FanFic.nl

Bite me, Edward.

Chapter 12: Telepathic feelings.

Jacob gaat uiteindelijk toch slapen en ik lig een beetje met mijn mobiel te kloten. Het is vijf voor half zes en ik besluit me vast om te kleden. Ik haal de kleding die ik gisteren heb gepakt uit mijn tas en kleed me stilletjes om. Daarna pak ik mijn make-up en toiletspullen en maak me voor de rest ook klaar. Als ik de kamer weer binnenkom is het kwart over zes en Jacob is al wakker. "Kom we gaan ontbijten." zegt hij zacht. "Jake! Je weet toch dat vampiers, of hoe jy ze noemt, bloedzuigers niet eten." grijns ik. "Misschien was ik teveel bezig met het feit dat ik je niet als bloedzuiger zie." grinnikt hij. Lachend schud ik mijn hoofd. We lopen naar beneden en Jacob ontbijt snel zodat ik me niet hoef te vervelen. "Ik breng je naar je school." merkt Jake ineens op. "Nee hoeft niet Jake, ik ren wel." gniffel ik zachtjes. "Ik sta erop!" grijnst hij. Ik zucht. "Well, oké dan." Jacob maakt een vreugdesprongetje en ik schiet in de lach. "Kom dan!" roept hij vrolijk. Ik giechel en stap Jake's auto in. Hij rijd me naar Forks High school en stapt uit. Heel galant loopt hij om en helpt me uit de auto, als een echte heer, als Edward. Ik stap uit en ik zie al gelijk 5 paar ogen op mijn gezicht branden. Ik negeer het maar even en bedank Jacob. "Het was geen moeite Mary, ik hoop dat je nog eens langskomt?" vraagt Jacob haast smekend. Zijn blik verstrakt opeens. "Tuurlijk kom ik nog eens Jake! Het was gezellig! En zie je nou dat bloedzuigers mevallen." ratel ik en steek mijn tong uit. Jacob kijkt ergens over mijn schouder. Ik draai me om en Edward staat daar. "Oh, ik snap het al." zeg ik, ik keer Edward mijn rug toe en focus me weer op Jacob. "Ik had het dus heel leuk, maar je moet zelf naar school, dalijk kom je door mij te laat." grijns ik. Ik buig voor over en kus Jacob vlinderlicht op zijn wang. "Doei Mary het was leuk!" sist Jacob stralend. "Doei Jake." zeg ik en draai me om. Edward staat zowat tegen me aan. Jacob blijft nog staan voor het geval dat Edward me iets doet. "Wat?" vraag ik arrogant. Dan pas merk ik de tranen in Edwards ogen op en hij slaat meteen zijn sterke armen om me heen. Als hij me los laat kijk ik hem verbaasd aan en keer me dan tot Jacob. "Well, euhm, dankje voor het brengen, het zal wel goed komen vandaag denk ik." mompel ik verward. "Ja, dat denk ik ook." zegt Jacob met een even verwarde blik. En dan rijd hij weg. Edward leid me naar de rest. Ze staan alle vier te grijnzen en schieten dan keihard in de lach. "Wat nou?" vraag ik beledigt. "Alleen jy laat je naar school brengen, door een weerwolf." hikt Japser door het lachen heen. "Dus jullie lachen me uit. Weet je, ik had echt naar Alaska moeten gaan." sis ik. "Sorry schat! Maar het is wel lachwekkend, ik bedoelde het niet zo." zegt Rosalie met een kinderstem en knuffeld me. Ze geeft me een kus op mijn wang en laat me los. De rest lacht ondertussen niet meer. De bel gaat. "Wij hebben bio, bloedprikken." zegt Edward. "So, we'll pass." maak ik hem af. Hij knikt. "Precies." We lopen naast elkaar door naar de bankjes boven de verwarming. "Over gisteren en eergisteren, ik bedoelde het niet zo en heb spijt dat ik zo vervelend heb gedaan." begint hij. "En dat is nog zacht uitgedrukt." val ik hem in de reden. Hij knikt. "Ik had het niet mogen doen." "Nee dat had je inderdaad niet mogen doen." antwoord ik. "Mag ik uitpraten zonder dat je me steeds onderbreekt?" vraagt hij en ik knik. "Ik heb overdreven gereageerd, vooral gisteren. Maar ik hoop dat je begrijpt dat het ook moeilijk voor mij was. Ik had je net terug Mary, en jy beëindigd het al gelijk. En ik snap dat het je pijn zou doen maar we hadden zoals altijd toch een manier gevonden?" verteld hij. "Dat had gekunt, maar jy wilde in geen geval hebben dat ze het thuis wisten, nou Edward, dan blijft er geen tijd over. Wil je dan dat ik wéér een gebroken hart zou krijgen? Dat kon je dan ook gewoon zeggen, nu heb ik het toch al." antwoord ik kil. "Het spijt me zo Mary, kunnen we het niet opnieuw proberen? A fresh start?" steld Edward voor. "Nee." antwoord ik kortaf. "Ik ben gewoon bang dat je me weer kwetst." zeg ik snel. "Ik zal je nooit meer pijn doen, je bent mijn hart, Mary." zucht hij. "Ik wil je niet meer zien Edward, ik wil niet dat je weer op de stukjes van mijn hart trapt." zeg ik en een traan rolt over mijn bleke wang. "Het spijt me zo, ik had je nooit de schuld voor mijn fouten moeten geven." verontschuldigd Edward voor de zoveelste keer. "Ik meen het Edward, ik wil je voorlopig niet zien. Mijn besluit staat vast." zeg ik. Na ik mijn woorden gesproken heb sta ik op en loop ik weg. Ik loop een hoekje om en laat me er tegenaan vallen. "Concertreer en probeer zo goed mogelijk je emotie's erin te leggen, manipuleer hem met je gedachten, goede tijd om je kracht te oefenen toch?" vraag ik bijna geluidloos aan mezelf. Ik leg al mijn kracht, energie en emotie in mijn gedachten. Ik zie Edwards gezicht voor me zodat het makkelijker is voor mij om me te focussen. 'Stel jezelf de vraag Edward; Houd je echt van haar? Van Mary?' probeer ik eerst. Ik krijg geen enkel teken van reactie. Mooi, dan kan ik het nog verder drijven. 'Natuurlijk, ze is toch je hart? Maak het haar duidelijk! Zo snel mogelijk! Kijk haar dan! Ze heeft zo iemand anders, verras haar, laat het blijken, maar niet teveel. Ze moet weten dat het van jou is maar niet voorspelbaar zijn. Probeer het, zoek haar op en vertel haar je gedachten en gevoelens.' draag ik hem op. Hij is nu kwetsbaar dus het zou moeten lukken. 'Bij haar kluis.' Ik strompel naar mijn kluis en zak in elkaar tegen mijn kluis. Je hoort geen bonk dus als Edward komt weet ik dat het gelukt is. Ik voel geen emotie, ik voel me slap, dat is het enige wat ik voel. Mijn oogleden worden zwaarder en ik verlies bijna het bewustzijn als ik opeens word opgetild. Ik lig in Edwards armen. Gelukt! "Niet naar de EHBO." draag ik hem fluisterend op. Hij zet me op het bankje waar we net al zaten en komt naast me zitten. "Hoezo niet?" vraagt hij. "Dalijk gaan ze bloedprikken op bloedarmoede." herinner ik hem. Gezond zien we er niet bepaald uit, donkerrode kringen rond onze ogen, ivoorwitte huid. Nee. Hij glimlacht. "You're right." Met de laatste kracht die ik nog heb probeer ik voor de laatste keer vandaag nog iets uit. 'Wees extra lief voor haar vandaag, she'll need it.' Ik hoop dat het lukte want ik heb het echt nodig. "Mary." begint Edward.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.