FanFic.nl

Teenage Drama

Hoofdstuk 1

Geeuwend zapte Illeke van Eén naar MTV. Van de gelegenheid gebruik makend, stopte ze een grote lepel ontbijtgranen met melk in haar mond. Special K Straciatella, haar favoriet. Ze kocht weleens wat anders en raakte bijvoorbeeld verknocht aan zoete honingbolletjes, maar ze keerde altijd weer terug op haar stappen. Een goede gewoonte verleer je niet.
Een druppel water viel van haar haar op de zetel. Ze had net gedoucht en haar haar snel even uitgewrongen. Ze was niet het type dat wilde dat alles goed zat. Ze wilde netjes voor de dag komen, zag er niet slecht uit - al zei ze het zelf -, maar er was altijd wel iets dat haperde. Niet dat ze dat erg vond. Imperfectie was net het mooie aan de mens. Een streng haar uit je strakke paardenstaart, een oneffenheid, je nieuwe laarzen die voor geen meter lopen of een onopvallend stukje kleur van je nieuwe armband in je voor de rest kleurloze outfit. Het was wat de mens uniek maakte. En daarom zat ze er niet mee dat ze nu amper in haar zetel kon zitten zonder dat er water in haar kom melk drupte. Dat proefde je toch niet.
Illeke leefde voor dagen als deze. Ze was advocate bij een bekend bureau, waar ze meestal begon rond acht uur ’s ochtends. Op dinsdag - en laat het nu net dinsdag zijn - echter had ze een vrije dag. Ze was nog maar een jaar geleden begonnen, maar had wel direct getoond wat ze waard was. Af en toe kon ze soms al eens voorkeuren uiten, zaken kiezen die ze wilde en de saaiere laten schieten. De iets ouderen in hun vak vonden dat ze een voorkeursbehandeling genoot, maar daar was Illeke het niet mee eens. Ze had keihard geknokt om te staan waar ze nu stond, ze had tonnen opzoekwerk verricht in haar begindagen. Ze had veel meer opgezocht dan nodig was voor de zaken die ze moest verdedigen, maar die dingen waren altijd weer handig geweest voor volgende zaken. Die anderen waren jaloers, omdat zij na amper een jaar al verder stond dan sommigen na een paar jaar. Ze hield van haar job en als ze een zaak won, gaf haar dat het meest voldane gevoel van de wereld, maar dat was ook de reden dat ze zo genoot van vrije dagen. Ze kon onmogelijk zeven dagen op zeven werken, omdat ze altijd zo betrokken raakte bij haar zaken.
Op school hadden haar professoren haar altijd proberen wijsmaken dat je je werk perfect gescheiden moest kunnen houden van je privéleven of dat je het anders nooit kon volhouden. Daar was Illeke het echter niet mee eens. Helemaal niet. Ze was het wel met meer niet eens dat ze geleerd had op de universiteit, maar dit sloeg echt alles.
Als advocate kon je niet anders dan je werk mee naar huis nemen. Als je geen dingen opzocht, hoe kon je de rechter dan omver blazen met al je kennis over het onderwerp?
Stelletje debielen met een zwart jasje aan. Van debielen gesproken… Zou de post er al zijn? Haar bief van de huisbaas moest immers nog toekomen. Die had belangrijk nieuws voor haar en zou haar een brief sturen.
Ze goot het laatste restje melk in haar mond en zette de kom op de marmeren salontafel. Die ruimde ze straks wel op.

Ze liet het sleuteltje in haar jaszak glijden en bekeek de brief in haar handen. Buiten de reclame, die ze achteloos in de keuken had laten slingeren, zat er maar één envelop in de brievenbus. En hij was niet van haar huisbaas. Er stond een logo op van haar oude, middelbare school. Ze fronste haar wenkbrauwen. Ze had nooit gespijbeld, dus dit kon geen verloren brief zijn die haar vriendelijk om strafstudie verzocht (bovendien was haar adres veranderd).
Ontzettend nieuwsgierig scheurde ze het papier open en las de inhoud ervan.

“Beste Illeke Gijsels,

Bij deze nodigen wij u graag uit voor een reünie met uw oude klas (6 Latijn) op 28 februari. De receptie vindt plaats in de polyvalente zaal op het college en begint om 19u.
Wij hopen van harte u hier te zien.
Met vriendelijke groeten,

Sint-Pieterscollege, Jette”�

Illeke’s mond zakte verder en verder open naarmate ze verder las. Ze zou haar oude klas terugzien! Met de meesten van hen had ze al vanaf het eerste of tweede middelbaar in de klas gezeten. Ze had echt een band opgebouwd met ieder van hen. Haar moeder had haar echter al gewaarschuwd dat hun band na het zesde middelbaar zou verwateren, maar ze had dat weggelachen.
Nu, zes jaar later, moest ze toegeven dat ze toch gelijk had gehad. Natuurlijk waren ze eens met z’n allen naar de bioscoop geweest en was ze meer dan eens op restaurant gegaan met enkele mensen, maar dan was het begonnen. Iedereen belde af, niemand deed nog moeite, iedereen startte een eigen leven en stilletjes aan begon het contact te verwateren. De enige met wie ze nog contact had, was Laura. Ze had meerdere goede vriendinnen gehad, maar er kon er maar eentje de beste zijn, en bij Illeke was dat al vanaf het eerste middelbaar Laura geweest. Laura was een gek mens en vaak kraamde ze er de raarste dingen uit. Van de ene dag op de andere kon ze opeens verdwijnen om een maand later terug te keren met één of ander spectaculair verhaal waarin George Clooney en zijzelf de hoofdrol speelden - en een nieuw kapsel.
Buiten de wartaal die ze vaak uitsloeg, zei ze ook heel wat wijze dingen en ze had altijd goede raad klaar voor Illeke. Soms kon ze haar nek er dan wel afwringen, ze zou haar voor geen geld van de wereld kunnen missen. Het was nu al even geleden dat ze Laura gezien had en haar bellen was toch nog iets anders. Dit was de uitgelezen kans om nog eens bij te praten, misschien konden ze zelfs één van die sleepovers houden om te praten over de goeie oude tijd. Laat op de avond bekeken ze dan nog een chickflick, waarbij ze plat lagen om elke slechte mop door het teveel van Ben & Jerry’s op één avond. Op zo’n avond was Illeke geen drieëntwintigjarige topadvocate meer, vergat ze alle zaken die ze moest verdedigen en genoot ze van de zeldzame momenten met haar beste vriendin.
“Hey yo, it’s Laura on the phone, pick up or I’m gooone!”�
In de verte hoorde ze de knotsgekke ringtone die Laura zelf had ingesteld en ze holde naar de slaapkamer. Daar had ze haar gsm, die ook fungeerde als wekker, waarschijnlijk laten liggen.
“Hallo, met Illeke,”� hijgde ze nog een beetje na.
“Ja, da-hag, voor die kennismakingsspelletjes van jou heb ik echt geen tijd. Je raadt nooit wat voor een brief ik vandaag in de bus kreeg!”�
“Een brief van het Sint-Pieterscollege?”�, gokte Illeke grijnzend.
“En ik wilde nog wel zo origineel uitpakken met mij nieuwtje! Ga je?”�
“Wat had je dan gedacht?! Tuurlijk ga ik, ik kan niet wachten om iedereen terug te zien, was het maar al weekend! Wacht even… Jij gaat toch wel?”�
Gespannen hield Illeke haar adem in. Een klasreünie zonder Laura was als een café zonder bier.
“Ja, en ik ben al even opgewonden als jij! Maar dan zie ik je zondag, want serieus, ik moet dringend gaan werken! Ik heb een shoot voor Vogue, kan je het geloven? Tot zondag, Ill!”�
Illeke bedacht dat ook zij eens dringend de deur uit moest om naar de supermarkt te gaan, mikte haar gsm in haar handtas en stapte vijf minuten later in haar auto, met weer iets om naar uit te kijken in het vooruitzicht.

Twijfelend beet Illeke op haar duimnagel. Niet dat daar nog veel van overschoot, maar goed. De supermarkt was naast een Brantano gelegen, en haar doel was om in tien minuten met een droompaar weer buiten te staan. Ze zat nu echter al een halfuur te staren naar twee paar schoenen. Een speciale gelegenheid had een nieuw paar schoenen nodig en ze vond een klasreünie speciaal genoeg.
Geërgerd bekeek ze de paarse pumps en de rode laarsjes, alsof ze met opzet zo onweerstaanbaar verleidelijk waren uitgestald. Opnieuw paste ze beide schoenen, waarop de moed haar in die prachtige exemplaren zonk.
“Rood, paars, rood, paars…”� schoot het door haar hoofd. Ach wat, ze nam ze gewoon allebei. Door die gedachte werd ze op slag een heel stuk vrolijker en ze nam de twee dozen om ze af te gaan rekenen. Wat schoenen al niet met een mens konden doen…

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.