FanFic.nl

[TH]He's our connection

[TH]He's our connection [/14]

Vooraf:

Ik ga op de dichtstbijzijnde stoel zitten en zet Damian op mijn schoot.
‘Ik ben hier voor dit kleine mannetje’ zeg ik, terwijl ik een glimlachende blik op Damian werp.
Bill gaat ook zitten en kijkt me afwachtend aan.
‘Dit is Damian. Hij is nog maar een paar weken oud en…’ ik slik en schraap mijn keel zachtjes. ‘Jij bent zijn vader, Bill’ zeg ik zacht.



“Mag ik hem vasthouden?”� Vraagt hij voorzichtig. Een glimlach plaats ik op mijn gezicht en maak Damian wakker zodat hij zijn bloedeigen vader kan zien. Hij opende zijn ogen langzaam en in plaats van stil en verlegen naar zijn vader te kijken begon hij zo luid hij kon te lachen, in zijn kleine handjes te klappen en blij met zijn voeten spartelen. Een traan gleed over Bills wang en een trotse glimlach lachte zijn kleine zoontje Damian tegemoet. Damian begon aan mijn haren te trekken en wees naar Bill. Ik zag zo aan Damian dat hij blij was om hem te zien, maar vanwaar kende hij Bill? Bill kwam dichter naar me toe en nam Damian uit mijn handen. Damian kreeg kippenvel en begon lief te lachen omdat zijn vader hem vasthield. Tot mijn grote schrik gebeurde er iets wat ik nooit verwacht had van Damian. Hij bleef niet in de armen van Bill en Bill had hem niet eens laten vallen. Damian zweefde! Ik stond recht en keek ongelovig naar de persoon waarvan ik een paar weken geleden bevallen werd. “W..wat gebeurd er.”� Stamelde Bill geschrokken. Bill ging op zijn tenen staan om zijn zoon Damian vervolgens uit ‘de lucht’ te kunnen nemen. Hij slaagde in zijn actie en hield Damian terug in zijn armen. Wat zou ik nu graag Damian zijn. Door die gedachten werd ik best wel kwaad op mezelf. Ik was hier voor Damian, niet voor mij. “Ik denk nu dat je Damian kent, je hem wel vaker wil zien.”� Bill keek van Damians gezicht naar mij, zijn ogen glunderden helemaal en hevig knikte hij met zijn hoofd. Ik glimlachte even maar dat verdween algauw als ik ging beginnen met praten. “Kunnen we dan een afspraak maken om dat co-ouderschap gedoe te kunnen doen?”� Bill zijn ogen glunderden niet meer, ze toonden verdriet uit. Dat kon je gewoon van zijn ogen aflezen. Dit had hij waarschijnlijk niet zien afkomen. “Okay, morgen heb ik wel een dagje vrij… maar.. mag ik Damian vanavond bij me?”� Vroeg hij blozend. “Okay, waar moet ik dan morgen komen?”� Hij hield Damian met één hand vast en zocht een stuk papier in zijn broekzak. “Heb je een balpen bij je?”� Ik knikte en zocht in mijn handtas een pen en gaf het hem aan. Hij noteerde zijn adres + telefoonnummer en gaf het door aan mij. “Ik heb mijn nummer veranderd.”� Zei hij om het duidelijk te maken. “Dat had ik wel door..”� Zei ik een beetje geïrriteerd. “Ik denk dat ik maar ga..”� Ik bracht mijn hoofd dichter naar dat van Damian en drukte een zoen op zijn hoofdje. Bill gaf ik een doodgewone glimlach en in mijn eentje ging ik terug naar boven, naar mijn hotelkamer. Ik sloot de deur en vluchtte het toilet in. Tranen die er toen op dat moment niet uitrolden, kwamen er nu. Ik miste hem, ik wou hem bespringen en kussen, maar dat kon nu niet. Ik wou niet dat het zo was, maar we konden niet in één dag alles goed maken en weer als een gelukkig stel naar buiten komen.. Wie weet wou hij dat niet meer, of wie weet wou ik het niet meer. Aan Bills ogen had ik gezien dat hij het wel weer wou, maar was ik er klaar voor? Ik wou niet opnieuw die akelige pijn voelen. Maar als ik Bill volledig uit mijn leven schrapte, zou de pijn nog pijnlijker zijn. Misschien was het beter om vrienden te zijn. Maar ik hield te veel van hem. Dat kon ik niet zomaar negeren. Want als ik bevriend zou zijn met Bill en hij zou een vriendin krijgen zou ik toch alleen maar stikken van jaloersheid. Ik kan niet wachten tot het morgen is en ik de twee lievelings jongens van mijn leven terug zal zien.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.