FanFic.nl

Higurashi no Naku koro ni Kan

Chapt: Kuroda's arrival - Picknick.

''Ayumu, als ik zo ga, kom je even mee naar buiten, oké?'' Ik zuchtte geïrriteerd. Waarom moest ik nou weer mee naar buiten? Alsof ik hier vrienden zou maken. Ik rolde met mijn ogen en verdiepte me weer in mijn manga. Het verhaal was tot nu toe interessant, maar het zo me vast gaan vervelen na een tijdje. Het ging over een stel meiden die thuis problemen hadden. Dagelijks leven, dus. Pff, ja vast. 'Problemen'. Dan kenden ze de mijne nog niet. ''Ayumu?'' Ik keek op van mijn manga, en zag mijn broer met zijn armen in zijn zij gepord voor me staan. Hij keek me streng aan, maar dat boeide me niet. ''Al ga je het dorp maar een beetje verkennen,'' sprak hij weer. Ik zuchtte opnieuw diep. ''Verwacht niet dat ik meteen vrienden heb,'' mompelde ik tegen hem en ging langzaam recht zitten op de bank. Vervolgens pakte ik mijn schoenen die ik slordig door de kamer had gegooid, en deed ze aan. Mijn broer was niet echt het type om streng voor me te zijn zoals mijn familie dat deed. ''Dat doe ik ook niet, maar het wordt wel eens tijd dat je wat socialer wordt,'' antwoordde hij. Hij liep naar de gang en pakte onze jassen van de kapstok. Vervolgens kwam hij terug en reek me mijn jas toe. Ik nam hem aan en deed hem langzaam om. ''Ik ga naar het Sonozaki huis, aangezien dat zo netjes was, werd me verteld,'' begon hij weer. Ik knikte lichtjes. ''Ik ben rond etenstijd al lang weer terug. Wees braaf en loop eens lekker rond door Hinamizawa, dan maak ik vanavond een extra snack die je vast wel lekker vind,'' sprak hij met een knipoog, liep toen langzaam naar de deur toe en deed hem open. ''Kom je?''

Langzaam sjokte ik door de straten van het dorp. Wat moest ik in godsnaam hier doen? Het was middag, maar ik wist weer eens niks te bedenken om te doen. Kwaad schopte ik hard tegen een steen die op het pad lag. Deze schoot omhoog, maar ik lette er niet op. Ik hield mijn blik op de grond gericht, totdat ik een harde 'auw' hoorde. Meteen keek ik op en zag een meisje met oranje haar en een baret op voor me staan. Ze had een rieten mand in haar handen, wat volgens mij een picknickmand was. Met een pijnlijk gezicht keek ze naar één van haar handen. Toen viel me de steen weer op die schuin achter haar op de grond was beland. Ah, ik snapte het al. Ik had haar hand geraakt met die steen. ''Sorry.. Dat was niet mijn bedoeling,'' floepte ik eruit, voordat ik er erg in had. ''Mh-hm, je lette niet op. Maakt niet uit.'' Verbaasd hief ik een wenkbrauw op, terwijl ik haar nogal droog aankeek. Ze had een warme glimlach op haar gezicht gezet. ''Ah, ik kom zo te laat bij Keiichi-kun!'' riep ze plots. ''Keiichi-kun..?'' vroeg ik mompelend, maar ze had me vast niet gehoord. ''Heb je soms iets te doen?'' vroeg ze op haar beurt. Ik haalde mijn schouders op. ''Heb je dan zin om mee te gaan?'' Ze wees naar de picknickmand en glimlachte weer. Ik schudde mijn hoofd, maar ze leek dat te negeren. ''Ah, het wordt vast leuk,'' sprak ze, terwijl ze mijn arm vastgreep, mij liet omkeren en begon te rennen.

''Haa?'' De jongen keek mij nogal vaag aan, voordat hij me nogal verdacht vond. ''Opgepikt op straat? Rena, je moet niet iedereen vertrouwen,'' mompelde hij, krabte achter zijn hoofd en keek het meisje aan. ''Maar.. Ze ziet er zo schattig uit..'' mompelde ze defensief. Toen kwam ze op me afgelopen, zette de mand vlug op de grond en omhelsde me op een manier zoals een oma dat zou doen bij haar kleinkind. ''Omochikaeri!'' riep ze toen met een blik alsof ze tussen de wolken was beland. Ik probeerde me los te rukken, maar het lukte me niet. ''Rena..'' zuchtte de jongen. Nadat ze me eindelijk had losgelaten omdat de jongen haar hand probeerde weg te trekken, ging het gesprek weer normaal verder. ''Wij hebben ons nog niet voorgesteld,'' sprak de jongen weer, met een brede glimlach. ''Ah, wij ook niet,'' voegde het meisje er aan toe. De jongen zag eruit alsof hij zich voor zijn voorhoofd ging slaan, ook al was dat begrijpelijk. ''Dan doe ik het maar.. Dit is Ryuuguu Rena, en ik ben Maebara Keiichi, aangenaam.'' Keiichi stak zijn hand naar mij uit, die ik na een tijdje voorzichtig aannam. ''Ik heet Kuroda Ayumu.''

''Ayu-chan, ben je nieuw in Hinamizawa net als Keiichi-kun? Ik heb je hier nog nooit gezien,'' sprak Rena. Ik keek haar nogal droog aan. Ook al kende ik haar maar net, ze sprak me al aan met 'chan', wat betekende dat ze me al als goede vriendin aanschouwde. ''A-ah, dat klopt. Ik ben hier net een paar dagen met mijn broer,'' besloot ik maar te antwoorden. Rena ging recht voor me staan, stopte met lopen en draaide zich om. ''Welkom in Hinamizawa,'' sprak ze, met de bekende glimlach. ''Bedankt, Ryuuguu-san,'' mompelde ik. ''Rena is ook goed, hoor,'' antwoordde ze, voordat ze weer begon te lopen. ''Maebara-san is ook nieuw in Hinamizawa?'' vroeg ik, met mijn ogen nu gericht op Keiichi. Hij begon te glimlachen. ''Keiichi is ook goed.'' Weer dat? Ach, ze kenden mijn verleden niet. Ze wisten niet hoe vaak mijn familie de beleefdheid in me probeerde te rammen. ''Ja, dat klopt. Maar ik ben hier al wat langer dan jou,'' antwoordde hij uiteindelijk. ''Ah, Mi-chan! Shi-chan!'' Ik keek op en kwam erachter dat we waarschijnlijk op de afgesproken plek waren uitgekomen. ''Rena, Kei-chan!'' Rena en Keiichi zetten nu een hoger tempo in om het laatste stukje berg op te lopen, tot ze plots naar rechts gingen. Ze gingen niet helemaal naar boven? Ik draaide me om en zag dat we al hoog genoeg zaten voor een mooi uitzicht over Hinamizawa. ''Wie hebben jullie meegenomen?'' Ik draaide me om, wetend dat ze mij bedoelden. Ik zuchtte even. Nu was er geen weg terug meer. Onii-san had toch zijn zin gekregen.

-kun: Een achtervoegsel bij een naam, meestal gebruikt voor een jongen.
-chan: Een achtervoegsel, meestal gebruikt als je de persoon heel goed kent. Vooral meisjes gebruiken het onderling.
-san: Een achtervoegsel, meestal gebruikt bij het net ontmoeten van een persoon. Het is gebruikelijk het achter een achternaam te zeggen.
Omochikaeri: Een bekende quote van Rena. Letterlijk betekent het 'Ik wil haar/hem/het mee naar huis nemen'.
Onii-san: Letterlijk betekent het 'broer'.

In Japan is het gebruikelijk eerst je achternaam en dan je voornaam te gebruiken. Ook spreek je bij het net ontmoeten van iemand die persoon met de achternaam aan. Daarom vond Ayumu het raar dat Rena haar voornaam al gebruikte met 'chan' als achtervoegsel.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.