FanFic.nl

Pokémon Black and White Adventure's!

Chapt 36: Long way to say goobye I

''Wat heb je met mijn dochter gedaan?!'' Sora keek niet begrijpend de twee aan, liet vliegensvlug zijn blik schieten naar de jongen die hij net te grazen had genomen, en kwam erachter dat die er al vandoor was gegaan. ''Ik heb haar niks aangedaan,'' sprak hij defensief, maar het leek niet te werken. De moeder van het meisje kwam op hem afgelopen, met een niet al te vrolijke blik in haar ogen. ''Wacht..! Het was niet Sora!'' Chiara sprong snel voor hem en spreidde haar armen. ''Hij heeft haar juist geholpen!'' Roxas en Sora keken haar verbaasd aan. In wat voor trance ze daarnet ook had gezeten.. Ze was er nu in ieder geval uit, niet? Op dat moment was het geluid van een klap hoorbaar, iets dat veroorzaakt werd met een vlakke hand. De twee paar ogen van de jongens schoten meteen naar voren, om te zien dat Chiara een klap had ontvangen van de vrouw. Haar hand was meteen naar haar wang geschoten. ''Wat doet u nou?!'' riep Roxas verontwaardigd. Hij zag vanuit zijn ooghoek dat zijn broer langs Chiara afstormde en de vrouw probeerde aan te vallen. Gelukkig was hij er nog net op tijd bij. ''Kom, Rena. We hebben hier niks meer te doen,'' sprak de moeder nijdig, voordat ze het meisje aan haar arm vastgreep en meetrok. Rena draaide zich nog om en fluisterde de woorden 'het spijt me', voordat ze zich weer terugdraaide en haar moeder achterna liep.

''Chiara? Alles oké?!'' Sora keek haar bezorgd aan en verwachtte een antwoord, maar die kreeg hij niet. Chiara keek juist van hem weg, waardoor de rode plek zichtbaar was die ze zojuist had gekregen. ''...Chiara..?'' Hij probeerde haar recht aan te kijken, maar dat mislukte. Ze keek omlaag, proberend haar ogen te 'verstoppen'. ''Laten we maar teruggaan naar het pokécenter... Het wordt al laat..'' mompelde Roxas. Hij liep zwijgend van hen weg. Sora keek nog even moeilijk naar Chiara, maar die keek echt niet meer op. Hij vroeg zich af wat er aan de hand was, maar draaide zich uiteindelijk ook om, om achter Roxas aan te lopen. Hij liep echter wel op een rustig tempo, zodat hij in de gaten kon houden of zijn vriendin hem wel volgde. Gelukkig deed ze dat wel.

''Moet ik anders even thuisblijven, mam..?'' Voorzichtig richtte ze haar donkerblauwe ogen op haar moeder, die nijdig haar blik naar haar dochter gooide. ''Blijf hier buiten, Chiara!'' Verbaasd keek ze haar moeder aan, en deed toen haar mond weer open. ''Ik zei alleen maar-'' Verder kwam ze niet, aangezien haar moeder haar onderbrak. ''IK ZEI HOU JE HIER BUITEN!'' Geschrokken deed ze een stap achteruit. Op dat moment mengde haar vader zich weer in het gesprek, maar Chiara probeerde het geschreeuw te negeren. In plaats van naar haar bekvechtende ouders te kijken, keek ze om zich heen. Ze hadden al heel wat aandacht getrokken door die ruzie, maar nu werden ze echt aangestaard. Ze voelde zich absoluut niet op haar gemak nu. ''Mam.. Pap..'' Het werkte niet. Ze probeerde het nogmaals, maar faalde opnieuw. Op dat moment werd zí­j kwaad. ''Kunnen jullie heel even pauzeren met dat geschreeuw van jullie en om jullie heen kijken?! Jullie zetten jezelf voor schut voor de dorpelingen!'' Nijdig staarde ze haar ouders verwachtingsvol aan, die zelf niet al te vrolijk naar haar keken. Haar moeder was uiteindelijk degene die een stap naar voren, richting haar, deed. ''Van mij part mag iedereen hier weten wat hij hier gedaan heeft!'' Chiara balde haar vuisten toen, en trok weer haar mond open. ''Van mij niet! Dat soort dingen zijn privé! Misschien moet je eens niet zo hysterisch doen en had je beter op hem moeten letten!'' Op dat moment voelde ze een hele harde klap tegen haar wang. Meteen schoot haar hand ernaar, terwijl haar blik op haar moeder bleef hangen, geschokt, vanwege de onverwachte klap die ze net ontving. ''Durf dat nog eens te zeggen... Verdwijn! Maak dat je onder mijn ogen uitkomt!'' Ongelovig keek ze naar de vrouw die voor haar stond. Dat was haar moeder niet meer.. Niet zoals ze haar al die jaren heeft gekend.. ''Waar sloeg dat op?!'' De stem van haar vader weerklonk nijdig in haar oren, maar voor haar was het alsof het door een filter werd gehaald. Met een ruk draaide ze zich om. Zonder iets te zeggen zette ze zich af en rende er vandoor, weg van haar huis. De tranen die over haar wangen gleden negeerde ze, ze wilde het liefst zo snel mogelijk in het lab van Sandgem Town zitten.

''Sora, kan ik je even buiten spreken?'' De blonde jongen wees met zijn duim over zijn schouder naar buiten. Niet dat hij verwachtte dat Chiara ook maar naar hem keek, of op hem reageerde. Zijn broer zuchtte en stond van zijn bed op. Hij was juist klaar om naar bed te gaan, net als Roxas. Waarom moest dat per sé nu? Langzaam sjokte hij achter zijn broertje aan, het balkon op. ''Wat is er? Ik wil graag naar bed,'' mompelde Sora lichtelijk geïrriteerd. ''Heb jij.. Enig idee wat er met Chiara is?'' Op dat moment leek het alsof hij opsprong. ''..Nee, waarom vraag je dat..?'' Roxas draaide zich naar hem om. De serieuze blik was in zijn ogen af te lezen. ''Toen jij weg was gerend in Stration City.. Is ze je achterna gegaan. Heeft ze soms met jou gepraat over iets wat haar dwars zat?'' Sora dacht diep na. Ze had inderdaad iets gezegd, maar of het haar dars had gezeten was moeilijk te zeggen. Ze was juist naar hem toegekomen om hem wat op te vrolijken, en dat werkte niet als ze zelf problemen met iets had. Daarbij vroeg hij zich af of hij dat wel tegen Roxas moest zeggen. Tuurlijk, hij was te vertrouwen, maar.. Misschien had ze hem dat wel gezegd uit vertrouwen. De kans dat Roxas van haar verleden afwist bestond gewoon niet. Dan had hij misschien al uitgevogeld wat er aan de hand was, niet? Sora schudde lichtjes zijn hoofd. ''Niet dat ik weet,'' loog hij half, omdat hij niet wist of het dí¡t precies was. ''Misschien is het morgen wel over,'' probeerde hij. Roxas knikte afwezig. ''Laten we maar gaan slapen, ik weet zeker dat ze er morgen weer tegen aan gaat,'' voegde hij eraan toe. Toen hij geen antwoord meer kreeg zag hij dat als een teken om naar binnen te gaan. ''Slaap lekker,'' mompelde hij nog voordat hij naar binnen liep. Hij keek nog even naar het bed van Chiara, ze lag er blijkbaar al in. Hij kon haar gezicht echter niet zien, aangezien ze met haar rug naar hem toe lag. Vervolgens kroop hij zelf zijn eigen bed in, waar hij begroet werd door Sparky, die al een beetje opgelapt was dankzij zuster Joy. Uiteindelijk viel hij in slaap, aangezien hij Roxas niet meer naar binnen hoorde komen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.