FanFic.nl

Elena

farewell

Ze loopte, nee rende. Geen idee waar ze naar toe ging als het maar weg was van deze plek. Tranen verblinde haar pad en ze zag de steen pas toen ze er over struiklelde en pijnlijk op de grond smakte.
Uitgeput bleef ze liggen, de tranen vermengden zich met bloed van een nieuwe wonde.
Ze wou zo graag hier gewoon blijven liggen, weg van alle zorgen. Gewoon haar ogen sluiten en alles vergeten.
Waarom zou ze ook terug gaan? Ze verwachten dat ze hen hielp maar aan de andere kant voelde ze gewoon dat iedereen haar verachtte.
Maar war Garreth aan deze houding? Schoot het door haar hoofd.
En Marthe, en Jill? Kon ze wat hen was aangedaan zomaar vergeten?
Nee, ze moest hier mee ophouden. Deze gedachten gaven haar enkel en alleen maar meer hoofdpijn.
' Nou, wat hebben we hier? ' Weerklonk plots een stem boven haar hoofd.
Geschrokken keek Elena naar boven. Geheel uit het niets( Had echt iedereen hier dan die vervelende gewoonte? ) was een oude man verscheen met weer zo een vreemd gewaad en een belachelijk lange baard.
' Jij was wel de laatste dieik hier verwacht had, wacht laat me je even helpen. '
Hij knielde bij haar neer en haalde zijn toverstaf te voorschijn.
Instinctief schoof ze naar achteren.
Een geruststellende glimlach verscheen op zijn gezicht.
' Ik bijt niet hoor. '
Zijn grije ogen keken haar recht aan en stonden zo rustig en sereen dat ze haar eindelijk wisten te overtuigen.
Voorzichtig wees hij weer met zijn toverstaf op haar voorhoofd en plots was de pijn verdwenen en was haar gezicht weer bloedvrij.
' Dank je. ' Mompelde ze zacht.
' Geen proleem, Elena. '
' U kent mijn naam? '
' Ik had je van het eerste moment al herkend. Je hebt echt veel van je grootvader in je. '
' Wat? ' Ze voelde haar woede weer opkomen toen hij haar zo beledigde.
' Ik lijk in niets op die misdadger! Hoe durft u? '
Als de man onder de indruk was van haar tirade liet hij het eker niet merken.
' Ik bedoelde het niet slecht. Je grootvader was inderdaad een slecht mens, maar ook erg knap om te zien. En dat heb je gelukkig wel van hem geërfd. '
Knap? Stond die kerel nu met haar te flirten?
' Ik heet trouwens Perkamentus. Albus Perkamentus. '
Dit had ze ergens wel verwacht.
' Dan moet u maar vlug naar het Nest gaan. Ze verwachten u daar. '
' Weet ik, maar ik bent toch al te laat, en ik kan jou hier duidelijk niet alleen laten.'
' Ik ben in orde. ' Kaatste ze terug.
' Sta me toe daar aan te twijfelen. Jouw gezicht laat me vele problemen zien en als je wilt kan ik wel luisteren. '
' Alsof luisteren iets uithaalt. Brengt luisteren mijn broer terug? Zorgt luisteren er voor dat ze me minder gaan haten? '
' Dat niet nee. Wel als je niet wil praten dan kunnen we hier gewoon blijven zitten en genieten van de natuur. Echt iets wat ik meer moet doen, jammer dat ik er maar weinig de kans voor krijg. '
Tot haar grote verbazing ging hij werkelijk op de grond zitten en streek zich lekker lui uit.
' Wel? Ga je daar blijven staan? Dit is echt veel leuker ook. '
Waarom wist ze niet maar toch volgde ze zijn voorbeeld.
Daar bleven ze dan naast elkaar liggen, zonder een woord te zeggen.
' Hebt u ....Hebt u mijn grootvader goed gekend? Ik bedoel, u hebt hem verslagen maar hoe daarnet over hem sprak leek het wel alsof u hem beter kende dan dat? ' Vroeg ze uiteindelijk.
' Goed opgemerkt. In onze jeugd waren we inderdaad vrienden. We deelden echt alles samen. Maar zoals je misschien al weet koesterde hij vreemde plannen. '
' En daar kon u niet mee om? '
' Integendeel, in het begin was ik zo een beetje zijn grootste fan. '
De bekentenis kwam zo spontaan dat ze niet eens besefte of hij het al dan niet meende.
Zijn blik bleef even serieus.
' Hoe...'
' Ik hield van hem. En misschien stond het idee me ook ergens wel aan. '
' Wat heeft u dan van gedachte doen veranderen? '
' Ik ... Er geeurde iets vreselijk dat me de ogen geopend heeft. Laten we het daar maar even op houden. Kan je daar mee leven? '
' Ik...Ik denk het. '
' Goed. ' De opluchting droop van zijn stem.
' Hebt u dan ooit in die tijd de Zegevlier gezien? '
' Nee, die heeft hij pas veel later gevonden. Ik heb hem maar een keer gezien, toen hij hem gebruikte om een heel dreuzeldorp in de as te leggen. Het was echt vreselijk om te zien. '
' Hebt u hem toen net gestopt? '
'Hoe dan? Hij was in het bezit van de machtigste staf ooit en ik was gewond. Nee het was pas jaren later dat ik echt de moed had hem te confronteren. Veel te laat tuurlijk. '
' En hebt u hem toen gevonden? De Zegevlier? '
' Als ik dat had dan had jij nu geen problemen gehad want dan was hij niet langer van hem geweest en dus ook niet van jou.'
' Dat was idnerdaad handig geweest. Maar wat gaat er nu dan eigenlijk gebeuren? '
' Wel, het zou ten eerste al handig zijn als je iets van magie zou weten. Gewoon de basis. Dat je je kan verdedigen. Als jij dit wilt teminste.'
' Kan ik dat dan leren?'
' Je bent de kleindochter van een van de magtigste tovenaars ooit. Tuurlijk kan je het leren.'
Eigenlijk stond ze niet te springen om dit alles te leren maar ze besefte al gauw dat ze geen andere keus had wou ze Garreth ooit redden.
' Dacht ik wel.' Leek hij haar gedachten te lezen.
' Nou, het word maar eens tijd dat ik naar het nest ga. De andere zullen wel ongeduldig zijn en straks komen Harry en ik nog te laat op het ministerie. '
' Wat gaan jullie daar doen? '
' Gewoon, een klein misverstand rechtzetten. Ha, meneer Wemel. U kan ons hier vinden.'
Verbaast keek Elena achterom en zag hoe George op hen af rende.
' El. Verdorie, ik was zo ongerust. Hoe is het nu met je? Dat met Lupos...Ik weet niet wat hem bezielde...Ik schaam me in zijn plaats. '
Ze begon te lachen om zijn bezorgdheid.
' Ik voel me veel beter. Dank je.'
' Wel, je bent in goede handen. ' Zei Perkamentus.
En weer was hij verdwenen.
' Is dat hier een gewoonte? ' Vroeg ze ligt Geïriteerd.
' Dat verschijnselen? Het is de normale manier van reizen hier. Je raakt er wel aan gewend. '
' George...Ik, dank je dat je me achterna gekomen bent. '
' Altijd.' Antwoorde hij oprecht.
' Trouwens, ik wil je ergens mee naar toe nemen.'
' Naar waar dan? '
' Kan ik nu nog niet zeggen, je zult me moeten vertrouwen. Je vertrouwd me toch? '
' Tuurlijk. '
' Wel dan, laten we gaan. '
Hij stak zijn hand naar haar uit, ze keek er niet begrijpend naar.
' Toe nou, ik kan je je moet me wel aanraken. "
' We gaan toch niet...? '
' Ik weet dat je het niet leuk vind maar het is echt de snelste manier. Je zei toch dat je me vertrouwd? '
Hier tegen kon ze niets tegen in brengen.
'Ik hoop dat het de moeite waard is. '
Ze greep voorzichtig zijn handen en meteen voelde ze een ware aanslag op haar darmstelsel.


Al waren er slechts enkele minuten voorbij gegaan leek het een eeuwigheid voor ze weer vaste grond onder haar voeten voelde.
Duizelig zakte ze door haar knieën.
' Ho, voorzichtig jij. '
'Hoe houden jullie dit vol? '
'Geloof het of niet maar zelf hier wen je aan. Wees trots, mijn hele middageten vloog er uit na mijn eerste keer. Je had mijn gezicht moeten zien. '
Ze lachte toen hij een zogenaamd ziek gezicht trok.
' Vertel me nu alsjeblieft waar we zijn. '
En plots werd zijn gezicht weer serieus.
' Dit El, is wat jullie noemen een mortuarium. Dit is de plek waar je adoptie ouders liggen opgebaart. Ik dacht wel dat je...nou, even afscheid wou nemen. '
Dit overviel haar zodanig dat ze even vergat te ademen.
' Op dit uur van de dag is er nog niemand, als je niet wil...'
' Nee, ik. Tuurlijk wil ik dit. Is het veilig? '
' Fred en ik hebben samen met Tops deze plek onderocht er is in de verste verte geen dooddoener te bespeuren, en Fred zal de wacht houden. Maar dat betekend niet dat we mogen treuzelen. '
' Nee tuurlijk. '
Hij leide haar naar een achterdeur die op slot bleek te zitten, hij haalde zijn toverstok tevoorschijn.
' Allohomora . '
Kraakend ging de deur open en als verdoofd volgde ze hem omdat hij de weg al beter kende tot ze bij een zwarte deur aankwamen.
' Ze liggen achter deze deur opgebaart. IK kan hier wachten als je wilt. '
' Nee, alsjeblieft. Ga met me mee. ' Smeekte ze.
' Ben je zeker? Ik kan best...'
' Dit kan ik niet alleen, ik kan nu best een vriend gebruiken. '
Ze keek hem bijna smekend aan, alsof ze echt dacht dat hij haar in de steek zou laten.
Hij opende ook deze deur en nam haar hand om haar naar binnen te leiden.
Hun gezicht was ondanks de harde klap nog steeds zo goed als intact.
Enkel een kleine wonde aan Jill 's slaap en een zware schram op Marthe 's wang verrieden dat ze niet gewoon sliepen.
Haar ogen begonnen te prikken maar de tranen bleven uit. De laatste dagen had zo vaak gehuild dat ze uitgedroogd leek te zijn.
' Ze zien er zo vredig uit.' Fluisterde ze.
' Het is snel gegaan, sneller dan in slaap vallen zeiden ze.'
Ze wou naar hen toe gaan maar durfde niet, het was alsof dat iedere goede herinnering aan hen zou vervage als ze hen aanraakte.
' Gaat het? ' Vroeg George bezorgd.
' Ik...Ik denk het.' Fluisterd ze zacht.


Fred P.O.V:

Hij had iedere gang gecontroleerd maar had niets verdacht opgemerkt.
George en Elena waren nu een half uur het kamertje binnen en de tijd begon nu echt wel te dringen.
Waarom was hij ook op dit idiote plan in gegaan.
Ook hij had met Elena te doen na alles wat ze de laatste dagen had meegemaakt maar haar in gevaar brengen met gevaarlijke uitstappen als dit hielpen haar echt niet.
Hij kon zijn ongeduld niet langer bedwingen en keek stiekem de kamer binnen.
Ze stonden met hun rug naar hem toe, George had zijn arm om haar schouders en zei liet haar hoofd op zijn schouder rusten.
Wat hem het meeste opviel waren hun handen, de manier waarop die in elkaar verstrengeld was.
Hij wist dat het ongepast was maar kon het niet laten even te grijnzen. Dit kon veel verklaren waarom zijn broertje zo veel voor haar wou doen.
Op dat moment haf Elena haar beide ouders een laatste kus op hun hoofd en leek eindelijk klaar te zijn om weg te gaan.
Het was zijn taak om alles weer in orde te brengen als ze vertokken waren dus nam hij zijn staf al en wachte af.

Reacties: