FanFic.nl

One-Shots en Gedichtjes

Ze haat hen: 001

Sophie was altijd al anders geweest.
Ze was veel slimmer dan haar leeftijdsgenoten, bijzonder creatief maar vooral onbegrepen. Zij had een hele andere kijk op de wereld dan de meesten en zocht altijd een reden achter dingen die gebeurd waren.
Was het iets goeds, voelde ze zich blij.
Was het iets slechts, gaf ze zichzelf de schuld. Ze bleef maar nadenken over die nare gebeurtenis en kon maar niet stoppen met piekeren.
Haar ouders bleven maar zeggen dat ze moest stoppen met tobben, dat het haar schuld niet was.
Maar Sophie vond dat het allemaal hun schuld was.

Als je verder had gekeken, dwars door me heen, had je niet dat vrolijke meisje van weleer gezien. Nee.
Dan zag je een hoopje ellende, dat dood wilde en niemand had.
Je zou ontzet achteruit gelopen zijn en je had de handen die zich smekend naar je uitgestrekt hadden, genegeerd.

Sophie was woedend. Op hen.
Ze wist niet zeker of ze hen wel haatte, want ergens voelde ze toch nog wel wat sympathie voor de twee duivels die zich haar ouders durfden te noemen, maar toch voelde ze het smeulen als ze naar één van hen keek.
Wacht maar, stelletje idioten, dacht ze dan. Wacht maar tot ik op eigen benen kan staan.
Je zal niets meer van me horen. En dan is het alsof ik er nooit ben geweest. Dan heb je eindelijk je zin.

Reacties: