FanFic.nl

Elena

Diagon Alley 's treasures

Als ze het nest al een magische plek gevonden had was het wel duidelijk dat ze nog nooit eerder in deze straat gewinkeld had.
Waar ze ook keek zag ze etalages met magische dingen als ingrediënten voor toverdranken. Kledingwinkels die net zulke vreemde gewaden verkochten als de Wemels droegen.
Zwik en zwachtels zwerkbal paleis bleek dus een winkel te zijn met bezemstelen en zwerkbal zelf bleek de ultieme sport te zijn voor tovenaars.
Fred had haar de regels proberen uit te leggen maar na een uur had ze nog steeds niet meer begrepen dat hij en George de drijvers van het school team waren en dat de belangrijkste bal een gouden snaai genoemd werd maar verder bleek haar kleine brein niet te willen gaan.
Hun eerste stop was dus bij de o zo grote goudgrijp bank.
Toen ze het voor het eerst zag moest ze het wel bekennen, het gebouw maakte wel indruk op haar met zijn marmeren witte muren die zo danig glomen in de zon dat ze er bijna door werd verblind.
Ze liepen de trap op en kwamen in een zaal die ook al uit marmer gebouwd leek te zijn.
Aan beide kanten waren rijen lokketen bediend door kleine kobboldachtige wezentjes.
'Naam? ' Vroeg de kobold droog zonder ook maar een keer op te kijken.
Meneer Wemel lachte haar bemoedigend toe toen ze hem vragend aankeek.
' Elena Grindewald. '
En plots had ze het ventje zijn volle aandacht.
' Elena Grindewald? Nou, nou,dit word interessant. '
' We komen voor haar kluis, en we zouden het appericieëren dat dit in alle discretie kan gebeuren. ' Kwam meneer Wemel tussenbeide.
' Maar natuurlijk. ' Antwoorde het ventje duidelijk beledigd.
' Als u me wilt volgen. '
Het ventje leidehen naar een ondergrondse gang waar ze tot haar verazing plaats moesten nemen in een klein karretje.
Na dat de andere haar hadden verzekerd dat het veilig was nam ze plaats naast George.
' Hou je vast. ' Fluisterde die in haar oor.
Het karretje kwam eerst traag in beweging maar ze voelde het al gauw sneller en sneller gaan, en voor ze het wist schoot ze door de vele gangen als in een echte rollercoaster.
Toen ze van de grootste schok bekomen was besefte ze dat dit eigenlijk leuk was. Dit hadden ze niet in de banken waar ze altijd heen ging met haar ouders.
Veel te snel stopten ze bij haar kluis.
' Zo, kluis nummer 450. Wie heeft de sluitel bij zich? '
Die haalde meneer Wemel boven.
Het wezentje nam het van hem over en stak het in het slot, maar voor hij de sleutel omdraaide haalde hij eerst zijn vinger over de muur, geen idee waarom maar zei bleek weer de enige te zijn die dit raar vond.
En toen ging de deur open.
Ook al had ze gezecht dat ze niets met het geld te maken wou hebben benam het aanzicht van al het goud in de kluis deed haar toch even naar adem happen.
' Nou waar wacht u nog op? Vroeg het kereltje ongeduldig.
' Neem wat u nodig heeft, en dan kunnen we weer gaan. '
' Zoveel...Hoe veel zal ik mee nemen? '
' Laat mij maar. ' Stelde George voor toen hij haar zo overdonderd zag.
Zelf was de familie ook wel even geschrokken van de grote hoeveelheid, nog nooit in hun hele leven had de familie zo veel geld bij elkaar gezien, zelf niet in de kluis van Harry 's ouders.
Hij stak zo veel mogelijk gouden galjoenen en zilveren sikkels in de zak, de bronzen knoeten liet hij achterwege.
Hij bedacht zich dat hij haar nog moest uitleggen hoe het geldsysteem hier in een stak. Ze zou straks wel erg vlug door de mand vallen als ze niet eens het verschil kende tussen een sikkel en een knoet en die kans zat er vrij dik in.
' Je was weer snel om haar te helpen, niet? ' Fluisterde Fred in zijn oor.
' Wat bedoel je nu weer? '
' Ik? Niets , hoor. Ze is trouwens erg mooi. Vind je ook niet? '
' Hou toch op. ' Maar hij voelde te laat dat hij begon te blozen, wat zijn lieve broer natuurlijk meteen gezien had.
Vlug graaide hij een paar laatste munten mee en liep de kluis weer uit.
De hele terugweg had hij geen woord meer gezecht, hij kon enkel en alleen maar naar Elena kijken. Fred was toch alleen maar aan het dollen, toch?
Hij kende haar amper drie dagen, hij had gewoon medelijden met haar onwille van wat haar overkomen was. Ja dat was het, gewoon medelijden om dat hij maar al te goed aanvoelde hoe het was om een tweelingsbroer op die manier te moeten verliezen.
Die gedachten wisten hem enigzins te kalmeren.

De volgende halte van hun reis was Olivanders.
OP de gevel las Elena dat de zaak al in het bezit van de familie was sinds 382 voor christus!
Of dat hoopte ze toch want als de eigenaar zelf er al sinds die tijd stond zou ze echt een beroerte krijgen.
In de etalage lag niet meer dan een toverstaf op een paars fluwelen kussen, en toen ze binnen kwam was een bibliotheek het eerste waar ze aan dacht.
Alleen waren de rekken niet gevuld met boeken maar met kleine doosjes.
' Een ogenblikje, ik kom er zo aan.'
Een man met warrig grijs haar en licht blauwe ogen kwam tevoorschijn.
' Als dat de Wemels niet zijn. Heeft Ron weer eens een ongelukje met zijn staf gehad?'
'Nee, deze keer niet. 'Lachte meneer Wemel.
' Onze vriendin hier komt voor haar eerste staf. '
' Wel, ik moet zeggen dat de meeste wel een stuk jonger en kleiner zijn. Wat is jouw naam meisje?'
' Elena,Elena Grindewald.'
'Elena...?Wel krijg nou wat. '
Hij liep op haar af en bekeek haar met zijn lichtblauwe ogen.
Verdorie waarom leken die dingen bijna door haar heen te kijken?
'Ja nu zie ik het, je moeder Helen had die zelfde blik toen ze hier als elf jarige haar eerste staf kwam kopen. Nou laten we dan maar eens kijken. Ik heb misschien wel iets.'
Hij verdween en kwam even later terug met een doosje.
' Zie hier, 35 centimeter lang, wilgenhout en met de staarthaar van een eenhoorn. Probeer maar eens.'
Spontaan deden de Wemel 's een stap achteruit.
' Wat? ' Vroeg ze verbaast.
' Eeuh niets hoor, liefje.'
Mevrouw Wemels glimlachte haar toe, veel te nerveus naar haar in.
Zoals opgedraagen zwaaide ze slecht een maal met de staf, meteen vlogen er vijf doosjes op haar af die ze maar net kon ontwijken.
' Oké, die is het dus niet.'
Meneer Olivander trok de staf uit haar handen en verdween.
' Gebeurt dit altijd? ' Vroeg ze nerveus.
' Enkel en alleen als de staf je niet wilt. '
Ze wou net vragen wat ze daar mee bedoelden toen meneer Olivander er al terug was.
' Oké, 35.5 centimeter, essenhout en bloed van een drakenhart. Probeer het maar. '
Ze zwaaide weer en dit maal gleed er een warm gevoel door haar lichaam.
' En we hebben een winaar. ' Riep George vrolijk.
Snel Hielp meneer Wemel om de staf af te rekenen en niet veel later stond Elena dus buiten met haar eigen staf.
Iets wat haar trouwens nog steeds verwonderde aangezien ze nog geen week geleden niet eens in magie geloofde.
' Wel dan is er nog een ding dat je nodig hebt. '
' Wat dan nog? '
'Een uil. ' Zei George simpel.
Ze bleef hem lachend aankijken, wachtend op het moment dat hij de grap zou verklaren. Zijn gezicht bleef echter serieus.
' Wat is er? ' Vroeg hij duidelijk verbaast.
' Dit is een grap, hoop ik. Wat moet ik in godsnaam met een uil? '
' Versturen van brieven,hoe deden jullie dat soms? '
' Met een telefoon. Dit menen jullie niet jullie kunnen reizen per open haard, jullie hebben achtbanen in jullie banken maar brieven vertsturen jullie nog per uil? Aan wie zou ik trouwens brieven moeten sturen? Ik ken niemand in deze wereld en mijn vrienden in de dreuelwereld zullen het graag zien, zo een gevleugeld ding dat hun vensterbank komt onderpoepen. '
' Iemand met jouw karakter zal gauw vrienden maken, en ik wil je ook nog wel een brief kunnen sturen als ik terug ga naar Zweinstein.'
Ja hoor weer een nieuwwoord, houd het dan nooit eens op?
' En wat mag dat dan wel zijn? '
'Zweinstein hoge school voor hekserij en hocuspocus. Het is de school waar iedere tovenaar en heks heen gaat voor hun opleiding. Als het weer september word gaan we.'
Dit bracht Elena even van haar stuk, ze had er niet een keer aan gedacht dat de wemel kinderen nog eens schoolplichtig waren, laat staan dat ze zo lang weg bleven dat brieven de enige manier waren om contact te houden met George....George? Nee, George onder andere tuurlijk.
Ze schrok even van haar eigen gedachten en brabbelde haast onverstaand dat een uil misschien toch niet zo een slecht idee was.
En niet veel later stond ze dan ook tegen alle verwachtingen in weer op straat met een kooi met haar eigenste uil.
Ze had George niet eens durven vertellen dat ze eigenlijk bang was van alles dat vleugels had.
Als klein meisje was ze namelijk aangevallen geweest door twee ganzen die haar tot bloedens toe gepikt hadden en haar zo hard met hun vleugels geslagen hadden dat ze er vandaag de dag nog steeds een trauma aan had.
Maar dit kon ze hem natuurlijk niet vertellen, wat zou hij wel niet van haar denken?
Ze bekeek het dier nog eens bedenkelijk.
De verkoopster had gezecht dat het een steen uil was, van alle soorten die er waren nog best klein en dus het minst eng.
Toen hij haar aankeek leek hij door zijn laag hangende wenkbrauwen te fronsen, op een manier die Jill ook goed kon als hij boos was.
' Vind je Jill, een mooie naam? '
Alsof hij haar echt verstaan had begon het dier enthousiast te knikken, het scheelde niet veel of het begon met zijn vleugels te zwaaien.
' Laat dat nog maar even. ' Lachte ze.
' Eerst wat tijd om aan je te wennen. IK denk dat het een goed idee was George...George? '
Ze keek even op en zag tot haar grote schrik dat de Wemels nergens meer te bespeuren waren.

Reacties: