FanFic.nl

Silence || Emmett Cullen

011 | I've lost my faith

Zachtjes sloeg ik mijn dagboek toe. Niemand kon bedenken hoe veel pijn en verdriet hierin was neergeschreven. Woorden van verdriet, woede, maar ook enkele van geluk. Die waren dan wel van de dagen voor het ongeluk. De dagen dat we nog gezellig met zijn vieren waren. De dagen vlogen als een sneltrein voorbij en elke dag startte gezellig aan de ontbijttafel, een boterham, ontbijtgranen of wafels met stroop voor onze neuzen en de radio die een gezellig muziekje de lucht in stuurde. Pap die de krant las, mam die Hope voerde en ik die in een boek las. Maar dat waren allemaal herinneringen die er niet meer toe deden, het was verleden tijd, voltooid verleden tijd. Zachtjes snikkend trok ik mijn knieën op en vouwde mijn handen. Ik was nooit gelovig geweest, maar bij hem had ik ergens een uitlaatklep gevonden. Zachtjes begon ik een gebedje te mompelen, voorgaand van een kruisteken.
“God, waarom heb je dit me ooit aangedaan? Je hebt iedereen van me afgepakt, iedereen die dierbaar voor me was! Je hebt me laten adopteren, alsof je me een kans gaf om nieuwe mensen in mijn hart te sluiten, de leegte te vullen. Het is je niet gelukt God, je hebt me alleen maar meer pijn gedaan.
Je bedoelde het vast goed, ja dat wel, maar wat ben ik daarmee? Wat ben ik met het feit dat je mijn leven verwoest? De laatste stukjes die nog heel waren verwoest ? Als je dan toch bestaat, waarom laat je dat dan niet zien?”�
Ik kon niets meer uitbrengen door het verdriet dat mijn keel toekneep. Mijn hart was gebroken.

Toen de regen in druppels naar beneden kwam vallen deed ik mijn paraplu open en kroop eronder. Het leek alsof de hemel met me meehuilde.
“Gaat het wel?”� vroeg een vaagbekende stem me. Toen ik omkeek bleek het een jongen uit mijn klas te zijn. Hij zag de tranen in mijn ogen, hij zag dat ik een wrak was. Ik twijfelde niet en zette het op een lopen...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.