FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

4.

Ik word wakker met een wee gevoel in mijn maag. Meteen herinner ik me weer alles van gisteren. Ik draai me op mijn andere zij en kijk meteen recht in het gezicht van mijn slapende tweelinghelft. God, dat doet pijn. Mijn hart scheurt nog een beetje verder. Met de diepste zucht die ik kan uitbrengen zwaai ik mijn benen uit bed en sluit mezelf op in de badkamer. Misschien kan mijn ochtendritueel mijn aandacht afleiden van de meest onmogelijke liefde van de eeuw.

Na het douchen. Mijn oogpotlood glipt drie keer uit mijn hand voor ik het netjes in mijn ooghoek kan plaatsen. Fuck, mijn handen bibberen als gek. De lijn gaat alle kanten uit, behalve naar waar ze moet zitten. Mijn goeie oogschaduw is opengegaan in mijn toilettas en grommend vis ik de brokkelige restjes eruit en keil ze in de vuilnisbak. Geen goed begin van de dag.
Uiteindelijk doe ik er in totaal twee en een half uur over voor ik er weer enigszins toonbaar uitzie. Mijn hoofd piept om de hoek van de deur. Tom ligt nog steeds te slapen, heeft zelfs niet gehoord dat de douche aanging. Ik hou een handdoekje onder de kraan, sluip naar zijn bed, plets het middenin zijn gezicht en gil ‘Opstaan!’ in zijn oor. Hij schrikt zich halfdood, gooit het natte doekje van zich af en keilt zijn kussen naar mijn hoofd. Een droeve lach verschijnt op mijn gezicht als ik de gang op vlucht en zijn gevloek me achtervolgt. Typisch broers.

Later, op de tourbus. Iedereen zit verdacht stil in zijn eigen hoekje. Des te beter voor mij, zo valt mijn depressieve kop niet zo op.
Ik gluur steeds weer naar Tom en voel mijn binnenste samentrekken. Ik weet dat het fout is, dat het zelfs strafbaar is, maar ik kan het niet helpen. Ik krijg hem niet meer uit mijn hoofd. Hoe lang al? Ik weet het niet. Ik besefte het pas een paar maanden geleden, maar misschien is het al altijd zo geweest? Het is zoveel meer dan gewone verliefdheid, dat weet ik zeker. Dat kan ik voelen. Misschien voelt het zo intens en zo perfect, precies omdí t hij mijn broer is? Ik geloof niet dat ik zoiets zou kunnen voelen voor iemand anders. Alleen voor Tom, omdat onze band zo abnormaal sterk is. Hij is een deel van mij, hoe zou ik niet van hem kunnen houden?
‘Bill?’ Een stem blaast zacht in mijn oor. Ik spring bijna tegen het plafond en draai me met een ruk om. Georg staart me bezorgd aan.
‘Bill, scheelt er wat?’ Ik wil nee schudden, maar hoor mezelf tot mijn eigen verbazing fluisteren ‘Nou… ja, maar ik weet niet hoe ik het moet zeggen…’
‘Je mag het mij wel vertellen, hoor,’ zegt Georg stil. ‘Of moet ik Tom er even bijhalen?’
‘Neen!’ sis ik iets te luid. ‘Nee… het is wel goed. Laat maar.’ Georg gelooft er niets van, dat zie ik aan zijn gezicht. Intussen zou ik toch echt moeten weten dat ik hem niets kan wijsmaken. Hij kijkt me een paar seconden bedenkelijk aan, neemt me dan bij mijn bovenarm en leidt me naar de slaapcompartimenten. Hij schuift de deur achter ons dicht, gebaart dat ik op het bed moet gaan zitten en laat zich naast me vallen.
‘Dus. Spit it out. Ik zie het echt wel aan je gezicht, je zit met iets.’ Ik laat mijn diepste zucht horen en sla mijn armen over elkaar. Ik wil hem niet aankijken, ik ben te bang dat hij het uit me zal sleuren. En wie weet hoe hij dan zal reageren?
‘Oké, beeld zonder klank dus. Mag ik raden?’ Ik aarzel even, knik dan maar. Zelfs Georg is niet zo pervers dat hij dit kan raden.
‘Gaat het over de band?’ Na een paar seconden schud ik van nee, niet als zodanig.
‘Dus het gaat over jou persoonlijk. Iets privé?’ Ik knik langzaam.
‘Ben je verliefd?’ Bam, derde keer en meteen bull’s eye. Wat moet ik nu doen? Liegen? Geen optie, hij merkt het toch. Mijn schouders zakken ineen en dat is alle bevestiging die Georg nodig heeft.
‘Ja dus. En wat is dan precies het probleem?’ Nu kan ik niet meer knikken of schudden. Razendsnel bedenk ik een uitweg. Verzwijgen is niet hetzelfde als liegen, toch?
‘Ik… ik denk dat ik verliefd ben op… een jongen,’ mompel ik tussen mijn tanden. Georg zegt niets, hij bekijkt me alleen met zijn hoofd lichtjes schuin.
‘Is dat alles?’ Ik zit even met mijn mond vol tanden. Georg grinnikt en gaat overeind zitten. ‘Mag ik ook weten op wie? Je hoeft het niet te zeggen als je niet wil.’
‘Liever niet.’
‘Mij goed. En is het de eerste keer dat je op een jongen valt?’ Daar hoef ik niet lang over na te denken en knik meteen stellig van ja.
‘Het gaat niet over jongens in het algemeen, gewoon over één jongen. Het voelt precies zoals verliefd zijn op een meisje maar dan… Ik weet niet…’
‘En daar zit je mee? Bill, het is geen schande om bi te zijn, hoor. Of dacht je soms dat je de enige was?’ Ik frons mijn wenkbrauwen, maar dan begint er iets te dagen als ik zijn übergrote grijns zie.
‘Wat… Bedoel je dat jij…’
‘Tuurlijk. Daar is niets mis mee, hoor. Je moet alles toch eens proberen in het leven?’ Ik voel plots de drang om het uit te schateren. Georg, natuurlijk. Als er één is die “alles wel eens wil proberen in het leven”�, is hij het wel. Typisch.
‘Ben jij dan al ooit…’
‘Met een jongen geweest?’ Hij knijpt zijn ogen half dicht en trekt een gelukzalige glimlach. ‘Herinner jij je dat nieuwjaarsfeestje bij Andreas nog? Drie jaar geleden? Zijn achterneef, Romeo, was er toen ook.’ Ik herinner me het feestje nog, maar het duurt even voor ik me Romeo weer voor de geest kan halen.
‘Die lange jongen? Donker haar, blauwe ogen?’
‘Die, ja. Wel, Romeo en ik hebben die avond nog… Hoe zeg je dat ook weer? Uitgebreid kennis gemaakt.’ Ik trek mijn wenkbrauw ongelovig op en voel dat mijn mond een stukje openzakt.
‘Nieuwjaar… Ho, wacht eens even! Was jij drie weken later niet samen met…’
‘Lisanne. Romeo’s zus.’ Hij grijnst trots en steekt zijn borst vooruit.
‘Mein gott… player!’ gier ik en sla mijn handen voor mijn mond als ik hoor hoe het weergalmt door de bus.
‘Het punt is, soms moet je gewoon doen wat je gevoelens je vertellen.’ Ik zak weer in elkaar.
‘Geen kans,’ mompel ik somber. ‘Hij is heel erg hetero.’
‘Autsch. Ja, dat is een ander verhaal.’ Georg kijkt even voor zich uit. ‘Bill?’
‘Uhu?’
‘Misschien heb je gewoon nood aan wat affectie. Je bent nu al zo lang single, misschien gaat die verliefdheid wel gewoon voorbij als je iemand anders hebt.’
‘Misschien…’ mompel ik, maar vraag me tegelijk af hoe groot die kans is. Ik voel zo veel voor Tom en ik betwijfel het of ik dat zou kunnen negeren tot het voorbij gaat. ‘Maar hoe? Ik bedoel, samen zijn met iemand om een ander te vergeten, is dat niet bijna hetzelfde als bedriegen?’
‘Zoek dan iemand die er al vanaf weet.’
‘Niemand weet het, behalve jij…’ Ik voel dat ik knalrood word.
‘Bill, ik wil je helpen, maar dan moet jij er ook mee akkoord gaan. Ik kan me voorstellen dat dit niet simpel is voor jou, ontdekken dat je ook op jongens valt en met jouw hele idee van ware liefde… En zeker met supermacho als broer.’ Auw, die was pijnlijk. ‘Maar misschien helpt het. Je weet dat ik om je geef, ja toch? En als ik mijn vrienden kan helpen, dan doe ik het ook.’ Hij stoot me zacht aan. ‘En bovendien ben je best knap. Moest je niet een van m’n beste vrienden zijn…’ Ik grinnik en geef hem een duw terug. Zijn woorden echoën in mijn hoofd. Misschien heeft hij gelijk. Misschien zal mijn gevoel voor Tom voorbijgaan als ik iemand anders heb, zelfs al is het maar “voor de fun”�. Misschien val ik helemaal niet op mijn broer, maar is het gewoon een reflex omdat ik liefde nodig heb en hij nu eenmaal het dichtst bij me sta. En of ik op jongens val? What the hell, misschien wel en misschien niet. Ik heb uiteindelijk niets meer te verliezen.
‘Geo?’
‘Hmmm?’ Hij kijkt me aan en ik leg mijn hand in zijn hals, sluit mijn ogen en druk mijn lippen op de zijne. Hij plaatst zijn hand voorzichtig op mijn rug en kust terug, verkent langzaam mijn lippen en opent zijn mond een klein stukje. Zijn tong langs de mijne. Dit voelt best goed. Maar ik kan niet verhinderen dat ik stiekem iets mis in de kus. Een lippiercing of zo.

Reacties: