FanFic.nl

Teenage Drama

Hoofdstuk 4

Het was ondertussen al iets later geworden en de voorraad alcohol was al fel gedaald. Ze zaten allemaal in een kring en stelden de persoon links van hen ja- of nee-vragen. Als het antwoord positief was, moest je van je - bij voorkeur alcoholische - drankje drinken. Niet dat er tussendoor ook al niet stevig gedronken werd, maar goed.
Quentin had net verteld dat hij nog steeds hockey speelde, Marguerite en Nina lieten weten dat ze een vriend hadden, Corentin had gezworen dat hij nooit meer in een auto had overgegeven en Marie had beweerd dat het nooit iets geworden was met Glen, een jongen met wie ze vroeger altijd close was geweest op school. Lisa had verteld dat ze niet meer samen was met Willem, die Quentin er dan weer van verzekerd had dat Standard rotslecht speelde de laatste tijd.
Remi had eindelijk toegegeven dat hij niet echt hoogbegaafd was - iets wat hij altijd bij hoog en bij laag beweerd had - en Bram had verteld dat hij archeologie studeerde. Nu was Sean aan de beurt.
“Oké, Julie, vertel me alsjeblieft niet dat roze nog steeds je favoriete kleur is,”� vroeg hij haast smekend. Betekenisvol dronk Julie van haar glas Passoa.
“Pink ain’t just a color, it’s an attitude, baby!”�, grijnsde ze. Sean schudde zijn hoofd.
“Je bent drieëntwintig, babyroze is niét je kleur,”� zei Sean met een hoog stemmetje en bijhorend homo-handje. Julie keek hem vuil aan en ging verder.
“Oké, Charles, dé vraag die op ieders lippen brandt…”� zei ze met een typische reclamestem. “Heb je een lief?”�
Iedereen keek hem verwachtingsvol aan. Charles was zo mogelijk nog knapper geworden door de jaren heen - al zou het niet goed zijn voor zijn nu al veel te groot ego om hem dat te vertellen - en hij had op school constant vriendinnen gehad, de ene al serieuzer dan de andere.
En toch dronk hij niet van zijn glas. Hij keek hen nonchalant aan. “Vorige week wel, volgende week waarschijnlijk ook. Telt dat?”�
Grijnzend dronk hij zijn flesje bier leeg en stond meteen op om een nieuw te gaan halen.
“Oké, Rani,”� riep hij luid, “kan je nog altijd geen enkele zin zeggen zonder in lachen uit te barsten?”�
Als antwoord daarop grijnsde Rani breed en lachte ze luidop. “Lachen is gezond!”�
En als dat zo was, was Rani kerngezond. De keren dat ze in de les de slappe lach had gehad, waren niet eens op al hun handen samen te tellen ze was zelfs ooit de les uit gestuurd om die reden. Zelfs op de gang duurde het een kwartier voor ze tot bedaren was gekomen.
“Nick, jij supportert toch nog wel voor Club Brugge, mag ik hopen?”�, vroeg ze verwachtingsvol. Nick, die naast haar zat, dronk overtuigd van zijn pint.
“Wat had je dan gedacht? Sommige dingen veranderen nooit,”� zei hij en hij keek de groep aan. “Die van Anderlecht blijven jeanetten.”�
Daar kwam meteen een storm aan reacties op, aangezien Nick en Rani de enige Brugge-fans waren, maar Nick ging snel verder: “Mark, is het ergste wat jij tot nu toe hebt gedaan, nog steeds een kerstbal laten vallen?”�
Illeke grijnsde. Dat was eens de vraag geweest bij een kennismakingsspel voor godsdienst en het beste wat Mark had kunnen verzinnen, was een kostbare kerstbal kapot gooien. Per ongeluk dan nog. Mark was dan ook een zeer katholieke jongen. Maar ook hij dronk niet van zijn fles bier.
“Ik euh… Ik heb onlangs een nachtje in de cel doorgebracht,”� schraapte hij zijn keel.
“Wat?”�, vroeg Nick verbluft en ook Illeke voelde dat haar mond open zakte. Ze kon zich Mark niet bepaald in de gevangenis inbeelden.
“Maar het was een misverstand, hé,”� ging hij snel verder met zijn typische hoge stem, die nog niet veranderd was. “Ik was gewoon getuige. En dan haalde de politie heel het bestand door elkaar en werd ik ineens als verdachte aangezien.”�
“Zie je, hij had best een advocate kunnen gebruiken!”�, sneerde Leander naar Illeke en hij knipoogde.
“Of een journalist van een vrouwenblaadje die de juicy details uitlekt,”� antwoordde Illeke bijdehand en ze schonk hem een klassevolle glimlach. Om een advocate te verslaan in een debat, moest je vroeger opstaan!
“Stop met dat geflirt, jullie!”�, grijnsde Remi en hij vroeg: “Wat hield de aanklacht eigenlijk in?”�
Mark haalde zijn schouders op. “Iemand was neergeslagen op straat en ik zag het toevallig gebeuren. maar goed, het is aan mij! Lorenzo, ben je geschiedenis gaan studeren, zoals je dat altijd al wilde?”�
Trots dronk die van zijn flesje en zo ging het spelletje maar door.

Illeke had een sterk vermoeden dat dit de langst durende reünie ooit was. Het was ondertussen al half één ’s nachts en zo goed als iedereen was er nog, terwijl ze morgen toch allemaal moesten werken. Ze konden even goed blijven tot de school weer openging.
Drankspelletjes waren overgegaan in het delen van - al dan niet dronken - herinneringen.
“Weet je die uitstap naar Xanten nog?”�, vroeg Christelle en ze glimlachte gelukzalig. Voor Latijn en Grieks waren ze ooit naar Duitsland gereden in het tweede middelbaar. Het was een prachtige lentedag geweest en vooral de twee uur vrije tijd in het stadje waren geweldig geweest - al kwam dat vooral door de kermis die er die week stond.
“Oh ja, geweldig!”�, zei Laura sarcastisch. “Een kleuter morste haar drie bollen ijs op mijn nieuwe Jimmy Choo’s, verdomme!”�
“Jimmy Choo’s?”�, fronste Leen, “Kon je die toen al betalen?”�
Laura haalde haar schouders op. “Ze waren alleszins duur.”�
“En lelijk,”� merkte Remi op, “zuurstokroze schoenen, komaan!”�
“Ze pasten bij mijn haar,”� zei Laura vrolijk.
“Of die chicha-avond in Rome,”� grijnsde Charles, “Die smaakcombinaties vergeet ik nooit meer.”�
“Wat? Van de chicha of van die Romeinse in wiens mond je je tong duwde?”�, vroeg Caroline grijnzend. Illeke glimlachte. De enige die Caroline nog meer haatte dan Illeke was Charles. Nu ja, Charles pestte ze constant voor de lol en met Illeke had ze al sinds het eerste middelbaar een haat-haat-verhouding. Illeke had haar altijd ‘carotte’ genoemd en sindsdien pestten ze elkaar, gewoon omdat het leuk was. Dat ging dan ongeveer zo: “Leuke oorbellen, spijtig dat jij ze draagt, Caroline.”�
“Oh, dank je, Illeke, ik haat je jurk!”�
“Hé, ik heb daar geen lief gehad. Denk ik.”�
“En daarom flirtten de meisjes op het balkon aan de overkant constant met je?”�, vroeg Julie veroordelend.
“Hé, wat wil je? Kijk naar mij…”� zei hij.
“Ik raak niet verder dan je dikke nek,”� glimlachte Illeke. “Is dat trouwens het enige dat je je herinnert uit Rome? Die stomme waterpijp?”�
“Nee!”�, zei Charles verdedigend. “Veel kerken, de Trevi-fontein, geweldige pizza’s, de Sint-Pietersbasiliek! Oh ja, daar wilde ik tot paus gekroond worden.”�
Caroline barstte in lachen uit. “Jij, paus?”�
“Hé, ik zou dat geweldig doen! Ik zou alle kinderen in die basiliek opsluiten en ze verkrachtertje laten spelen met de priesters!”�, grijnsde Charles en Caroline schudde haar hoofd, terwijl ze met haar ogen rolde. Illeke’s gedachten gingen onbewust terug naar die avond.

Ze lag op bed in de kamer van Lisa, Marguerite en Nina. Haar lasagne lag nog steeds op haar maag en de helft van de groep zat op het balkon aan de waterpijp. Daar had Illeke echt geen zin in en dus zat ze bij Caroline, Willem en Remi, Lisa en Quentin, die net weer waren binnen gekomen.
“Waarom zit jij niet buiten?”�, vroeg Caroline aan Willem. “Bijna alle jongens zitten daar.”�
“Ik doe niet aan chicha, dat is voor watjes,”� merkte Willem op.
“In alles ben je een meeloper en hier niet?”�, vroeg Illeke grijnzend.
“Ik ben een junkie, zo erg dat ik bij een simpele chicha geen kick krijg,”� zei hij sarcastisch.
“Ik wist wel dat je beste vrienden zou worden met Enzo!”�, grijnsde Illeke. Enzo was de drugsverslaafde die elke ochtend op een gestolen brommertje zat aan de ingang van hun hotel. Ze hadden hem natuurlijk zelf zo genoemd.
“Dat wit aan zijn neus heb ik hem gegeven,”� zei Willem alsof dat duidelijk was en ook Lisa grijnsde. Al vanaf het begin van de reis waren ze constant samen geweest en iedereen was er vrijwel zeker van dat er iets moois uit zou bloeien.
Op dat moment werd er op de deur geklopt. Lisa vloekte even en deed op haar hoede de deur open. Gelukkig was het Marya maar. Ze snoof even in de lucht en vroeg: “Chicha?”�
Lisa kreunde. “Is het zo duidelijk?”�
Ze snelde naar de badkamer en spoot met een roze fles deodorant meteen de hele kamer naar een soort bloementuin. Ook Marguerite kwam weer binnen gelopen.
“Goeie poging, maar ik ruik de rook nog steeds, Lisa. Ik hoop dat De Schrijver niet langskomt,”� zei ze. Lisa zuchtte.
“Alleen maar miserie met die chicha…”� mompelde Willem grijnzend.
“Zegt degene die tijdens de pauze van ons Brussel-project een joint zat te roken!”�, merkte Illeke sceptisch op. Als je dat op school al deed, was je verslaafd of een meeloper en Illeke wist niet wat ze zieliger vond. Willem trok een gezicht. “Als je me nu excuseert, ik wil slapen!”�
Hij sloot zijn ogen en nam een Bambi-knuffel vast die op bed lag. Nina had hem gekregen van Kasper, die op school was achtergebleven.
“Bambi, ik word gepest,”� fluisterde hij. Illeke moest hardop lachen en op dat moment kwam Nina binnen, met een gsm in haar handen. “Het is Kasper, wil iemand hem spreken?”�
Willem strekte zijn arm uit en nam de telefoon over.
“Hallo, Kasper? Ik lig met Bambi in bed,”� zei hij prompt en hij gaf de gsm terug aan Nina. Illeke rolde lachend met haar ogen en rolde zich weer op haar zij. Remi, die naast haar lag, waarschuwde haar: “Niet te dichtbij, hé, Harry Potter!”�
Zo noemde hij haar de hele tijd omdat ze in het lager onderwijs een extreem rond brilletje had gehad. Remi was de enige die ze al kende vanaf de lagere school en soms beklaagde ze zich dat echt…
Illeke mepte hem en hij streek bezeerd over zijn arm.
“Manwijf!”�, schold hij.
“Hagrid,”� mompelde ze schamper. Op dat moment stak meneer De Schrijver zijn hoofd om de deur. Iedereen hield zijn adem in en Nina snelde naar de deur om te verhinderen dat hij binnen zou komen.
“Gaan jullie slapen?”�, vroeg hij en iedereen kon weer opgelucht ademhalen toen hij weer verdween. Illeke stond recht, legde haar shortje goed en ging nog even naar buiten.
“Kom je meedoen?”�, vroeg Sean luid.
“Ik ga slapen,”� antwoordde ze, “slaapwel.”�
Ze kuste Leander kort voor ze weer naar binnenging. Ze verdroeg zelfs die stanklucht voor hem, als dat geen liefde was…

“Illeke!”�, zei iemand luid en opeens zat ze weer terug in het heden en zat Leander, een paar jaar ouder, voor haar.
“Jij ziet eruit alsof je een geest hebt gezien,”� grijnsde hij.
“Alleen een jongere versie ervan…”� mompelde Illeke. Ze strekte zich even uit, terwijl een paar mensen zich al klaarmaakten om te vertrekken.
“Ik moest ook maar eens gaan…”� mompelde Willem. “Ik heb een vergadering morgen.”�
“Wat doe je nu eigenlijk?”�, vroeg Rani nieuwsgierig.
“Ik ben gekwetst! Meen je nu dat je nog nooit iets van mij hebt gehoord?”�, grijnsde hij. “Ik ben in de voetstappen van mijn vader getreden, hoor!”�
Illeke voelde haar mond open zakken. “Je bent in de politiek gegaan? En je droom om ninja te worden heb je zomaar opgegeven! Welke partij?”�
“De Open VLD natuurlijk! Zijn pa had hem onterfd anders, denk ik!”�, zei Remi luid.
“Ons klein papa’s kindje!”�, grijnsde Quentin.
“Ik vrees dat wij ook eens moeten gaan,”� zei Leen tegen Enki en ze sloeg op zijn knie.
“Jullie wonen samen nu?”�, vroeg Marguerite.
“Ja,”� glunderde Leen, “nog maar een paar maanden, hoor.”�
“Dan komt de ontnuchtering nog wel,”� grijnsde Charles.
“Altijd even romantisch, hé,”� lachte Julie.
“Waar werk jij nu?”�, vroeg Illeke geïnteresseerd aan Leen. De laatste keer dat ze met haar, Rani en Julie had afgesproken, was ze een freelance journaliste.
“Ik ben redactrice bij Flair. Ik heb een bureau naast hem daar,”� grijnsde ze en ze wees naar Leander.
“Jij bij Flair?”�, vroeg Charles en hij barstte in lachen uit. “Vertel me alsjeblieft wat de voorjaarstrends zijn,”� grijnsde Caroline.
“Hé, het is wetenschappelijk bewezen dat mannen op dat vlak een objectievere mening hebben,”� wist Sofie.
“Volgens mij is het wetenschappelijk bewezen dat die gay zijn,”� grijnsde Corentin. “Heb je een vriendje?”�
“Als je Line een mannelijke naam vindt, heb ik dat inderdaad,”� zei Leander sarcastisch. “Ze is mijn chef op het werk.”�
“Slapen met de baas! Uit op promotie, dat zeg ik!”�, zei Quentin overtuigd. Leander negeerde die commentaar en haalde zijn portefeuille uit zijn achterzak, waar hij een pasfoto uithaalde en die aan Charles gaf. “Dit is ze.”�
“Niet mis,”� grijnsde die, “als ze betere smaak heeft gekregen, bel me dan!”�
Hij gaf de foto door en even later nam Illeke hem quasi nonchalant vast. Line was mooi. Te mooi, naar haar mening. Alsof ze helemaal geen gebreken had en dat zinde haar niet.
Op de foto zat Leander in een pashokje met Line op zijn schoot. Hij had zijn armen om haar heen geslagen, lachte de aantrekkelijke lach waar ze vroeger zo dol op was, en de vrouw op de foto lachte breed. Ze had lange, donkerbruine krullen die perfect op hun plaats werden gehouden door een gele diadeem. Toen ze de foto teruggaf, leek Laura haar reactie te willen peilen, maar Illeke glimlachte alleen maar. Niemand vond het leuk om geconfronteerd te worden met de bloedmooie nieuwe vriendin van je ex, maar Illeke wilde zich niet laten kennen, voor mensen verkeerdelijk dachten dat ze nog altijd niet over hem heen was.
“Gaan wij ook, Laura? Ik moet werken morgen,”� stelde Illeke voor. Laura trok een gezicht, maar stond wel recht om al afscheid te nemen van een paar mensen.
“Delen jullie een appartement nu?”�, vroeg Marie.
“Nee, ik logeer alleen bij haar. Ik moet nog eens dringend naar mijn sleutels zoeken, ik heb maanden in Amerika gezeten voor mijn werk,”� legde Laura uit.
“Ik ben er ook eens mee weg,”� zei Leander, “ik moet nog naar Antwerpen.”�
“Jij rijdt toch niet, hé?”�, vroeg Illeke sceptisch aan Laura.
“Nee, maar mag ik je erop wijzen dat jij niet veel minder dan ik heb gedronken en als je straks tegengehouden wordt, mag je jezelf nog gaan verdedigen voor de rechter,”� zei Laura bijdehand. Illeke wilde net zeggen dat ze echt niet dronken was, wanneer Leander voorstelde: “Ik kan jullie wel thuisbrengen.”�
“Het is oké, ik word niet snel zat, dat zou je onderhand moeten weten,”� zei Illeke.
“Illeke, zes jaar geleden reed hier al politie, ik denk niet dat dat veranderd is en ik heb minder gedronken. Geef me je autosleutels!”�, zei hij overtuigend. Onder lichte dwang deed ze wat hij vroeg.
“Jij had advocaat moeten worden!”�, zei ze ietwat knorrig. “Maar hoe rijd jij dan naar huis?”�
“Voor een advocate ben je wel makkelijk om te praten,”� grijnsde hij in zijn nopjes, “en Sean rijdt met mijn auto achter ons, hij rijdt toch met mij mee. Ik ben je altijd een stapje voor, sommige dingen veranderen nu eenmaal nooit.”�
Nadat ze iedereen had beloofd dat het nu niet meer zo lang zou duren voor ze elkaar weer zagen, zat ze zo’n twintig minuten later naast Leander in haar auto.
“Waarom mag jij vooraan zitten?”�, had Laura gezeurd.
“Omdat het mijn auto is. En waag het niet om mijn achterbank vol te kotsen,”� had Illeke haar gewaarschuwd.
“Dus je woont nog altijd hier in de buurt?”�, vroeg hij. Hij keek even naar haar en concentreerde zich dan weer op de weg.
“Ja, ik voel me nog niet klaar om hier weg te gaan…”� mompelde Illeke. “Bovendien is mijn werk hier in de buurt, dus het is een logische keuze.”�
“Eerst reed ik alle dagen naar Antwerpen, maar dat werd onhoudbaar - man, wat een ellenlange files - en dan ben ik bij Line ingetrokken,”� vertelde hij.
“Dat is… snel,”� zei Illeke voorzichtig.
“Ik weet het en soms lijkt het te snel, maar uiteindelijk was het een goeie beslissing,”� ging hij verder. “Ben jij nog steeds alleen?”�
“Ik heb een paar mannen gehad, maar niet echt serieuze relaties,”� antwoordde ze.
“Tja, het is moeilijk om hun voorganger te evenaren, hé,”� grijnsde hij.
“Dikke nek!”�, schold ze, maar vanbinnen dacht ze na over zijn woorden.
“Ik woon overal en nergens en ik date iedereen en niemand,”� mengde Laura zich in het gesprek.
“Fijn dat je dat even meedeelt,”� grijnsde Leander. “Hier moet ik links afslaan, toch?”�
Illeke knikte. “Eigenlijk hadden we ook te voet kunnen gaan.”�
“Met het risico dat Laura heel de buurt bij elkaar schreeuwde? Bedank me maar,”� grijnsde hij, terwijl hij parkeerde.
“Je hebt waarschijnlijk gelijk, dank je,”� glimlachte ze en ze stapte uit. Bijna gelijktijdig arriveerde Sean met Leanders auto, een Citroën.
“Oh my God, is dat je auto?”�, bracht Laura ongelovig uit en ze liep naar Sean.
“Volgens mij denkt ze dat dat een Porsche is,”� lachte Leander.
“Achteraf bekeken: ontzettend bedankt dat ik daar niet te voor mee over straat moest, Leander,”� grijnsde Illeke.
“Graag gedaan,”� knipoogde hij. Sean kwam met Laura op zijn rug aanlopen.
“Ik ga jullie missen,”� zuchtte ze emotioneel.
“Dat hoeft niet, want we zien elkaar nog,”� zei Sean vrolijk.
“Dat zei je zes jaar geleden ook, klootzak,”� schold Laura lachend.
“Oké, hier moet er eentje haar bed in,”� grijnsde Illeke en ze omhelsde Sean even. Daarna sloeg ze haar armen om Leander heen en ze kon het niet helpen om even in de lach te schieten.
“Wat?”�, vroeg hij verward.
“Niets, het is gewoon - je bent nooit van aftershave veranderd,”� fluisterde ze lachend. Hij grijnsde scheef, terwijl ze zich losmaakte uit de omhelzing en hij wegreed in zijn autootje.

Reacties: