FanFic.nl

Silence || Emmett Cullen

001 | Adoption

Eenzaam zat ik op mijn kamer. Vandaag was het weer adoptie dag. Dat waren de dagen die ik het hardste haat. Ik ging wel altijd naar beneden, maar nooit heeft er iemand enige interesse voor me getoond. Ach, hun probleem. Was er eigenlijk nog wel een reden waarom ik naar beneden zou moeten gaan?

De bel klonk in de gang en iedereen op mijn verdieping liep zijn kamer uit. Net als robots. In de ontmoetingsruimte stonden al 3 ouders te wachten. Ze leken me allemaal vriendelijk. Erg zou ik het net vinden om door hen geadopteerd te worden.
“Sara?”� Melanie, de begeleider riep me. Ik knikte en loop naar haar toe.
“Dat rechtse koppel wilt je zusje adopteren, dat linkse wil jou. Wil je, jullie koffers gaan inpakken? Het koppel gaat mee tot Hopes kamer, om je te helpen.”� Tranen sprongen in mijn ogen, maar ik knikte. Hope zat rustig op de speelmat te spelen. Ze had niets door. Dat kon ik maar beter nog even zo laten. Ik gebaarde naar de mensen dat ze me mochten volgen, en dat deden ze ook meteen.

Als we in haar kamer aankwamen, zag ik dat ze 2 koffers mee hadden gebracht. Gelukkig voor hun, want de jongste hadden dat zelf niet. Ze overhandigden me de eerste koffer, ik glimlachte flauw naar hun. Ik wou mijn zusje nog niet kwijt. Zorgvuldig plooide ik alle kleren op en stopte ze in de koffers. De nieuwe ouders van Hope namen ze op en liepen naar beneden. Een traan druppelde uit mijn ooghoeken. Zou ik haar ooit nog zien?

Mijn koffer had ik nooit uitgepakt, dus die kon ik zo meenemen. De man waar Melanie daarstraks op gewezen had kwam op me aflopen. Hij lachte.
“Ik ben Micheal Fugate,”� zei hij vrolijk,”�Mijn vrouw zit nog in de wagen te wachten. Je was ons de vorige keek al opgevallen. Geef die koffer maar hier.”� Ik overhandigde hem mijn koffer en liep met hem naar buiten, waar zijn vrouw in de zwarte cabriolet zat te wachten. Het was een mooie wagen, maar dat was wel het enige mooie aan deze rot dag.

Reacties: