Hoofdcategorieėn
Home » Twilight » Silence || Emmett Cullen » 012 | Leave me alone
Silence || Emmett Cullen
012 | Leave me alone
Ik hoorde hoe een paar voetstappen met achtervolgden. Ze kwamen steeds dichter en dichter. Het liefst zou ik gillen dat hij me met rust moest laten, maar ik kreeg het niet over mijn hart en angst kneep mijn keel toe. Waarom bleef hij niet staan? Onrustig begon ik te zigzaggen en door de bomen te rennen, maar het hielp niet.
“Blijf staan!”¯ riep hij en stopte met lopen. Op vijfhonderd meter van hem bleef ik staan. Zweet parelde op mijn voorhoofd en zocht zich vermengt met regen een weg over mijn lichaam. Zijn ogen doorboorden de mijne toen ik me omdraaide. Het was een van de vele jongens in mijn klas. Ik probeerde de leegheid in mijn ogen te verstoppen door boos te kijken. Boosheid werd meester van me en woest veegde ik het zweet van mijn gezicht. Mijn hartslag nam geleidelijk zijn originele slag weer aan. De steken in mijn zij vertelden me dat ik te ver was gegaan, en rustig moest stoppen.
“Gaat het?”¯ vroeg hij met een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht. Het liefst wou ik schreeuwen, roepen, tieren. Hem laten zien dat het rot met me ging, maar ik kon het niet. Ik bouwde een muur om me heen. Steen voor steen, elke dag weer wat hoger. Voor ik het wist zou de muur niet meer te slopen zijn. Ik voelde alle energie uit me wegtrekken, en het liefst zou ik nu in mijn bed liggen, warm en droog. Waar ik liever zou zijn was daar vanboven, in de hemel, maar een meisje als ik hoorde in de hel, het huis van satan. Koppig draaide ik me om, de steken in mijn zij negerend, en zette het op een rennen. De jongen mompelde zacht iets en zette de achtervolging in. Hoe langer ik liep, hoe meer pijn mijn zij deed. Als ik stopte zou hij me inhalen en dat wou ik niet. Hij zou me dwingen de waarheid te zeggen. Na nog een kilometer zag ik vlekken voor mijn ogen en dat was het absolute voorteken dat ik moest stoppen met lopen, maar koppig als ik was deed ik het niet tot ik bij een boompje aankwam dat me er stabiel uitzag. Mijn ademhaling was zwaar en mijn hart pompte op stand extreem snel.
“Gaat het wel?”¯ vroeg de jongen opnieuw. Ik draaide me om en keek in zijn ogen. De goudkleurige ogen verdwenen langzaam uit mijn zicht...
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.