FanFic.nl

Teenage Drama

Hoofdstuk 2

Fronsend krabde Leander aan zijn kin. Hij had zich nog niet geschoren en zijn stoppelbaardje stoorde hem. Het irriteerde hem mateloos, omdat het hem eraan herinnerde dat hij zich nog moest scheren. En nog een groter nadeel - hij stond niet met stoppels.
Hij had gisteren een uitnodiging in de bus gekregen voor een klasreünie. Hij was altijd realistisch genoeg geweest om in te zien dat hun band niet voor eeuwig zo sterk zou blijven, dus waarom zou dat nu wel zo zijn? Niettemin had hij nu een oude, stoffige, groene koekjesdoos voor zich met al zijn documenten die iets of wat belangrijk konden zijn voor later uit zijn middelbare schoolperiode. Hij zocht naar een klasfoto uit het zesde en laatste jaar. Foto’s vond hij altijd belangrijk omdat iedereen dan kon zien hoe goed hij er toen al uitzag. Hij passeerde een foto uit het tweede middelbaar, waar hij minder fier over was. Anders dan nu had hij lang, blond haar en een lach waardoor zijn ogen ontzettend scheel uitkwamen. Hij wist nog dat hij de dag vóór de foto werd genomen, naar de kapper was geweest om iets van zijn gebruikelijke lengte af te knippen. Hij vond zelf dat er redelijk veel was afgesneden, maar nog steeds noemde Sean hem een ‘verwijfd mietje’ en riep de oude vrouw van het secretariaat: “Je loopt gigantisch in de weg, meid!”�
Je zou toch denken dat ze met die dikke jampotglazen in haar bril wat kon zien, maar goed. Sean was altijd zijn beste vriend geweest. Zou hij komen?
Ze waren de gangmakers van de klas geweest, altijd hadden ze een heerlijk arrogant antwoord klaar, waarop de klas plat lag van het lachen. Anders dan sommige dikke nekken die zichzelf wel veel te serieus namen, hadden zij geen vijanden, maar wel een hoop vrienden gemaakt. Nochtans had hij ook met Sean geen contact meer. Uit het oog is uit het hart, zeggen ze weleens…
En plots voelde hij een onweerstaanbare drang om gewoon te gaan en zich nog één keer te amuseren zoals hij dat alleen vroeger kon.

Verveeld keek Illeke nogmaals op de grote wandklok in haar bureau. Het was een afzichtelijk ding, maar het had wel de grootste wijzers die ze ooit had gezien. Ten eerste vond ze dat wel wat hebben, en ten tweede haatte ze het om minutenlang naar het uur te staren om het te ontcijferen. De tijd die je op dat moment wilde weten, klopte toch al lang niet meer. Wat Illeke nog meer haatte, was laatkomers. Niet dat ze veel nodig had om op stang gejaagd te worden, maar op orde en stiptheid was ze toch wel gesteld. En ze vond ook wel dat ze dat mocht verwachten, zeker van de mensen wier zaak ze zou verdedigen. Zij kwam toch ook niet te laat in de rechtszaal, of wel soms?
Er klonken voetstappen op de gang, het heerlijke getik van de wondere wereld van hoge hakken!
“Mevrouw Gijsels?”�, aarzelde een elegante vrouwenstem. Illeke grimaste. Ze hield er niet van om ‘mevrouw’ genoemd te worden, daar had ze nog heel haar leven voor. Ze was verdorie nog maar drieëntwintig!
Maar voor ze iets kon zeggen, stamelde de vrouw vrolijk: “Oh, ik dacht dat u een pak ouder was. Neemt u mij niet kwalijk!”�
Ze zag er achteraan in de twintig uit, maar leek op een bepaalde manier ook veel jonger. Waarschijnlijk door haar helderblauwe ogen, die haast niet natuurlijk konden zijn. Het kon ook komen door haar blonde krullen, die zo perfect waren dat het leek alsof ze elke dag naar de kapper holde. Maar toen die gedachte door haar hoofd spookte, leek dat belachelijk. Ze was achteraan in de twintig. Punt.
Illeke opende snel het dossier van de vrouw. Amanda Schotens. Achtentwintig. Zie je wel! Ze bladerde verder naar de feiten. Ze was gescheiden van haar man, ze had een paar dingen gedaan waar ze niet trots op was. Amanda wilde een nieuw leven opbouwen met haar dochtertje, Luna, maar het hoederecht ging voorlopig uit naar haar ex. Of Illeke haar kon helpen? Natuurlijk, dat was een eitje!

Een uur later was ze al iets minder enthousiast. Dit zou niet zo makkelijk worden. Amanda was Luna meermaals vergeten op te halen in de opvang, ze had haar alleen thuis gelaten en was met haar op de vlucht gegaan voor haar ex. Het zag er niet goed uit, maar Luna had recht op een moeder, om het even welke fouten ze had gemaakt, en dat zou Illeke ook aantonen.
Het was een opdracht om haar tanden in te zetten, maar dat was goed. Illeke presteerde beter onder stress. Dan had ze echt het gevoel dat de heel wereld van haar afhankelijk was en dat zij hem moest redden. Geweldig.

Peinzend staarde Illeke voor zich uit. Haar enthousiasme was pijlsnel gezakt tot onder nul, maar even snel was haar verbetenheid en koppig karakter gestegen. Het proces was over zo’n twee maanden. Ze had nog genoeg tijd om iets te vinden. Ze opende het feitendossier nog eens. Amanda Schotens was getrouwd met Jan Velders en ze hadden samen een dochtertje, Luna.
Jan Velders. Die naam zei haar iets. Misschien dook hij op in één van haar vorige zaken, wat haar onwaarschijnlijk leek. Nee, het moest iets anders zijn… Ze wist dat ze hem ergens van kende. Het waren dan wel een veel voorkomende voor- en achternaam, het zou toch wel al heel toevallig zijn. En Illeke geloofde niet in toeval.
Het zou haar anders wel goed uitkomen. Als ze hem ergens van kende, zou hij vast iets mispeuterd hebben. En als dat zo was, zou ze hem erop pakken en mocht hij blij zijn als hij zijn dochtertje nog in de weekends zag. Maar waar kende ze hem toch van? Voor een compleet bestand van alle namen van ooggetuigen, verdachten en veroordeelden, moest ze de computer op haar werk hebben, dus opende ze de eerste de beste zoekmachine.
Soms had je helemaal niet veel nodig om de oplossing voor je probleem te vinden en was een simpele tik op Google al genoeg. Jan Velders. 114 000 zoekresultaten in 0.25 seconden. Ze bekeek de eerste twee pagina’s. Niets opvallends. Eén keer dacht ze dat ze iets bijzonders gevonden had, maar het ging over een rechtszaak van iemand die zijn beste vriend had vermoord met tien schoten. Er stond een plaatje naast van een man met lang, rossig haar, uitpuilende ogen en kwabbige kaken. Dit was dus hoe je eruit kwam te zien als je je beste vriend vermoordde. Note to self: laat Laura leven. Alhoewel, ros stond haar goed. Ze had het ooit eens zo geverfd en het regende complimentjes.
Dit haalde niets uit. Misschien moest ze het nauwkeuriger proberen. Jan Velders - rechtszaak? Jan Velders - veroordeeld? Jan Velders en Amanda Schotens?
Niets. Er verscheen alleen een melding dat hij een profiel op Facebook had, en vreemd genoeg kon ze ook zijn profielfoto ergens thuisbrengen. Voor de rest leek het of hij niet eens bestond, terwijl Illeke steeds meer en meer voelde dat ze die naam moest kennen. Waarom liet haar geheugen haar toch altijd in de steek op de meest cruciale momenten?
Dan moest ze maar terug naar haar kantoor, waar ze zijn naam vast en zeker ergens zou tegenkomen. Dat kon niet anders. Net toen ze haar tas over haar schouders sloeg en nog snel een haarspeldje zocht, rinkelde haar mobiele telefoon. Op het grote, touch screen van haar gsm, zag ze Laura’s hoofd verschijnen.
“Laura?”�, vroeg ze ter controle.
“Nee, de tante van de president van Amerika, natuurlijk ben ik het, wie anders?”�
“Man, wat heb jij zitten snuiven?”�, lachte Illeke.
“Ik ben diep geschokt! Je weet toch al dat ik voor zulk gedrag geen drugs nodig heb! Het is een gave.”�
“Zou je niet to the point komen?”�, vroeg Illeke.
“Jaag me niet zo op, ik wacht op het juiste moment om tot de climax van mijn verhaal te komen!”�
Hierna zweeg ze even. Ook Illeke hield even haar mond toe om niet te moeten toegeven dat ze eigenlijk wel heel nieuwsgierig was naar wat ze te vertellen had. Net toen ze wilde vragen wat haar verhaal dan was, barstte Laura los.
“Zou jij niet snel benieuwd zijn naar wat ik te zeggen heb? Maar ik vergeef het je, omdat jij mijn allerbeste vriendinnetje bent! Ik moest vandaag dus een fotoshoot doen met… Je raadt het nooit!”�
“Koen Wauters?”�, gokte Illeke, die even vergat dat Laura in Amerika zat. “Kürt Rogiers?”�
“Je moet het groter bekijken, hoor,”� waarschuwde Laura haar.
“Brad Pitt? George Clooney? Eric Dane?”�, vroeg ze, niet meer in staat haar enthousiasme voor zich te houden. Haar giswerk werd met de seconde onrealistischer, maar nog steeds had Laura geen namen genoemd.
“Vergeet die afgeborstelde Hollywood-types toch. Ik heb vandaag kennisgemaakt met een legende: Jim Berson.”�
“Als hij dan zo’n legende is, waarom ken ik hem dan niet?”�
“Je moet wel even luisteren, hé. Ik heb helemaal nooit gezegd dat hij beroemd is, dat heb jij ervan gemaakt. Hij heeft wel alles om het te worden en deze shoot gaat zijn leven veranderen, ik voel het gewoon! En weet je wat het geweldigste is?”�
Illeke kon er niet aan doen, maar Laura’s enthousiasme om volstrekt belachelijke dingen werkte aanstekelijk.
“Wat dan?”�, vroeg ze daarom, al even enthousiast.
“Ik heb een gehandtekende foto voor je! Ik geef hem je zondag! Je moet zijn snoetje eens zien, zo geweldig, je zal direct van hem houden.”�
“Geweldig, dan raak ik ook nog eens van ’t straat. Hij heeft zijn nummer er toch op geschreven?”�
Laura Polders Industry levert geen half werk,”� lachte Laura. “Nee, even serieus, ik kan wel een date voor je regelen met hem.”�
“Dat geloof ik graag, maar ik zal toch echt wel eerst die foto moeten zien. Maar nu je toch over serieuze zaken begint... Heb je geen zin om zondagavond bij mij te blijven logeren? Dan houden we zo’n old school sleepover.”�
Ze kruiste haar vingers in haar zakken.
“Ja, lijkt me geweldig. Ik vind waarschijnlijk mijn sleutels van mijn appartement niet eens meer, ik zit nu al zo lang in Miami. Ik neem straks het vliegtuig, om dan, hopelijk zonder vertraging, morgenochtend toe te komen in België. Hopelijk kan ik dan wat langer blijven. De wereld rondreizen verveelt ook op den duur.”�
“Alles verveelt zonder mij,”� lachte Illeke.
“Haha, je hebt nog gelijk ook! Ik ga inpakken. Doei!”�
“Daag!”�, groette Illeke nog en ze legde af. Laura was meteen na haar verdere studies begonnen als fotografe. In het begin kreeg ze nog niet zoveel opdrachten en aandacht, maar haar eigenwijze visie en de technieken die ze perfect beheerste, hadden haar al snel tot een vaste waarde gemaakt in het wereldje. Nu kreeg ze al meer opdrachten en was ze vaak weg van huis. Nu zat ze bijvoorbeeld al een paar maanden in Miami. Het leek er echter op dat ze er nu hoogstwaarschijnlijk weer wat meer zou zijn en Illeke had ook nog eens kans op een potentiële nieuwe vriend, die ook nog eens model was. En een onopgeloste zaak.
Dat laatste bracht haar genadeloos terug naar de werkelijkheid. Snel keek ze op haar horloge. Het was kwart over zes, en dat betekende dat het te laat was om nog naar kantoor te gaan. Dat werd dan maar werk voor morgen. Als ze dan nog even enthousiast was als vandaag, werd dat niet zo moeilijk. Nog glimlachend deed ze haar tas weer weg en zette een CD op. Al de rest was onbelangrijk.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.