FanFic.nl

Follow your heart, and you will find what you're looking for

<<15>> Anna Taylor Williams

Het enige wat ik zie van de kantine is Edward en dat nieuwe meisje. Jaloers kijk ik naar de situatie waarin í­k zou willen zitten. Ik zie hoe hij naar haar glimlacht en ik weet dat ik tegelijkertijd met haar smelt.
‘Hé, hallooo!’ Angela zwaait met haar hand voor mijn gezicht. Ze volgde mijn blik en zuchtte. ‘Zit je er nog steeds over?’ klonk ze bezorgd. Ik keek haar afwezig aan en toen naar mijn salade. Ik kon wel híºilen eerlijk gezegd. De tranen konden elk moment komen. Ja, ik moet weg hier. ‘Ik... Ik ga,’ stamelde ik. Ik pakte zo snel mogelijk mijn tas en beende de kantine uit. Ik liep door de inmiddels lege gangen - logisch, het was ten slotte pauze - en de tranen begonnen langzamerhand te stromen. Ik weet eigenlijk niet waar deze reactie vandaan komt… Teleurstelling? Jaloezie? Ja, het was de eerste…
Ik liep de wc’s in en zag dat mijn make-up helemaal uit was gelopen. Ik zuchtte, hoe ga ik dat in 2 minuten fixen? Ik zuchtte opnieuw, dit keer diep en bekeek mijn gezicht in de spiegel. Nu de make-up was weggevaagd, zag je mijn wallen goed. Ik had deze nachten zowat helemaal niet geslapen. Ik had gedroomd over Edward. Misschien was deze teleurstelling daardoor harder aangekomen. Ik droomde altijd dat wij samen waren… Maar ook van die rare dromen. Ik kon die eigenlijk niet echt ergens plaatsen… De ‘vreemde’ dingen kwamen daarin naar voren… Zijn koude, harde, maar zo glad als marmer huid, zijn ogen die van kleur veranderden… Ik zag mezelf fronsen in de spiegel. Nu besefte ik dat dat best wel raar was. Niemand kon zo zijn, toch?
Ik bleef mezelf aanstaren in de spiegel. Was ik niet altijd de enige zei; ‘Huil nooit om een jongen, is zonde van je mascara’ ? Ik plensde wat water in mijn gezicht en op dat moment ging de bel. KUT! Okee, zo ga ik echt niet de les inkomen… Maar als ik naar huis ga, dan gaat mijn moeder een serieuze overhoring houden… Ja, liever zonder mascara de les inkomen dan, want ik heb nu écht geen zin om te vertellen waarmee ik zit… Ik pakte een zakdoekje uit mijn tas, haalde snel de make-up - aangezien het toch over mijn hele gezicht zat - van mijn gezicht af, plensde wéér wat water in mijn gezicht en zette mijn haar even goed. Ik wist dat we biologie hadden, dus zat ik twee plaatsen voor Edward. Anna, het is nou eenmaal hoe het is, vergeet hem, zei ik tegen mezelf. Ik kwam aan bij het lokaal en iedereen keek me aan. Ook Edward. ‘Wat? Nog nooit iemand zonder make-up gezien?’ snauwde ik naar niemand in het bijzonder en liep door naar mijn plaats naast Chloe. ‘Je bent er,’ fluisterde Chloe. ‘Ja… Je dacht toch niet dat ik jou alleen bij bio zou laten zitten?’ grijnsde ik een beetje fake. Eigenlijk zou ik Chloe en Angela alles moeten vertellen… En voor ik erover na kon denken floepte ik eruit: ‘Ik moet jou en Angela even wat vertellen na de les…’ ‘Oh, ja, dat moet je zeker.’ Ik knikte. Ik staarde afwezig naar het bord zonder ook maar iets op te pikken van wat mevrouw Payden zei.
Na een uur ging de bel. Ik kon niet snel genoeg mijn boeken in mijn tas doen. Ik pakte Chloe bij haar hand en we liepen het lokaal uit. ‘Ik sms Angela wel even dat we elkaar in de kantine zien,’ zei ik. ‘Laat maar, heb ik al gedaan,’ zei Chloe. Ik keek haar fronsend aan. ‘Okee?’ ‘Ja, ze zei dat ze daar al zat, want ze had een tussenuur.’ Ik knikte. We liepen de kantine in en gingen bij Angela zitten. ‘Okee, vertel!’ zei Angela. ‘Okee, kijk, die Edward heeft het met dat nieuwe meisje..’ zei ik met een brok in mijn keel. Ik zag Chloe en Angela naar elkaar kijken. ‘Eigenlijk weten we dat stuk al..’ zei Chloe. Mijn ogen werden groot. ‘Ja, als jij elke pauze naar ze kijkt, dan weten wij ook wel hoe laat het is, hoor…’ Ik staarde naar de tafel. ‘Dus je zit er nog steeds over?’ vroeg Angela. Ik keek haar verward aan. ‘Hoe.. Hoe bedoel je? Is dat zo raar dan?’ vroeg ik en de tranen konden weer elk moment komen. ‘Nee, nee, natuurlijk niet… Maar… Tja, misschien klinkt het hard, maar… Het is nou eenmaal zo..’ Het laatste stukje kwam er zacht uit. Ik voelde me gekwetst, maar ik wist gewoon dat het zo was. Waarom was het zo moeilijk te accepteren? Waarom voelt het alsof iemand mijn hart eruit heeft gerukt, en in tweeën heeft gescheurd?

Reacties: