FanFic.nl

Silence || Emmett Cullen

013 | Hospital

De ogen vervaagden en maakten plaats voor het duisternis. Ik hoorde alles nog glashelder, maar ik zag niets. Zachtjes vervaagde zijn stem en ik kwam met een bons op de grond terecht. Ik voelde nog net hoe een paar sterkte armen me opnamen en begonnen te lopen, dat was het laatste wat ik voelde voor ik wegviel.

Ik kwam weer bij bewustzijn op een zacht bed. Maar, net zoals toen ik mijn bewustzijn verloor kwam alles geleidelijk aan terug. Mijn gehoor kwam stilaan terug en hoorde het gepiep van iets. Geen idee van wat. Mijn spieren voelden slap, mijn mond kurkdroog en ik had barstende hoofdpijn. Ik hoorde gefluister, nog meer gepiep en het geluid van een pen die ergens opschrijft. Het liefst zou ik alle geluiden afzetten. Ze deden pijn in mijn overgevoelige oren. Vaag herkende ik de jongens stem. Ugh, waarom ging hij nou niet weg. Uit alle kracht probeerde ik mijn ogen open te doen, het lukte, stukje voor stukje. Toen ze volledig open waren kneep ik ze meteen terug toe, het licht was te fel. Ik probeerde mijn ogen te laten wennen aan het licht door ze met mijn eigen handen open te duwen. Het was een gek zicht, maar het lukte. Vol verwondering nam ik mijn omgeving op, witte muren, wit plafond en een vloer die de voetstappen luid liet weergalmen. Mensen in een witte jas met klemborden en huilende mensen, ik wist waar ik was, het ziekenhuis. Toen ik de jongen weer zag nam paniek het over, ik wou weg, wegrennen. Mijn hart begon onrustig te kloppen en de piepjes van de machine naast me gingen steeds sneller. Lag ik aan een hartmonitor? Verward probeerde ik me te kalmeren, al was ik zeker dat niet zou lukken. Er was een infuus aan mijn arm gekoppeld en iets druppelde mijn aders in.
“Zo, je bent wakker,”� de jongen kwam op me aflopen, ik draaide mijn gezicht naar de muur, en liet de tranen vloeien. Rot ziekenhuis, rot jongen, rot leven...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.