FanFic.nl

Elena

Run El, Run!

En zo waren ze met zijn allen in de woonkamer beland, Remus en George hadden plaats genomen in de grote sofa terwijl de andere jongen die Fred bleek te heten post had gevat in de gang, om hen te allarmeren mocht er iets gaande zijn had Remus gezecht.
De tweeling begreep nu wel dat de mannen hen geen kwaad wouden doen en dat ze heel serieus waren over hun zaak... Wat die zaak ook mocht zijn.
' Ik blijf er bij dat we niet veel tijd hebben, maar meeschen is het inderdaad beter dat jullie al een deel van de situatie te horen krijgen. Maar eerst even dit... Wat weten jullie over jullie familie, jullie echte bedoel ik. '
' Wel... Begalve onze achternaam en de naam van onze moeder eigenlijk niets. ' Moest Elena toegeven.
' En jullie hebben er nooit aan gedacht om naar jullie verleden op zoek te gaan? '
' Waarom? Dat mens heeft ons gedropt in het een of andere weeshuis. Als ze toen niets met ons te maken wou hebben dan nu ook niet. ' Antwoorde Garreth dit maal.
' Dat is niet waar, Garreth. Ze hield echt van jullie. Ze had geen andere keuze. '
' En hoe moet jij dat weten? Kende je haar? '
' Inderdaad ja. ' was zijn simpele antwoord.
' Ik heb haar maar enkele keren ontmoet. Twee keer voor haar zwangerschap en ik was er bij toen ze er achter kwam, en geloof me. Ze was dolblij.
In haar zware leven had ze voor het eerst een lichtpuntje om naar uit te kijken. '
' Maar toch dumpte ze ons ergens. ' Protesteerde Garreth.
' Voor jullie eigen goed. Of dat dacht ze toch. In deze wereld zonder magie kon ze nooit overleven en de tovenaars wereld had haar op dat moment al uitgespuugd enkel en alleen om dat ze de dochter was van haar vader. '
' En wie was dat dan wel ? ' Vroeg Elena ongeduldig.
' Gellert Grindewald. Ik kan jullie nu nog niet alles over hem vertellen maar hij word beschouwd als de op een na grootste crimineel in de tovenaarswereld. Zijn plannen om tovenaars over dreuzels te laten heersen heeft vele slachtoffers in beide werelden geeist en ware het niet dat perkamentus hem tegen had gehouden zouden zijn plannen nog gelukt zijn ook. '
Elena voelde plots een kilte in haar hele lijf.
Ze omklemde Garreth 's hand en die kneep troostend terug.
' En wat heeft dit nu met die duistere krachten te maken? ' Vroeg ze uiteindelijk.
' Wel, ik zei dat hij de op een na grootste schurk was. De eerste plaats is weg gelegd voor voldemort, heer der duisternis en we zijn er net achter gekomen dat hij plots erg veel belangstelling toont voor jullie. Het heeft iets te maken met jullie grootvader maar kan Perkamentus jullie meer over vertellen. Het enige wat ik er aan toe kan voegen is dat we nu wel genoeg tijd verloren hebben. We moeten nu vertrekken. '
' Wacht eens. Naar waar dan? Die toveaarswereld die onze moeder uitspuugde omwille van haar naam? '
' Ja, over jullie naam. Ik hoop dat jullie die bij bepaalde mensen nog even voor jullie wille houden. Sommigen zullen het verkeerd kunnen opnemen. '
Garreth leek echter nog steeds niet overtuigd.
' Hoe weten we nu dat dit alles de waarheid is? Wie zegt ons dat jullie niet de gene zijn die ons kwaad willen doen? '
' Kan ik niet. Jullie zullen ons op ons woord moeten vertrouwen. '
' Garreth. Ik denk dat het geen kwaad kan. '
Hij draaide zich naar zijn zus om, en bekeek haar alsof ze gek geworden was.
' Ik weet niet. Als er echt gevaar is dan lijkt het me verstandiger om er niet alleen voor te staan. '
Een redenering waar hij niet meer tegen op kon.
' Laten we dan maar gaan. '
Hij had zijn woorden nog niet uitgesproken of een luide knal weerklonk en de tweeling smakte pijnlijk tegen de grond.
Rondvliegend stof verblinde Elena en ze kon de smaak van bloed in haar mond proeven. Wanhoopig zocht ze naar een teken van Garreth, riep zijn naam maar kreeg geen reactie.
' Hij ligt naast je. ' Klonk de rustige stem van George in haar oor.
' Is hij gewond? Wat gebeurt er? '
' We heben te lang gewacht. De volgelingen van Voldemort hebben zonet een deel van het huis opgeblazen. Garreth 's hooft is geraakt door een brokstuk maar ik denk niet dat het ernstig is.
Toen ze aan het gruis gewend geraakt was zag ze dat hij een houten staf in zijn hand hield, ook Fred en Lupos hadden er een tevoorschijn getoverd en stonden nu beschermend rond hen.
' Is Garreth in staat te lopen? ' Vroeg Lupos aan George.
Het was Garreth zelf die een zwak antwoord wist te geven.
Ze was opgelucht zijn stem weer te horen.
' Goed op mijn teken, George, neem je hen mee naar de tuin.
Ze zullen er een stuk of twee hebben opgesteld maar die moet je wel aankunnen, red en ik rekenen met de hene af die door dit gat komen.
Als we er na tien minuten nog niet zijn moet je hen in je eentje mee nemen naar het nest. '
' Ik laat jullie hier niet achter! '
Luister naar hem, je weet hoe belangrijk ze zijn. Ze moeten kost wat kost uit zijn handen blijven. ' Kaatste Fred terug.
Elena kreeg medelijden met de jongen. Ze besefte maar al te goed hoe moeilijk het was om zijn broer de rug te moeten toekeren.
' Nu ! ' Riep Lupos.
Zo snel ze konden rende ze langs het nog stevige gedeelte van de woonkamer naar de keuken waar een deur hen meteen naar de tuin leide.
Achter he weerklonk een ijzige kreet die nog van Fred nog van lupos leek te komen.
' Ze hebben er een te pakken. ' Grijnsde George.
De grijns verdween echter vlug toen ze plots omringd waren door drie gemaskerde mannen die uit het niets leken te zijn verschenen.
' Paralits! '
Maar net kon Elena de groen straal ontwijken terwijl George met enkele vloeken meteen twee van hun belagers wist uit te schakelen.
De derde was echter een stuk moeilijker en George had alle moeite van de wereld nodig om stand te houden.
De man nam zijn aandacht zo in beslag dat hij de vijfde man die hem langs achteren benaderde niet eens opmerkte, maar de tweeling had hem wel gezien.
Elena storte zich meteen op de uitgestoken arm terwijl Garreth zijn benen voor de rekening nam.
De man worstelde hard terugmaar broer en zus waren sterker dan hij verwacht had.
Uiteindelijk slaagde Elena er in met de hak van haar schoen de pols van de man te breken.
' Aah, vuil moederbloedje.'
De man slaagde er tot haar verbazing in zijn staf weer te grijpen en richte die op haar.
' Nu heb ik je...Paralits!'
Elena zag de straal recht op haar afkomen maar net op het laatste moment sprong Garreth voor haar en werd voluit in de borst geraakt.
Kreunend zakte hij neer.
' Idioot. Dat haalde nu eens niet uit. ' Grijnzde de man gemeen.
' Garreth, alsjeblieft. Sta op. '
' Doe geen moeite. Hij is verlamd. Net als jij straks. '
' Petrifcus totalus! '
Stijf als een plank viel de man achterover en ze voelde hoe George haar recht trok.
' We moeten hier nu meteen weg. '
' Garreth! Hij is verlamd.'
Toen pas kreeg George hem in de gaten en uite een luide vloek.
' Loop naar die bomen en verstop je er. Ik probeer hem op te lappen.'
' Ik laat hem niet alleen!'
' Het moet. Lopen nu!'
Nog steeds twijfelde ze, tot ze zijn ogen zag, het enige aan hem waar nog leven in leek te zitten.
'Lopen, El. Twijfel niet meer, dat deden we al te lang.' Riep hij haar geluidloos toe.
Toen leek alles vanzelf te gaan en ze rende naar de afgesproken plaats.
Plots werd ze gegrepen door twee handen.
' En nu heb ik je.' Siste een stem in haar oor.
Tijd om na te denken had ze niet, ze steunde met haar voeten tegen een bank en duuwde af, haar hoofd botste recht tegen de neus van haar belager en die was meteen verplicht zijn greep op haar te lossen.
Ze kon het niet laten hem ook nog eens een trap in zijn edele delen te verkopen, waardoor hij kreunend neer zonk.
Net op dat moment zag ze Lupos die op haar af liep.
' Elena, Elena! Wat een geluk, je bent in orde. We moeten hier weg en wel nu.'
Voor Elena besefte hoe greep hij haar bij de schouders en alles om haar heen verdween.

Reacties: