FanFic.nl

Elena

an inseparable duo separated

Elena P.O.V:

Vreemde stemmen riepen langs haar hoofd.
Ze deed een poging om recht te staan maar ze voelde zich te ziek en liet zich weer vallen op een harde ondergrond die ze niet kende.
' Verdome, Remus. Hoe kon je nu zo dom zijn? Neem die kinderen mee voor het te laat is. Duidelijker kon toch niet? '
' Heb ik geprobeerd, Sirius. Maar ze vertrouwden me niet dus moest ik het wel uitleggen. Ik kon hen toch niet tegen hun zin meesleuren? '
' En kijk nu wat er van komt. Ik zweer het, Remus. Als mijn zonen iets overkomt vergeef ik het je nooit! ' Riep nog een andere stem.
'Willen jullie wel eens ophouden met ruzieën? ' Kwam een vrouwenstem tussen beide.
' Dat arme ding heeft hulp nodig. '
Zachte vriendelijke handen troken haar recht en hielp haar plaats te nemen op een stoel.
' Ron,blijf daar niet staan en haal een glas water. Ginny haal zalf en verband voor haar wonden.'
De vrouw die zich over haar ontfermd had was grof gezet maar had een vriendelijk gezich en het zelfde vuurroode haar als Fred en George.
Dat dit hun moeder was hoefde niemand haar te vertellen.
'Hoe voel je je? Heb je hoofdpijn, ben je duizelig?'
' Het gaat wel. Waar ben ik hier?' Kraste ze zacht.
' Ah ja, waar zijn mijn manieren? Welkom in het nest, mijn naam is Molly Wemel. '
Hoe de vrouw zo rustig en vriendelijk had kunnen blijven terwijl haar zonen nog steeds niet terug gekeerd waren zou haar altijd een raadsel blijven.
Zelf slaagde ze er amper in haar zorgen over Garreth te verbergen.
Steeds maar weer zag ze hem tussen haar en die vreselijke vloek inspringen. Haar grote broer die er altijd voor haar was, die er altijd voor haar was als ze weer eens gepest werd door de bulenbakken van de school, dit maal had hij haar hulp nodig en ze had hem niet kunnen helpen. Ze was verlamd geweest van schrik.
Waarom had ze ook naar George geluisterd? Ze had kunnen helpen, ze hadden hem samen kunnen wegslepen naar een veiligere plek, waar hij die vloek rustig had kunnen ongedaan maken.
Wat als hij er niet in geslaagd waren? Wat als...Nee, hier mocht ze niet aan denken. George zou wel weten waar hij mee bezig was. Daar moest ze wel op vertrouwen.
Straks zouden ze hier wel staan, even misselijk als haar na die vreemde reis en zou ze er eens goed mee kunnen lachen als hij zijn ontbijdt er uit zou kotsen.
Zonder tegenspartelen liet ze toe dat de jonge versie van Molly ( Dit moest wel haar dochter zijn) de vele schaafwonden op haar lichaam met een vreemd geurige zalf instreek en daarna verbond met verband.
Het was al snel duidelijk dat de Wemel familie veel leden telde.
Na het meisje viel haar blik ook nog eens op twee jongens.De ene was duidelijk de oudste van hen, droeg kleren die zo stijf en net waren dat elena zich afvroeg of die kerel er ooit wel eens in bewoog.
Toen haar blik hem opviel lachte hij haar wel toe maar ze zag een glimp van angst in zijn ogen.
Duidelijk eentje die haar familie niet even kon vergeten.
De andere was duidelijk een stuk jonger dan Fred en George maar toch ouder dan het meisje.
Hij was lang tot het slungelige toe en zijn gezicht was een en al sproet.
Zijn lach en begroeting was teminste oprecht.
Verder zag ze nog enkele mensen die niet bij de familie leek te horen.
Een meisje met ruin krullend haar stelde zichzelf voor als Hermelien, een jongen met warrig zwart haar en de meest groene ogen die ze ooit gezien had bleek Harry te heten.
Enkele volwassenen aan de andere kant van de keuken ware nog steeds druk in discussie met Lupos en leken haar niet eens te hebben opgemerkt.
Toen ze wat tot rust gekomen was kon ze ook eindelijk haar omgeving in haar opnemen.
De keuken waar ze beland was moest el de wonderlijkste plek zijn die ze ooit in haar leven gezien had.
Ze zag enkele voor haar onbekende tijdschriften liggen met de titel heks en haard boven op enkele koperen ketels. Enkele stukken vaat vlogen boven haar hoofd en werden uit zichzelf afgewassen.
Wat haar het meest opviel was wel een grote staande klok.
Ze had zeker zeven wijzers en in plaats van cijfers stonden er woorden geschreven als op school, thuis, op het werk.
De wijzer van Fred en George stond op de plek waar normaal de 12 zou hebben gestaan.
Er stond levensgevaar geschreven.
' Ze redden het wel.' Klonk de geruststelede stem van Harry.
' En wat als ze het niet doen? '
' Je moet hen vertrouwen, ze weten wat ze doen. '
En net op dat moment verschoven hun wijzers van levensgevaar naar thuis.
' Zie je wel! ' Lachte hij opgelucht.
Na een luide plof verschenen ze de kamer in.
Fred, George...Maar waar was Garreth?
George was de eerste die haar zag staan, de blik in zijn ogen voorspelde meteen het ergste.
' Waar is hij? '
' Ze...Er waren er plots zo veel. We konden het niet meer aan... Ik ....'
' Je liet hem in de steek? '
' Nee, El! Ik...'
' Noem me niet zo! Vuile lafaard! Je had belooft hem te beschermen! '
' Dat is niet eerlijk. ' Kwam Fred tussen beide. ' Hij heeft echt alles gedaan...Wij deden alles wat we konden, het was gewoon onmogelijk hem op te lappen en tegelijk te beschermen tegen die dooddoeners. '
Elena wou het allemaal niet meer horen. Ze wist ook wel dat ze er niets aan konden doen maar dit wou ze gewoon even niet aanvaarden. Garreth, in handen van een gevaarlijke gek. Dit kon gewoon niet waar zijn.
' Elena, wat scheelt er? Elena! '
En toen werd haar hele wereld zwart.



Garreth P.O.V.:

Badend in het zweet schrok Garreth wakker uit zijn angstdroom. Meteen voelde hij dat hij op een stoel was vastgebonden.
Verwoed begon hij er aan te trekken maar die verdomde krengen wouden geen meter mee geven.
' Daar zou ik mijn energie niet aan verspillen. Die dingen zijn met magie versterkt. ' Klonk een ijzige stem in de duisternis.
' Wat Wie is daar? Laat je gezicht zien, vuile lafaard. '
' Voorzichtig met hoe je me noemt, jongen. Wij gaan een lange tijd samen door brengen en dan kan je maar beter aardig voor me zijn. Alleen dan kan ik aardig zijn tegen jou. '
' Het kan me niet schelen wat je allemaal met me doet. Mijn zus is nog steeds vrij en ze zal voor me komen! '
Dit leek zijn ontvoerder wel amusant te vinden want hij hoorde hem grinikken.
' Echt mooi, zo veel vertrouwen in familie. Maar maak je maar geen ilussie 's, het is slechts een kwestie van tijd voor we ook haar te pakken hebben. En tot die tijd is het het beste voor iedereen dat jij me alles verteld wat je weet over de Zegevlier. '
' De wat? '
' Hou je nu niet voor de domme, jongen. Vertel me waar het is.'
' Waar in vredesnaam heb je het over? Ik heb nog nooit eerder van dat Zegeding gehoord! '
' Ah, koppig. Net als je grootvader. Wel dan laat je me geen keuze. '
In de duisternis kon hij een glimp van een toverstaf zien.
' Crucio! '
Een ijzingwekende gil weerklonk door het huis.

Reacties: