FanFic.nl

Silence || Emmett Cullen

020 | School

Mijn dagboek klemde ik stevig onder mijn arm, bang dat de losse foto’s en gedichten eruit zouden vliegen. Eigenlijk had ik totaal ging zin meer in school, mijn hoofd liet de wereld nog steeds niet op zijn plek staan en ik toonde nog steeds symptomen van de paniek aanval, maar het kon me niet schelen. Dapper klopte ik op de deur en stapte binnen.
“Gaat het weer?”� vroeg meneer Manson. Zwak knikte ik en liet ome op mijn stoel zakken, proberend het kabaal dat de leerlingen maakten uit te sluiten.
“Waar is meneer Cullen?”� vroeg de leerkracht toen hij opmerkte dat hij er niet was. Het woord spijbelen rustte op mijn lippen, maar het zou gemeen zijn om het te melden. Iedereen haalde zijn schouders op. Afwezig keek ik naar buiten, zou het uitkomen dat ik zo’n scene maakte in het bos? Snel stopte ik mijn dagboek in mijn tas voor iemand het opmerkte, dat kon ik er niet bij hebben, een iemand die mijn gedachten wist was er al een te veel.

De verlossende bel ging en ik nam mijn boeken bij elkaar. Het bleef maar door mijn hoofdspoken, ik heb hem gekwetst. Mijn geweten nam wraak op me, maar ik probeerde het te negeren. Hij had mij ook gekwetst herinnerde ik mezelf, ik gaf hem enkelmaar een koekje van eigen deeg. Want, wie de bal kaatst kan hem ook dubbel zo hard terug verwachten. Engels beleefde ik in een waas, net zoals Wiskunde en Geschiedenis. In de eetzaal zocht ik me een plekje, maar nergens was een lege tafel. Zuchtend liep ik naar buiten, de gietende regen in, onder een klein afdakje stonden enkele bankjes die altijd leeg waren. Ik legde mijn regenjas over een stoeltje en zette me neer. ‘Mam’ had een broodje voor me gemaakt, met een zucht rolde ik het broodje uit het zilverpapier. Het was een gewoon broodje met kaas, maar ik begon te eten. Het smaakte me niet, de wrange geur van het bloed zat nog in mijn neus.
De bel liet me opschrikken en haastig stak ik mijn spullen in mijn tas.

Reacties: