FanFic.nl

Oneshot

One-shot

Kiara had alles wat haar hartje maar begeerde. Liefdevolle ouders, geweldige vrienden, de mogelijkheid om datgene te studeren wat ze wilde en sinds twee maanden ook Jurgen. Je zou kunnen zeggen dat het liefde op het eerste gezicht was. Ze was samen met haar vriendinnen uitgeweest en daar had haar beste vriendin nog iemand gezien die ze kende. Jurgen stond ook bij dat groepje en hij was haar meteen opgevallen. Zij hem ook, want hij kwam al snel een praatje maken. Omdat de muziek te luid stond, waren ze dan ook naar een cafeetje geweest waar ze in alle rust met elkaar konden praten. Haar vriendinnen vonden het ontzettend spannend en zijzelf ook wel. Zo snel had ze zich nog nooit vertrouwd gevoeld met iemand. Jurgen en Kiara konden uren praten zonder ook maar enige stilte. Ze hadden veel gemeen en het duurde dan ook maar tot het vierde afspraakje eer de eerste kus viel. Vlak voor de deur van haar kot, omdat hij haar altijd veilig thuisbracht. Sindsdien waren ze onafscheidelijk.

Kiara nam net al haar spullen samen om in haar tas te steken. Het was namelijk tijd om naar de les te gaan. Nog snel drukte ze een kus op de foto van haar en Jurgen samen. Ze was ontzettend verliefd op hem. Ieder moment dat ze niet met hem kon samen zijn, was er eentje teveel, al wist ze ook wel dat het belangrijk was dat ieder zijn eigen ding kon blijven doen. Ze wilde hem ook niet teveel opeisen en dat deed hij bij haar ook niet. Zo hadden ze ieder toch genoeg vrijheid. Ze sloeg haar rugzak over haar schouder en liep de trap af naar beneden. Daarna sloot ze de deur zorgvuldig en liep ze naar de aula waar haar les zou doorgaan. Haar vriendinnen stonden vast al op haar te wachten. Kiara liep het hoekje om en zag vanuit haar ooghoek ineens een bekende. Ze stond stil om te kijken en ja hoor, het was Jurgen. Ze wilde net zwaaien en hem roepen, toen ze zag dat er een ander meisje naast hem liep. Fronsend keek ze naar de twee mensen, die duidelijk niet doorhadden dat iemand hen kon zien. Toen ze het meisje Jurgen een stevige knuffel zag geven, kromp haar hart ineen. Ze kende het meisje niet en Jurgen vertelde haar altijd eerlijk met wie hij wegging. De meeste had ze dan ook al gezien, maar dit meisje kwam haar helemaal niet bekend voor. Jurgen beantwoordde de omhelzing lachend en vrolijk liep het tweetal de andere richting uit. Kiara staarde hen nog een tijdje na, niet in staat om zich te bewegen. Wat was dit? Vroeg ze zich af. Het kon toch niet zijn dat hij….? Nee, dat kon niet! Zei ze tegen zichzelf. In de verte hoorde ze de klok twee uur staan en ze zette het op een lopen om toch nog iet of wat op tijd te zijn.

Toen ze eenmaal weer op haar kot was aangekomen, voelde ze zich nog altijd niet beter. Ze had haar beste vriendinnen verteld wat ze gezien had, maar ook zij waren er niet gerust op. Zeker omdat Kiara het meisje niet herkend had. Hoezeer ze het ook probeerde af te doen als onzin, toch bleef de onzekerheid in haar hart sluimeren. Toen Jurgen dan ook belde, kon ze alleen maar met lege ogen staren naar zijn naam op haar scherm. Het lukte niet om op te nemen. Jurgen belde nogmaals, maar stevig vertwijfeld gooide ze haar gsm op het bed. Stille tranen liepen over haar wangen, maar ze veegde ze weg. Ze moest eten maken en dan eens beginnen met het onderlijnen van haar cursus. Wat werk zou haar afleiden.

Natuurlijk voldeed de cursus helemaal niet aan haar eisen. Ze zat nu al een uur naar dezelfde pagina te kijken en wist nog altijd niet wat er in stond. Zuchtend sloot ze haar boek. Kiara masseerde haar voorhoofd met haar vingertoppen en sloot haar ogen. Ze dacht aan al de leuke momenten die ze met Jurgen had beleefd. Het kon niet dat hij haar zou bedriegen? Of wel? Op dat moment ging haar bel. Versuft liep ze naar de telefoon om op te nemen.
“Kiara?”� hoorde ze een bekende stem. “Goddank, je bent thuis. Ik ben het, Jurgen.”�
Kiara voelde haar hart kloppen in haar keel, maar duwde toch op de buzzer om hem binnen te laten. Hij was er nu toch en misschien kon hij wel wat uitleg geven?
Ze hoorde hem de trap op rennen en deed haar deur al van het slot, zodat hij snel binnen kon.
“Is alles goed met je?”� viel hij meteen met de deur in huis. “Ik heb je gebeld, maar kon je niet bereiken.”�
“Ik had niet zoveel zin om op te nemen”�, zei ze, zonder enige emotie in haar stem te laten doorklinken.
“Waarom niet?”� vroeg hij verbaasd. “Heb je enig idee hoe ongerust ik ben geweest?”�
Kiara staarde naar buiten en antwoordde niet op zijn vraag. Ja, ongerust over haar. Dat zal wel, dacht ze koppig. Nu hij er was, kon ze precies niet helder meer denken. Ze was altijd al even van slag geweest als ze hem zag en dat was nu niet anders. Maar het deed zo’n pijn toen ze hem met dat meisje gezien had.
“Hallo! Ik praat tegen je”�, zei hij. “Wat is er in hemelsnaam aan de hand, Kiara?”�
“Doe nu heus niet alsof je van niets weet”�, antwoordde ze met een felle klank in haar stem.
“Ik weet ook van niets”�, reageerde hij met een frons. “Waar gaat dit over?”�
Kiara draaide zich om en keek hem woedend aan. Daar ging haar goed voornemen om rustig te blijven. “Ik zag je heus wel met dat meisje, deze namiddag!”�
“Welk meisje?”� vroeg hij verbaasd. Toen begon het hem te dagen. “Oooh! Je bedoelt Celien? Waar heb je ons dan gezien?”�
“Op de hoek bij die bakker waar we altijd ons brood kopen”�, antwoordde ze en een herinnering van hoe ze altijd lachend samen brood gingen kopen, schoot door haar hoofd.
“Dan ging je vast naar de les”�, mijmerde hij nadenkend. Hij kende haar lessenrooster vanbuiten.
“Is het daarom dat je haar daar hebt vastgehouden?”� riep ze kwaad. “In de hoop dat ik je zou zien en zou begrijpen hoe het in mekaar zit?”�
Jurgen keek haar niet begrijpend aan. “Waar heb je het toch over, Kiara? Ja, ik was daar met haar, maar er is helemaal niets gebeurd.”�
“Sinds wanneer noem jij een innige omhelzing niets?”� brieste ze. “Ik heb heus wel gezien hoe ze zich praktisch op jou wierp!”�
Jurgen schoot in de lach van puur ongeloof. “Dat kan je niet menen. Ik heb Celien enkel geholpen met een belangrijke computertaak waar ze niets van begreep. Ze was me gewoon dankbaar.”�
“Is een simpele glimlach en een ‘dank je wel’ dan niet genoeg?”� vroeg Kiara onredelijk.
“Denk je nu werkelijk dat ik ook maar iets met haar zou willen?”� antwoordde Jurgen op haar vraag met een andere vraag. “Hoe kun je nu zoiets van me denken, Kiara?”�
“Omdat ik het met eigen ogen gezien heb en het er ontzettend echt uit zag!”� riep ze terug.
Jurgen zweeg en staarde haar alleen maar aan. Kiara’s ademhaling ging snel op en neer. Het deed pijn. Dit deed pijn. Ze hadden nog nooit ruzie gehad en het was dan ook een serieuze opdoffer voor haar dat ze dat nu wel hadden. Waarom moest ze hen ook gezien hebben?
“Als je dat denkt”�, zei Jurgen met verheven stem, “dan ken je me helemaal niet. Als je ook maar voor één seconde zou kijken in je eigen hart, dan zou je weten dat ik enkel van jou hou en dat andere meisjes me nog niet eens meer opvallen! Maar stik er dan maar in!”�
Hij draaide zich om en beende de deur uit, Kiara verslagen achterlatend.

Had ze hem nu goed gehoord? Hield hij van haar? Ze waren wel al twee maanden samen, maar ze hadden het nog niet gezegd tegen elkaar. Kiara geloofde niet in meteen ‘ik hou van je’ zeggen als je pas een koppel was. Tenslotte kende je elkaar dan nog helemaal niet lang genoeg om dat ook al werkelijk te menen. En ze wilde het niet gewoon zeggen, zonder dat ze het meende, al was ze dan nog zo verliefd op hem. Ze wist ook wel dat liefde blind maakte en ze wilde het risico niet lopen om iets sneller te zeggen dan dat ze het ook werkelijk voelde. Maar nu hij zo van haar wegliep, voelde ze het maar al te goed. De pijn die haar overvallen was toen ze hem met een ander zag, de vreugde als ze ziet dat hij haar belt en de sprong die haar hart maakt als ze hem ziet, zijn allemaal tekens genoeg van haar liefde voor hem. Ze hield van hem. Met heel haar hart en ziel, anders zou dit nu ook niet zo’n pijn doen. Snel pakte ze haar sleutel van haar bureau en liep ze hem achterna. Jurgen was intussen al de straat op gelopen.

“Jurgen!”� riep ze luid.
Hij stopte echter niet en liep koppig door.
“Jurgen, stop alsjeblieft!”� riep ze weer, maar weer kreeg ze geen reactie. Toen voelde ze de regen pas. Het paste perfect bij haar gemoed. Met een zwaar hart bleef ze staan, kijkend naar hoe zijn gestalte zich steeds verder van haar verwijderde. Het deed zo’n pijn dat ze niet anders kon.
“Jurgen!”� riep ze nogmaals. “Ik hou ook van jou!”�
Dit maal bleef hij wel staan. Traag draaide hij zich naar haar om. De regen droop intussen over haar heen. Jurgen kwam met een opstandige blik terug naar haar toe.
“Wat zei je?”� vroeg hij met gevaarlijk lage stem.
Ze keek hem in de ogen en voelde haar liefde voor hem tot diep in iedere vezel van haar lichaam.
“Ik hou van je”�, zei ze zacht.
Jurgen zuchtte en keek haar gekweld aan. “Hoe kun je nu denken dat ik ook maar iets met iemand anders zou willen beginnen?”�
“Dat weet ik niet”�, antwoordde ze triest. “Ik zag hoe ze je omhelsde en hoe blij ze was en jij lachte ook en je nam haar zo stevig vast dat ik… ik kon niet helder meer denken. Het deed teveel pijn.”�
Beschaamd keek ze naar de grond, maar Jurgen tilde haar gezicht naar hem op. “Ik wilde je geen pijn doen”�, zei hij zacht. “Celien betekent niets voor me. Ik heb haar gewoon geholpen met een taak, dat is alles. Ik zweer het.”� Hij zweeg even, maar zei toen nog: “Jij bent de enige die ik wil.”�
Tranen welden op in haar ooghoek. “Het spijt me”�, zei ze, wat bevend van de kou en de regen. “Ik geloof je. Wees alsjeblieft niet meer boos op me…”�
Jurgen zuchtte nogmaals en keek haar toen grijnzend aan. “Ik ben niet meer boos. Zolang je die mooie woorden nog maar eens tegen me zegt.”�
Even leek Kiara het niet te begrijpen, maar toen glimlachte ze. “Ik hou van je, Jurgen. Ik hou van je. Ik hou van je. Ik hou van je!”�
Hij lachte en trok haar stevig tegen zich aan. “En ik van jou.”�
Ze keken elkaar diep in de ogen voor hij zijn hoofd boog en hun lippen elkaar raakten voor een liefdevolle kus. Kiara leunde tegen hem aan voor warmte en het was toen pas dat hij haar voelde trillen.
“Kom, we gaan naar boven voor je kou vat.”�
Hij sloeg zijn arm rond haar en samen gingen ze de trap op. Allebei intens tevreden dat ze hun eerste ruzie zo goed overleefd hadden en met nog meer gevoelens voor elkaar dan ze al hadden.

Reacties: