FanFic.nl

Teenage Drama

Hoofdstuk 3

Dit was te belachelijk voor woorden. Ze stond voor de spiegel zenuwachtig aan haar jurkje te trekken alsof ze klaar was voor de eerste schooldag en niet voor haar reünie. Ze had een zalmkleurig, strapless kleedje aan dat van onderen lichtjes pofte en tot iets boven de knie reikte.
Maar was het niet te kort? Ze wilde een vrolijke en frisse eerste indruk geven, en niet een dellerige, kijk-naar-mij-ik-ben-een-hoer-indruk. Daarom ook had ze niet zoveel make-up aangebracht, dat deed ze sowieso al niet vaak. Ze had alleen wat mascara opgedaan en een lipgloss, die iets meer kleur had dan haar eigen lippen, zodat ze wat glansden, maar niet echt een andere, onnatuurlijke kleur hadden.
Haar haar was van nature al erg stijl, dus daar hoefde ze niet veel aan te doen. Ze had alleen even de kamer door haar lichtblonde haar gehaald, en nu stond ze hier dan, voor de spiegel. Normaal gezien was ze helemaal niet zo onzeker, maar deze dag deed iets raars met haar.
Ze streek een plooitje glad op het pofferige gedeelte van de jurk. Natuurlijk was dat verloren moeite, aangezien de plooi direct weer deed waar hij zin had. Dwarsliggen.
Dat mocht dan wel de bedoeling zijn van zo’n pofjurkje, het maakte Illeke zenuwachtig.
“Verdomme, stop nu eens met dat kinderachtig gedoe, je bent drieëntwintig, je gaat naar de reünie van de school die je zo miste, je gaat plezier hebben met de vrienden die je zelfs nog meer miste. Laura zal er zijn en straks blijft ze logeren,”� maande ze zichzelf streng aan. “En je ziet er goed uit.”�
Bij gebrek aan een man in haar leven, moest ze zichzelf al eens een compliment geven. Hoe zielig was dat?
Na nog een snelle blik op de spiegel, zag ze dat alles zat waar het moest zitten en nam ze haar paarse, lederen tas op haar schoot die ze zo zou meenemen. De meeste mensen met een schoenen-verslaving hadden hetzelfde met tassen. Bij Illeke was het niet zo erg gesteld, maar ze had er toch een stuk of acht. Negen. Misschien een tiental.
Maar deze was echt haar absolute favoriet. Paars was helemaal haar kleur, het leer was van ongelooflijk goede kwaliteit (hoewel ze hem toch al zo’n goed jaar in haar bezit had) en hij zakte ook niet af tijdens het stappen.
Ze haalde er de klasfoto uit van het zesde middelbaar, die ze voor de gelegenheid gisteren van onder het stof had gehaald. Ze herkende Laura, met haar broek met zebraprint, waar ze indertijd zo fier op was geweest. Naast haar stond Illeke natuurlijk. Daarachter herkende ze Willem en Lisa en daar had je Sean! Die ging natuurlijk niet gepaard zonder… Leander. Van iedereen kon ze zich een oudere versie voor de geest halen, behalve van hem. Misschien kwam het door het feit dat hij toen al een vrij volwassen indruk gaf, of net dat ze zich zijn flauwe grappen altijd zou herinneren. Ze wist het niet. Maar wat was ze benieuwd om hem terug te zien. Zou veranderen dan toch mogelijk zijn bij Leander Cody?
Ze zette de foto terug op zijn plaats - in een klein bestekmapje, zodat hij niet zou kreuken -, en ritste haar tas dicht. Een laatste worp op de klokradio leerde haar dat het tien voor zeven was. Tijd om te vertrekken.
High school, here I come. Again!

Het was anders om de weg per auto te nemen. Ze had dat altijd willen doen vroeger, in plaats van die stomme fiets te nemen. Haar ma had geen medelijden met haar gehad en zelfs als het buiten sneeuwde en ze gemakkelijk een been of twee had kunnen breken, moest ze door weer en wind op haar gammele fietsje naar school. En dat terwijl ze haar even goed met de auto had kunnen brengen.
Maar nu ze zelf legaal kon rijden, voelde het verkeerd aan. Ze ging met de auto naar school. Dat klonk alsof ze een leerkracht was of zo, wat een gruwelijke gedachte! Ze wist de weg wel nog perfect. Het was niet dat ze met opzet een woning had gekozen dat zo dichtbij haar oude school lag, maar toen dit moderne appartement was vrijgekomen, had ze toch geen seconde getwijfeld. Ze was hier geboren, opgegroeid, had hier vrienden gemaakt. Ze had een band opgebouwd met de hele stad en het zou niet juist voelen om ergens anders te wonen. Voorlopig toch niet.
Het was ook vlakbij het advocatenbureau gelegen waar ze werkte, dus dat was ook mooi meegenomen. Doordat ze nooit was verhuisd, was het dus ook niet ver en zag ze de schoolgebouwen al voor zich opdoemen.
Het was hier nog geen haar veranderd, op het eerste zicht toch niet. Het was nog altijd een enorm, grijs gebouw met van die oude bakstenen. Het logo hing in het groen naast de immense klok die aan de muur hing. Als ze buiten basketbal speelden, keek ze er wel honderd keer op, om dan te merken dat er nog geen minuut voorbij was. Ze hield wel van sport, maar sport hield gewoon niet van haar. Ze was er helemaal niet goed in (behalve in honkbal), maar ze deed het wel eens graag. Alleen geen acht lessen aan een stuk.
Terwijl ze haar autosleutels opborg in haar tas, stapte ze door de poort heen. Er stonden al enkele auto’s op de parking van de school (de speelplaats van het Franstalige Collège Saint-Pierre, die bij schoolfeesten en eetfestijnen als parking fungeerde), maar zij had zich gewoon voor de school geparkeerd. Er was toch een plaatsje vrij.
Ze stapte door de deur van de tweede, groene poort en kwam op de kleinere speelplaats terecht. Daar was de polyvalente zaal, links van haar, en de deur stond open. Hoe dichter ze kwam, hoe luider ze achtergrondmuziek en luid pratende stemmen hoorde. Ja, daar moest ze zijn!
Nieuwsgierig duwde ze de grote, groene deur open. Ze wist nog dat de vijfde - en zesdejaars hier aten ’s middags, en het was er nog geen haar veranderd. De banken waren aan de kant geschoven en er stonden allerlei hapjes en drank op. Illeke’s maag begon hoorbaar te rammelen.
Een groepje van een stuk of acht mensen stond zich al te goed te doen aan al die heerlijke lekkernijen. Toen de deur achter haar dichtsloeg, zag ze al die koppen naar zich toe draaien. Daar had je Mark, Rani, Bram en Christelle. Het was verbazingwekkend dat ze in één oogopslag al die gezichten kon herkennen. In de hoek had je Sean en Remi, die vergezeld werden door Leen én door…
“Illeke Gijsels, hoe durf je te laat te komen op je eigen reünie en - nog belangrijker - hoe durf je het zover te laten komen dat het alweer acht maanden geleden is dat ik je nog gezien heb!”�
Haar stem galmde luid door de polyvalente zaal en ze stormde met wijd opengesperde armen op Illeke af.
“Laura!”�, gilde Illeke. Een perfect in toom gehouden bos krullend haar sprong haar om de hals.
“Mooi kleedje, ik was al bang dat ik de enige slet hier zou zijn,”� complimenteerde ze haar lachend. Illeke maakte zich los uit de omhelzing, om Laura’s outfit te keuren. Ze had een donkergrijze, strapless jurk aan met een grote, roze strik die vastgemaakt was aan een lint rond de middel. Niet onbelangrijk detail: haar schoenen waren van exact dezelfde kleur roze. De jurk was weliswaar korter dan die van Illeke, maar zag er niet hoerig uit.
“Hmm, dat kan er nog net mee door,”� zei ze op een quasi afkeurende toon.
“Zijn de dames klaar met bijkletsen? Wees dan niet zo asociaal en gooi het in de groep,”� riep Sean. Ze zette haar ronde verder en knuffelde hem.
“Natuurlijk heb ik jou ook gemist, jaloerse bok!”�, lachte ze. “Oh, en Christelle, denk maar niet dat ik het vergeten ben: gelukkige verjaardag!”�
Ze gaf haar drie dikke zoenen en een pakje - een opbergdoosje met Londen-thema, omdat ze allebei gek waren van de stad (en vooral van de Primark die zich daar bevond).
“Dank je!”�, kirde Christelle en ze knuffelde Illeke.

Een halfuur en zeven mensen later, zat Illeke al aan haar tweede glas champagne.
“Ik hoop dat jouw lief je komt oppikken, want als je aan die tempo verder drinkt, raak je niet verder dan het aanzetten van je auto,”� spotte Remi.
“Lach maar, ik ben een eeuwige vrijgezel, jammer genoeg. Laura is bob.”�
Die laatste keek haar echter verbaasd aan. “Vergeet het, dit goedje is veel te lekker!”�
Ze goot een laatste restje champagne naar binnen en nam meteen een nieuw glas.
“Over mannen gesproken… Wie is er getrouwd, kindjes, huisje, boompje, beestje?”�, vroeg ze nieuwsgierig.
“Samenwonend, maar niet met een man,”� grapte Bram.
“Getrouwd!”�, riep Christelle.
“Eén kindje, een jongen,”� antwoordde Nick. Illeke’s mond viel open. Nick was gemaakt om een voetbalspeler te worden die bakken geld verdiende en elk weekend feestjes te bezoeken. Uitgerekend hí­j had een zoon, wow, dit was een verrassing!
“Dat verbaast je, hé, van mij. Wacht, ik heb een foto bij me, hij is echt het schattigste ventje dat je ooit al gezien hebt!”�
Hij haalde zijn portefeuille uit zijn broekzak en klikte hem open. Uit het eerste fotovakje haalde hij een foto van een jongetje met de meest innemende glimlach ooit. Hij had grote, ronde ogen en zag er een grote wijsneus uit, maar dan wel op de positieve, lieve manier.
“Wat een schatje!”�, complimenteerde Illeke Nick.
“Tja, ik ben dan ook de vader, hé,”� lachte hij alles weg.
“Echt een kleine gentleman, dat zie je zo. Volgens mij wordt hij later de nieuwe George Clooney of zo. Laat het me weten als hij model wil worden,”� beaamde ook Laura zijn aaibaarheidsfactor.
“Ik hoop dat het daar over mij gaat?”�, vroeg een luide mannenstem aan de ingang van de zaal. Een grote, gespierde, knappe man stond in de deuropening. De deur daarachter sloeg als in slow motion toe. Hij schudde verwaand zijn blonde lokken heen en weer en had zijn hand in zijn zak gestoken. Die jeans was misschien versleten, maar hij kwam ermee weg. Leander Cody had zijn entrée niet gemist.

“Je krijgt nog vijf seconden van me om die starende blik van je af te wenden voor het creepy wordt,”� fluisterde Laura. Illeke werd terug naar der werkelijkheid gestuurd. Ze keek naast zich, waar Laura stond met - hoe kon het ook anders? - een vol glas champagne in haar hand.
“Ja, ja, Leander is zijn babyface kwijt,”� vervolgde ze iets luider.
“Dat heb ik gehoord. En als dat Laura niet is… Je bent nog geen haar veranderd. Nu ja, niet letterlijk natuurlijk, want de vorige keer dat ik je zag, had je volgens mij zuurstokroze manen,”� lachte Leander.
“Ik kan me anders ook niet herinneren dat jij zo arrogant was. Of wacht, toch wel,”� antwoordde Laura.
“Dat meen je niet, je houdt van me. Iedereen houdt van me,”� zei hij en hij knipoogde vrolijk.
“En naast jou moet Illeke staan,”� vervolgde hij. Hij liet zijn blik van Laura naar Illeke glijden. Zijn heldere, groene ogen boorden zich in de hare en je kon een speld horen vallen in de zaal. Daar had nooit echt een goede akoestiek gehangen, dus dat viel erg op. Zelfs Leander zelf leek even van zijn sokken geblazen en wist niet wat te zeggen. Maar aangezien zijn naam Leander Cody was, herpakte hij zich snel.
“Alles goed?”�, vroeg hij op zijn gemak, alsof er nooit een alleszeggende stilte was geweest. Illeke had iets meer tijd nodig om te recupereren van die vreemde situatie, maar kon uiteindelijk toch enkele woorden over haar lippen krijgen.
“Goed, en met jou?”�, antwoordde ze. Het was alsof dat de sleutelwoorden waren om de hele zaal weer in beweging te krijgen. Marya en Marie lachten met Christelle, die blijkbaar een grappige anekdote had verteld over hun tijden hier op school. Hicham, Charles en Enki hadden het over de grootte en duurzaamheid van hun auto’s. Typisch.
Illeke had het gevoel dat ze weer op de middelbare school zat. Dit voelde zo vertrouwd aan en tegelijkertijd ook zo ver weg. Ze leidde een ander leven nu en toch voelde ze zich ook thuis in deze wereld.

Ze zat in dezelfde zaal, alleen was het groen tegen de muur nog iets helderder groen en stonden de tafels gerangschikt als in een cafetaria. Dat was nogal logisch, aangezien het ook een cafetaria was. In de hoek stond een drankautomaat, waar een paar mensen stonden aan te schuiven. Onder hen herkende ze Rani en Julie. Die twee gingen haast elke dag een blikje halen, ook al waren de prijzen er veel hoger dan in de winkeltjes dichtbij school.
Illeke zelf zat aan een tafel van zes personen. Naast haar zaten Leander en Leen, gevolgd door Rani, die net was gaan zitten, en Sean.
Er kwam nog een hele sloot jongeren aan, met rode schotels in hun handen. Je mocht eigenlijk geen warm eten hebben in de polyvalente zaal, maar er waren er altijd wel een paar die het probeerden en bovendien ging vrijwel iedereen op donderdag in de refter warm eten halen, aangezien het dan frietjes waren. Maar vandaag was het dinsdag en meestal was alles dan smerig. Het was altijd smerig, behalve op woensdag en donderdag. Woensdag was pizza-dag, maar dan bleven alleen diegenen op school die er studeerden.
Illeke stond op, ging op haar tenen staan om over het hoofd van Willem te kijken naar zijn plateau en zag een bord met gele rijst, stukjes kip, mosselen, scampi’s, pepers en erwtjes.
“Mmm,”� watertandde Illeke, “paella!”�
“Dat heb jij goed gezien, Ill, en het is helemaal van mij,”� lachte Laura, die met een bord paella aankwam. “Hé, jullie hebben geeneens een plaatsje gereserveerd voor deze ster in wording!”�
“Een vallende ster, zeker?”�, glimlachte Sean. Verontwaardigd gooide Laura een mosselschelp naar zijn hoofd en zette ze haar bord op tafel. Ze was al op zoek naar een stoel, toen ze de zes hongerige blikken naar haar eten zag lonken en besefte dat er straks vrijwel niets meer over zou zijn. Ze keek hen sluw aan, nam de plateau in haar handen en ging zo een stoel halen.
“Die schotel ligt op de grond voor ze hier is,”� zei Rani zelfverzekerd, maar daar was Illeke nog niet zo zeker van. Laura kon heel gedreven zijn: als ze iets wilde, ging ze er ook voor. Bovendien was ze sterk en handig. En Illeke had gelijk gekregen, daar stond Laura terug, terwijl ze de spijlen van de stoel vasthield en haar paella op het zitvlak had geplaatst.
Behendig wurmde ze zich tussen Illeke en Rani. Eindelijk begon ze te eten en ze was duidelijk uitgehongerd. Zo snel had Illeke haar nog nooit zien eten. Wonderlijk genoeg wist ze ook nog haar tafelmanieren te behouden en spuwde ze niemand onder. Zes hoofden keken haar smekend aan.
“Goed dan, neem anders allemaal een mossel, die lust ik toch niet.”�
Iedereen gruwde bij het idee alleen al, maar Illeke viste er één op uit het gigantische bord. Het was haar een raadsel waarom niemand mosselen lustte.
“Viespeuk!”�, schold Sean haar uit en ongemerkt stal hij een kleine kippenbout van Laura. Pas toen hij het botje helemaal afgekloven had, merkte Laura er wat van.
“En ik krijg weer helemaal niets, het is hier altijd hetzelfde!”�, pruilde Leander.
“Ach, sukkeltje toch,”� zei Illeke quasi meelevend en ze gaf hem een kort kusje.
“Ieuw, je smaakt naar mossel!”�, walgde Leander. Illeke lachte en Laura vroeg: “Iemand nog een mossel?”�
Ze duwde de vork in Rani’s hand. Die gilde luid en schreeuwde: “Ik wil geen mossel!”�
Ze sloeg de vork tegen de tafel en met de kracht daarvan vloog de mossel over hun tafel naar de tafel achter hen.
“Hé, met eten spelen, doen jullie dat thuis ook?”�, riep meneer De Meyer, de prefect. “Ik wens jullie antwoord morgenochtend op mijn bureau in de vorm van een strafwerk van vier bladzijden.”�
Betrapt draaide Rani zich al om, maar meneer De Meyer bleek zo te staan schreeuwen tegen de tafel achter hen, waar Remi, Willem, Enki, Quentin, Nina, Lisa, Marguerite, Corentin en Charles zaten. Illeke gierde het uit, terwijl Nina al opgestaan was en achter meneer De Meyer aanliep. Ze trok zich niets aan van wat mensen van haar dachten en zou zich ook niet onterecht laten straffen. Ze zag de jongens echter wel net zo graag kruipen als de rest van de klas. Iedereen pestte hen een beetje, omdat ze wisten dat ze er toch tegen konden.
“Maar - ik wil geen mossel!”�, imiteerde Illeke Rani lachend. God, wat hield ze van deze klas.

Nog steeds met een glimlach op haar gezicht staarde Illeke naar de tafels, waar nu allerhande lekkernijen stonden uitgestald. Het voelde echt alsof ze weer in de middelbare school zat. Ook al waren ze één hechte groep geweest, het kon natuurlijk niet anders dan dat bepaalde personen beter met elkaar konden opschieten dan anderen. Nu zag ze weer die groepjes ontstaan en tegelijk voelde ze ook een verbondenheid met eenieder van hen. Bijna iedereen had elkaar zes jaar gekend en dat schepte een band. Die was misschien wel vervaagd, maar niet verdwenen.
Sofie stond bij Christelle, Lisa, Marguerite en Julie. Naast die laatste stonden Leen, Rani, Yixin en Marya. Ook Remi, Enki, Quentin en Willem stonden tegen elkaar te babbelen alsof ze nog steeds bezig waren over hoe slecht de Rode Duivels gespeeld hadden. Bram, Lorenzo, Nick en Mark stonden in een kringetje, alle vier met een glas champagne in hun handen. Charles zat op te scheppen bij Caroline en Nina. Sean stond natuurlijk bij Leander. Daarna zag ze Corentin subtiel op Caroline’s schouder tikken en blikken gingen nieuwsgierig hun richting uit. Ze waren heel kort een koppel geweest en sindsdien eigenlijk nooit gestopt met flirten, ook al vonden zij dat onterecht.
Net om die reden waren ze een sterke klas geworden. Ook al waren er mensen die minder goed met elkaar overweg konden of met wie ze minder contact hadden, ze hadden geleerd dat dat niets uit maakte en dat je elkaar hoe dan ook kon respecteren. Ze wisten dat ze elkaar konden plagen, maar ook waar hun grenzen lagen.
“Hé, schatjes, ik heb een ideetje. Maken we geen nieuwe klasfoto, zodat we elkaar kunnen vergelijken met zes jaar geleden?”�, riep Laura door heel de zaal.
“Jouw grote mond is ook nog niet geminderd, hé,”� lachte Sean.
“Volgens mij noemde mevrouw Pottie het een tentorstem,”� zei Laura plechtig. Zonder op antwoord te wachten op haar vraag, nam ze haar zwarte, semi-professionele fototoestel met zo’n dikke lens al in de hand. Langzaamaan zette de groep zich in beweging. De jongens gingen een zestal stoelen halen en zetten die op een rijtje.
“Goed, zes mensen op de stoelen en de rest gaat daarrond -”�
Laura onderbrak zichzelf en liet haar blik turend door de zaal gaan.
“Verdomme, waar zijn Sean en Leander?”�, riep ze geïrriteerd. “Die verpesten ook altijd alles. Ik stuur nog eens een luipaard op ze af, als ik klaar ben met die shoot.”�
Iedereen lachte vrolijk en toen kwamen Sean en Leander ook ten tonele.
“Lieve Laura, ik hoor je tot in de turnzaal,”� riep Leander minstens even luid.
“Maar -”� pruttelde Laura tegen.
“En dat terwijl we je alleen maar proberen te helpen,”� zei ook Sean suikerzoet.
“Inderdaad, hoe wilde je anders zevenentwintig mensen op de foto krijgen? Met zes armetierige stoeltjes,”� vervolgde Leander spottend.
“Ik ben er zeker van dat ik wel één of andere fotografisch correcte manier had kunnen bedenken, maar toch bedankt,”� zei Laura zuur. Ze kon er niet tegen als ze haar gelijk niet haalde.
“Ga maar allemaal staan en probeer op je best op de foto te staan. Al is dat voor sommigen onder ons niet evident,”� zei ze en bij die laatste woorden keek ze vernietigend naar Sean en Leander. Die keken met engelengezichten terug, wat overigens niet zo moeilijk was, aangezien ze allebei niet van de lelijkste waren. Ze zette het fototoestel op een verhoogd statief en drukte op een knopje.
“Nog tien seconden!”�, schreeuwde ze en ze haastte zich naar de groep, die allemaal samen voor de lens waren gaan staan. Illeke lachte haar tanden bloot en Laura sloeg haar armen om haar heen. Een flits verlichtte de ruimte en Laura snelde weer naar het toestel.
“Hmm, misschien moeten we er nog eentje maken…”� zei ze afkeurend.
“Dat meen je niet, die foto is echt mooi,”� zei Sean achteloos. “We zijn geen modellen, hé.”�
“Hé, ik wel!”�, riep Willem verontwaardigd. “Of ik heb er toch de looks voor.”�
Quasi bescheiden sloeg hij zijn ogen ten hemel.
“Laat me niet lachen, er is geen enkele maat die groot genoeg is voor je nek,”� lachte Leander. Ook de rest had zich rond Laura en haar fototoestel verzameld.
“Oh God, moet je mijn hoofd zien!”�, zei Leen verschrikt.
“Daar gaan we weer…”� blies Illeke.”� Je staat er prachtig op! Jij zal ook nooit blij zijn met een foto van jezelf.”�
“Jawel, wel als ik ze zelf kan verwijderen. En ik sta er niet altijd stom op,”� zei Leen.
“Laat ons deze discussie niet opnieuw voeren,”� lachte Rani.
“Ik heb toch gelijk,”� zei Illeke bazig. Toen ze zag dat Leen haar van repliek wilde dienen, zei ze: “Ik moet naar de wc. Doei!”�
“Moedig, hoor, zomaar weglopen!”�, riep Leen haar na, maar Illeke opende de deur en stapte de frisse buitenlucht in. Brr, ze had beter haar jasje meegenomen. Het was ijskoud in haar strapless jurkje in de frisse temperaturen van februari. Met haar armen over elkaar geslagen haastte ze zich naar de toiletten. Ze vergrendelde de deur en merkte dat ook daar niets veranderd was. De deuren waren nog steeds zo groen als in de polyvalente zaal. De toiletten waren vies en het rook er niet al te fris en Illeke kreeg spontaan een nostalgisch gevoel. Ze had hier zes jaar op school gezeten, mocht ze dan even sentimenteel doen op een koud toilet?
Ze spoelde door en waste haar handen. De muren waren ook nog steeds beklad met kleine boodschappen van leerlingen die zich stoer voelden.
‘Ann en Tim, voor eeuwig!’ las ze ergens. Voor eeuwig? Wat was hun definitie van eeuwigheid? Een week, een maand?
‘Ik kan niet leven zonder jou!’ stond ergens anders. Oh ja, hoe leefde die persoon dan nu? Want teenage love bleef niet duren. Als dat wel zo zou zijn, werd ze nu nog altijd wakker naast Leander. In totaal waren ze iets meer dan twee jaar samen geweest. Vanaf het vijfde middelbaar vormden ze een koppel. In de zomer na het zesde middelbaar waren ze onafscheidelijk geweest. Samen met haar ouders naar Spanje, weekendjes naar zee…
Als iemand haar zou vertellen dat ze een half jaar later niet meer samen zouden zijn, zou ze het niet geloven. Het was immers simpel om elkaar graag te zien als je elkaar iedere dag zag. Die zomer was één van de mooiste ooit geweest. Ze wist wel dat er een einde aan zou komen, maar zolang hij bleef duren, was het hun zomer, ver weg van het nieuwe leven aan de universiteit.
Maar er was natuurlijk wel een einde aan gekomen en zoals bij zoveel koppels uit de middelbare school deed de afstand hen de das om. Zij was rechten gaan studeren in Leuven, hij journalistiek in Gent. Ze maakten te weinig tijd vrij voor elkaar en hadden geen zin noch tijd gehad om uit die vicieuze cirkel te stappen. Na een half jaar was hun relatie gewoon opgeraakt en uitgeblust. Sindsdien hadden ze elkaar niet meer gezien en toen ze hem daarnet terug zag, besefte ze dat er in die zes jaar tijd eigenlijk niets veranderd was tussen hen. En toch wist ze niets over zijn leven. Had hij een vriendin? Had hij ook een grootse carrière? Wat had hij met zijn talenknobbel gedaan? Hoe kon je u een groot deel van je leven met iemand doorbrengen en er daarna niets meer van horen? Hij had ook wel eens iets kunnen laten weten.
“Ik dacht al dat je verdronken was,”� zei een stem buiten. Plots besefte ze dat ze al een tijdje boven de wasbak stond te staren naar haar spiegelbeeld. Ze draaide zich om en keek recht in het gezicht van Leander. Hij grijnsde vrolijk.
“Wel nee, ik bewonder de infrastructuur hier,”� zei Illeke. “Maar ik apprecieer je bezorgdheid.”�
Eureka, ze had haar mondigheid teruggevonden.
“Ach, een sterfgeval op een reünie is ook maar niks,”� lachte hij, terwijl Illeke naar buiten stapte.
“Zo, ga je me nog vertellen wat er in jouw leven is gebeurd?”�, vroeg Illeke geïnteresseerd.
“Ik heb mijn master journalistiek gehaald en werk nu al bijna twee jaar bij Flair,”� vertelde hij en hij keek haar aan om haar reactie te peilen. Ze kon een lach niet onderdrukken.
Leander werkte bij Flair? Leander, de macho vol testosteron?
“Lach maar, ik ben er al aan gewend…”� mompelde hij.
“Nee, ik lach je niet uit. Het is gewoon… Jij bij Flair?”�, proestte ze het uit.
“Dus je lacht me wel uit?”�, vroeg hij geamuseerd, maar hij vervolgde: “Ik wou eigenlijk bij Humo gaan werken, maar als er geen plaats is, dan is dat zo. En zo ben ik er bij Flair ingerold.”�
“Wat doe je daar zoal?”�, vroeg Illeke.
“Ik doe er interviews, vooral met mensen uit Hollywood. Ik heb Christina Aguilera, Jake Gyllenhaal en die Edward Pattinson al geïnterviewd,”� vertelde hij.
“Robert Pattinson,”� verbeterde ze hem glimlachend.
“Wijsneus,”� knipoogde hij. “Toch geen Twilight-freak? Dat ben je wel ontgroeid, nee?”�
“Ik moet je teleurstellen, Leander. De boeken vind ik geweldig, maar de films hebben ze totaal verpest. Ik ben dus niet jaloers op je interview, ik vind hem toch niet knap,”� zei Illeke.
“Een beetje verwaand was hij ook,”� deed Leander er nog een schepje bovenop.
“Jullie zijn dus goede vrienden geworden,”� grijnsde Illeke. Hij porde haar in haar zij.
“Ik ben tenminste met reden trots op mijn werk,”� grijnsde hij.
“Dat mag je ook zijn, zo te horen,”� complimenteerde ze hem. “En toch… Leander Cody bij Flair…”�
“Ik weet het, het past niet bepaald bij mij, hé?”�, grijnsde hij. “Maar het is een droomjob. Ik doe het beroep dat ik graag doe en bevond mij bovendien alle dagen tussen een twintigtal vrouwen. What’s not to like? Zo heb ik ook mijn vriendin leren kennen, Line. Ze is mijn chef op het werk.”�
Natuurlijk had Leander een vriendin, hij was er de man niet naar om alleen te blijven. Hij was knap, onafhankelijk, charmant, slim en was niet op zijn mondje gevallen.
“Relaties op het werk?”�, vroeg ze sceptisch.
“En vooral op het bureau,”� grijnsde hij. Illeke glimlachte. “Ach ja, het is niet ideaal, maar we zijn nu toch al zo’n acht maanden samen en ik zie haar echt graag.”�
Dit was Leander ten voeten uit. Hij had een ontzettend grote mond en was veel te fars dan goed voor hem was, maar zijn vriendin droeg hij op handen. Illeke sprak uit ervaring en had het altijd uitermate romantisch gevonden.
“En jij? Ben je Legally Blonde geworden?”�, grijnsde hij en Illeke zette zich over haar sentimenteel gedoe en vertelde honderduit over haar carrière.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.