FanFic.nl

Silence || Emmett Cullen

019 | I spoke

De volgende morgen werd ik uitgeput wakker. De hoofdpijn, die leek te blijven duren, had me uren opgehouden. Morgen moest ik maar eens naar de apotheker voor de vitaminen en een paar pijnstillers. Pap zette me op school af en ik stapte de schoolpoort binnen. Er stond een groepje mensen te praten bij hun auto’s. Ik moest nodig eens leren autorijden. Misschien kon ‘pap’ het me leren. Met een zucht liet ik me op een bankje aan de kantine zakken en bekeek het huiswerk nog eens waar ik gister geen zin voor had gehad. Mijn hoofd stond niet naar wiskunde, maar toch waagde ik me dapper aan de oefeningen waar ik niets van snapte. De leerkracht moest maar niet klagen als ik alles fout had, ik had mijn best gedaan.

De bel ging en ik slofte naar biologie. Emmett die in mijn klas zat liep langs me heen, de andere richting uit. Ging hij nou spijbelen? Het was mijn probleem niet als hij geschorst werd. Ik had bijna geen energie meer over na drie uurtjes slaap. De leerkracht maande de klas tot stilte, maar ik keek nerveus heen en weer. Biologie had ik nog niet gehad en dus moest ik wel naast iemand gaan zitten.
“Je bent de nieuwe zeker? Je mag daar gaan zitten, aan die lege tafel, maar vertel me eerst je naam.”�
“Sara Fugate,”� mompelde ik zacht. Ik had nog steeds moeite met de naam Fugate. Die paste niet bij me. Snel liet ik me neerploffen op de stoel die het verst van iedereen weg was.
“Vandaag gaan we onze bloedgroepen bepalen. Binnenkort kan je weer bloed gaan geven,”� legde de leerkracht uit. Enkele mensen kregen meteen een bleke kleur op hun wangen, waaronder ik. De gedachte aan bloed alleen al deed me denken aan mijn moeder en vader. Mijn ogen kneep ik toe en probeerde rationeel te zijn, het was geen ziekenhuis. Maar, toen ik mijn ogen opendeed zag ik het weer voor me. Mam die in het ziekenhuis lag, bijna geen kracht meer over, nog net genoeg om te spreken. Ze vertelde me dat het haar speet dat ze me zo vroeg verliet, en dat ze alles ander zou willen doen als ze de kans had. Ik voelde hoe de kleur uit mijn gezicht wegtrok, de wereld begon te draaien en ik voelde een fikse huil en paniekbui aankomen. De paniek moet in mijn ogen te lezen zijn geweest van een van de meisjes die aan de tafel voor de mijne keek om en riep de leerkracht. Hij hurkte naast mijn tafel,
“Gaat het Sara?”� Ik schudde mijn hoofd.
“Brengt iemand haar naar de verpleegster?”� Het bleef stil in het lokaal, zelfs een muis zou niet onopgemerkt kunnen voorbij trippelen.
“Hoeft niet,”� zei ik stil en stond op,”�Ik ga wel alleen.”� Mijn woorden kwamen er fluisterend uit, ik had de kracht niet, noch de zin om luidop te spreken.

Ook al draaide de wereld om me heen, dapper stapte ik door, gang in gang uit om even later in de frisse buitenlucht te stappen. Zweet druppelde over mijn gezicht, vermengt met tranen, terwijl ik naar het bos spurtte. Ik wist dat me een stevige klap te wachten stond als ik niet vertraagde. Ik zakte neer op een boomstammetje, en probeerde te kalmeren. Het was mam niet, het was het ziekenhuis niet, het was een klaslokaal. Maar het beeld was op mijn geheugen gebrand.
“Ik geloof dat dit van jou is,”� Emmetts stem kwam van achter me. Hij hield een klein paars schriftje vast, hetgeen waar mijn wereld om draaide, mijn dagboek. Ik wandelde vrijwillig naar hem toe en trok het schriftje uit zijn handen. Alle opgekropte gevoelens van de afgelopen dagen, weken, maanden kwamen naar boven en ik verzamelde alle kracht die ik nog over had.
“Heb je het gelezen?”� vroeg ik zachtjes, de eerste woorden die ik tegen hem zei. Hij knikte.
“Ja, sorry, ik heb maar een passage gelezen.”� Dat maakte het beest in me wakker.
“Hoe kon je ?!”� tierde ik woedend. Mijn woorden werden op de wind meegedragen, op naar hogere gebieden.
“Het spijt me;”� mompelde hij zacht.
“Nee het spijt je niet! Je hebt zomaar een dagboek gestolen en gelezen, barbaar! Ik haat je Emmett Cullen! Ik haat je!”� Ik zakte neer op het boomstammetje, de uitbarsting had al mijn kracht gevergd, ik was doodop. Zwijgend wandelde ik weg.
“Waar ga je heen?”� vroeg hij met een verdrietige blik in zijn ogen. Ik hat hem gekwetst. Een gevoel van medelijden en spijt vulde mijn hart.
“Ik moet naar de les,”� zei ik bitter. Het was de enige manier waarop hij afstand van me zou nemen.

Reacties: