Hoofdcategorieėn
Home » Twilight » He... and Me? » hoofdstuk 9.1
He... and Me?
hoofdstuk 9.1
Het lijkt alsof er een last van me afvalt. Victoria dood en Michael begint opnieuw met zijn leven. Al mis ik hem nu wel. In die gesprekken in mijn en zijn hoofd met hem ben ik toch op een bepaalde manier van hem gaan houden. Het creëerde een band met elkaar. Toch ben ik ook blij voor hem. Nu kan hij opnieuw beginnen met een schone lij na zijn mislukte start. Ik hoop zo voor hem dat hij erover heen komt. Ik ben nu ook waar ik altijd al heb willen zijn. Nou ja niet precies. Door mijn gevlucht iedere keer zijn we er nu wel dichter bij in de buurt dan eerder, maar waar ik werkelijk wil zijn is in Forks en La Push, al zal ik daar sowieso nooit meer mogen komen. Nu ergens op de grens van Canada en Alaska.
Alec en ik worden nog steeds apart gehouden. Schuldig kijk ik hem aan. Dit is ook allemaal mijn schuld. We hebben door mijn angst gewacht om de Denali’s te confronteren met de vraag of Eleazar terug wil naar de Volturi. We hebben het verkloot door er een heel verhaal om heen te binden. Waarom hebben we dat ook al weer gedaan? Alles van de afgelopen dagen schiet door mijn hoofd. Alle voorbereidingen. Allemaal zijn ze voor niets geweest. Wat we ermee hebben willen voorkomen, met onze ontmoeting van vanochtend bij de Denali’s, is juist toch gebeurt. Daaruit zijn al deze problemen zijn voorgekomen. Langzaam laat ik mijn hoofd vallen. Ik laat mezelf op de grond vallen, wetend dat iedereen verbaast toekijkt. Het kan me niets schelen. Verdriet. Woede. Angst. Spijt. Iedere negatieve emotie die je maar kunt bedenken raast door mijn lichaam. In mijn ooghoeken zie ik dat Jasper het moeilijk heeft. Hij probeert zich te concentreren op iemand anders, maar dat gaat hem niet makkelijk af.
“Alsjeblieft stop,”¯ smeekt hij. Alice moet hem ondersteunen, anders zakt hij zo door zijn benen. Ik hoor hem bijna niet, zo zacht smeekt hij, keer op keer. Voorzichtig voel ik twee armen om me heen. Langzaam en nog voorzichtiger dan net trekken ze me omhoog. Mijn ogen schieten naar die van Alec, hij kijkt gepijnigd. Zou het Hem dan zijn? Is het Edward die me zo voorzichtig omhoog trekt. Een hoopvol gevoel trekt voor een seconde door me heen. Voor die ene seconde is alle emotie weg, alleen hoop en liefde gaat door me heen. Voorzichtig draai ik mijn hoofd. Ik kijk recht in de ogen van? Nog voor ik het zie, speelt er iets in mijn hoofd af.
We staan op het weilandje waar Edward en ik vroeger altijd kwamen. Alleen zijn er nu geen bloemen. Het ziet er kaal en grauw uit. Iedereen staat in positie om makkelijk tot gevecht over te gaan, zelfs de wolven zijn er en de Denali’s met Michael. Met zijn allen zijn we gefocust op wat er uit de bossen komt. Al van ver zien we de grote groep aankomen. De Volturi loopt statig vooruit, uit de donkere bossen en Alec…… loopt bij hun, terwijl ik bij de Cullen’s sta.
Al een tijdje speelt het zelfde stukje zich af. Aro of Caius beweegt zijn mond dan iemand van de Cullens, ze praten. En ik denk dat ik weet waarover, ookal kan ik niets horen van wat ze zeggen.
Reacties:
hmmmmm... ik begin jou heeeel gemeen te vinden met je cliffhangers....
ga alsjeblieft snel verder !!!!
super hoofdstuk! <3
echt geweldig!
één dingetje: het is met een schone lei beginnen niet met een nieuwe (;
verder is het geweldig!<33
Wow O_O
Gawd girl jij schrijft écht wel prachtig.
Ik wil graag zoveeel meer want dit is gewoon amazing !
I just love it, en ik kan serieus echt niet meer wachten.
Je MOET verder of ik ga DOOD als ik tegen DINSDAG geen nieuw stukje zie
Iloveyou
x
Wow.
Jij maakt het wel heel spannend.
Heeeeeel snel verder!!
Xxx
Juul