Nee, naast jou helemaal niet, Nicole. Ik ben niet half zo knap als jij, ik ben zeer vertrouwd met het fenomeen ‘bad hairdays’, ik moet werken voor mijn geld en jij huppelt rond in bikini op Hawaï voor een fotoshoot. Jij hebt een makkelijker leven, maar ik zou voor geen goud wisselen, want in jouw leven heeft Nick geen plaats.”¯
Nicole keek haar verontwaardigd aan, alvorens een luide gil te slaken.
“Hij kneep in mijn hand, echt waar!”¯ schreeuwde ze. Onmiddellijk ging Gitte aan de andere kant van zijn bed staan en zei ze enkele keren zijn naam, als een soort mantra.
Nicks mond bewoog en duidelijk met een droge mond zei hij: “Nicole…”¯
Gitte’s moed zonk haar in de schoenen. Wat zei hij daar? Nicole keek haar triomfantelijk aan.
“Wil je alsjeblieft weggaan? Dit is niet Gitte’s schuld en dat weet je.”¯ ging hij verder. Ze kon het niet laten om haar een triomfantelijke blik terug te sturen, waarop ze pisnijdig afdroop. Tientallen woorden en flarden van losse zinnen schoten door haar hoofd en geen enkele leek gepast.
“Sorry dat ik je goed doel verpestte, ik hoop dat die kinderen zich niet te erg verheugden op dat optreden.”¯ verontschuldigde hij zich.
“Wat? Oh ja, dat…”¯ mompelde ze. Dat leek ineens zo lang geleden. “Zit er niet meer. Jacob en Anneleen zijn je trouwens eens komen bezoeken, al was het vooral omdat ze zich zorgen om mij maakten. Ik was niet zo lief voor hen toen ik vertrok, vrees ik, maar dat kwam door de stress. En je hele familie is hier ook, waarschijnlijk verspreid over heel het gebouw hier. Joe zit waarschijnlijk in de cafetaria, al snap ik niet hoe hij op momenten als deze kan eten - Ik rakel, weer niet? Sorry, zal ik een dokter roepen? Of iemand van je familie?”¯ vroeg ze. Hij legde zijn vinger op haar lippen en maande haar tot stilte.
“Nee, niemand. Ik voel me perfect. Ik wil dit moment alleen met jou beleven. Het was zo frustrerend dat ik jullie allemaal kon horen en niets kon zeggen. Ik wilde je zo graag troosten en zeggen dat het je fout niet was - hoe kon je zoiets denken?!”¯ antwoordde hij en hij leek zelfs een beetje boos.
“Ik weet het, elke keer ik erover nadacht, leek het stommer te worden. Maar je loog hier maar en dan voelde ik me telkens weer zo schuldig. Mijn rede lag constant in de clinch met mijn hart en de overtuiging van de media dat ik je zo goed als vermoord had, deed er ook geen goed aan.”¯ legde ze het uit. “Uiteindelijk was het Leandro die me alles liet zien zoals het was. Gek, hé?”¯
“Leandro, die kon je toch niet uitstaan?”¯ vroeg Nick argwanend.
“Laat ons zeggen dat het met pieken en dalen gaat. En ik kom met honderdtachtig kilometer per uur van de hoogste top naar de diepste afgrond geskied.”¯ zei ze.
“Goed dat ik er nu ben om je weer omhoog te helpen.”¯ grijnsde hij en hij kuste haar. Eindelijk. Na drie lange maanden. Ze had zich dit moment altijd nét iets anders voorgesteld, maar het belangrijkste was dat dat moment er eindelijk was.
Reacties:
Mwih :3
Ik ben blij dat alles weer goed is gekomen met Nick. Of, ik hoop dat alles ook echt helemaal goed gaat komen. Maar hij is in ieder geval weer wakker en kan nog praten, dus dat is al heel wat ^^
En Team Leandro, still^^
Hij is stiekem best awesome. Ik ben benieuwd of daar nog iets meer mee gaat gebeuren (:
Snel verder<3
xx