FanFic.nl

Higurashi no Naku koro ni Kan

Chapt 2: Kuroda's arrival - Friends.

''Dit is Kuroda Ayumu. Rena heeft haar onderweg gevonden,'' sprak Keiichi en grijnsde breed. Zijn hand was gevormd tot een vuist, terwijl zijn duim over zijn schouder naar mij wees. Ik hoefde mezelf nog nieteens voor te stellen. Hinamizawa was volgens opeens een stuk leuker geworden. ''Is het goed als ze-?'' wilde Rena vragen, maar één van de twee meisjes met hun groene haar onderbrak haar. ''Tuurlijk.'' Ze keek even rond voordat ze haar mond weer open deed. ''Rika en Satoko zijn ook onderweg, die zullen zo wel arriveren. Zullen wij alvast de spullen neerzetten?'' Iedereen knikte instemmend. Ik keek hen verward aan. Opeens voelde ik me als een hulpeloze puppy die tussen de oudere honden was geworpen. Ik wist wel hoe dat kwam, helaas. Ik was verlegen. ''Ayu-chan, wil je me even helpen met de deken?'' De stem van Rena hielp me uit mijn gedachten. Zonder een geluid te maken liep ik op haar af, nam de ene helft van de deken van haar aan, en liep weer een stukje terug. De deken kwam toen netjes op de grond te liggen, en ik had weer niks om uit te voeren. Tenminste, ik wist niet of ik wel iets kon doen, ik vroeg nergens naar. ''Nippah~!'' was plots hoorbaar, het kwam achter mij vandaan. Iedereen keek opeens mijn kant uit, maar ik had dat geluid echt niet veroorzaakt. Met een ruk draaide ik me om, zodat ik kon zien wie er nu weer verschenen was.

''Ah, Satoko, Rika, jullie zijn er.'' Twee jonge meisjes parkeerde hun fietsen aan de kant, voordat ze op ons afkwamen gelopen. De één had blond haar en roze ogen, de ander had donkerpaars haar dat gepaard ging met lichtpaarse ogen. Ik keek ze fronsend aan. Ze zagen er een stuk jonger uit dan ik verwacht had. ''Mi~. Hebben we jullie lang laten wachten?'' vroeg het meisje met het paarse haar. Toen viel het haar op dat ik er was. ''Hebben we een gast?'' Iedereen richtte plots hun blik op mij, waardoor ik me opnieuw erg ongemakkelijk voelde. ''Nu iedereen er is kunnen we ons eindelijk voorstellen,'' sprak één van de tweeling. Ik kon ze tot nu toe erg makkelijk onderscheiden, omdat hun kleding- en haarstijl anders waren. Voornamelijk hun kledij was erg verschillend. ''Rena en Kei-chan ken je al,'' vervolgde ze, voordat haar zus naast haar kwam staan. ''Dit is Sonozaki Shion, mijn jongere tweelingzus.'' Ze wees naar zusje die naar me glimlachte. ''Het meisje daar,'' begon ze, en wees toen naar het meisje met het paarse haar. ''Is Furude Rika. Naast haar staat Houjou Satoko.'' Ook Rika en Satoko gaven me een warme glimlach. ''En ik,'' vervolgde ze weer, waarna ze naar haar borstkast wees met haar duim. ''Ik heet Sonozaki Mion.'' Zij schonk mij niet de warme glimlach, maar een brede grijns in de plaats. Aarzelend staarde ik voor een paar tellen naar de grond, wetend dat Shion en Mion mijn naam al wisten. Moest ik hem dan nog herhalen? Vast wel, voor Rika en Satoko. Ik draaide me uiteindelijk naar ze om en zei mijn naam nog eens duidelijk. ''Goed,'' sprak Shion, met haar vinger de lucht in. ''Zullen we dan maar beginnen?''

''Dus,'' sprak Mion luid genoeg zodat we het allemaal konden horen. ''Kei-chan en Ayu-chan weten het nog niet, maar over een paar dagen vindt zich een matsuri hier in Hinamizawa plaats.'' Keiichi en ik wisselden een blik met elkaar uit. ''Matsuri..?'' brachten we allebei tegelijk uit. ''Ja, de Watanagashi matsuri,'' legde Shion uit. ''Natuurlijk zien wij dit als een deel van de club-activiteiten, dus gaan we er ook spelletjes doen. De straf van de verliezer wordt dan wel dubbel zo erg,'' vervolgde Mion de uitleg. Club? Straf? Waar had ze het een godsnaam over? Een gemene grijns was wel te zien op haar gezicht, maar die was voornamelijk op Keiichi gericht. Vragend keek ik Rena hoopvol aan. ''Dit is iets tussen Keiichi-kun en Mi-chan,'' antwoordde ze met een simpele blik in haar ogen. ''Jij komt toch ook bij ons op school?'' vroeg ze na enige stilte tussen ons twee. Ik knikte enkel. ''Wanneer?'' vroeg ze weer. Ik probeerde haar blik te vangen, waar ik de nieuwsgierige blik van een klein kind in vond, die net te horen kreeg dat ze ergens heen gingen, maar niet waarheen. ''Onii-san en ik zouden morgen naar school gaan,'' mompelde ik. Shion richtte haar aandacht nu ook op mij, net als Satoko en Rika. Ze hadden het gebekvecht van Keiichi en Mion willen stoppen, maar hadden het blijkbaar al opgegeven. ''Onii-san?'' vroeg Shion. ''Ja, hij heet Hiro. Hij is twee jaar ouder dan mij,'' antwoordde ik. ''Ik ben samen met hem hier komen wonen,'' voegde ik eraan toe. ''Niet met je ouders?'' vroeg nu Rena, met nog steeds dezelfde blik in haar ogen. Ik liet mijn blik weer naar de grond zakken. Tja, mijn ouders. Als zij er nog waren had ik hier nu niet gezeten. Als mijn familie niet zo.. Ik schudde mijn hoofd licht, proberend daar niet aan te denken. ''Nee,'' antwoordde ik kortaf. Gelukkig hadden ze al door dat ik het er niet over wilde hebben.

Na een lange tijd stil te hebben gezeten tussen het groepje vrienden in, en na een paar pogingen van de rest om mij in het gesprek te mengen, begon ik eindelijk los te komen. We praatten over allerlei dingen. Opeens moest ik denken aan de manga die ik vanmiddag had zitten lezen, voordat mijn onii-san me stoorde. Tussen de problemen door zag je ook dit soort sitaties. Vriendschap. Hechte vriendschap. Ik had altijd gedacht dat je daar nooit kon tussen komen als nieuweling. Nee, ik had het mis. Als die vrienden ervoor open stonden om nieuwe vrienden toe te laten tot hun kring, was er niks aan de hand. Op dat moment hoorde ik een lied afspelen. In eerste instantie had ik niet in de gaten waar het vandaan kwam, tot me plots inviel dat het mijn telefoon was. Ik graaide vlug in mijn broekzak, aangezien het opeens helemaal stil was en iedereen mij aanstaarde. Eenmaal mijn telefoon in mijn handen keek ik op de display. 'Onii-san' stond erop. Met een zucht klapte ik het ding open, stond op en zette het ding aan mijn oor. ''Nee-chan? Je houdt het langer vol dan ik dacht, ik ben zelfs eerder thuis,'' hoorde ik meteen. Ik begon lichtjes te grijnzen, terwijl ik me omdraaide en een stukje wegliep van de rest.

''Je wilde me er toch uit hebben? Ben ik een keer buiten is het ook niet goed,'' antwoordde ik op een verveelde toon, maar van binnen lachte ik hem vierkant uit. Hij had vast nooit gedacht dat zijn kleine zusje nu al vrienden had gemaakt. ''Ik heb niet gezegd dat het niet goed was.. Ik was me juist zorgen aan het maken,'' hoorde ik hem mompelen. Hij klonk bezorgd. Shit, mijn schuld. ''Ah, je hoeft je geen zorgen te maken! Ik ken Karate, Tae Kwan Do, en nog een paar andere gevaarlijke woorden!'' Ik zuchtte opgelucht toen ik hem hoorde lachen. ''Ayu-chan, wie is dat?'' weerklonk opeens de nieuwsgierige stem van Rena. Mijn broer had haar al gehoord. ''Ja, Ayu-chan, wie is dat?'' Als Onii-san mijn gezicht nu kon zien, had hij spijt gehad van zijn opmerking. 'Als blikken konden doden', zeiden ze weleens. In mijn geval waren er al veel mensen dood neergevallen. ''Dat leg ik je thuis wel uit,'' gromde ik nukkig. ''Ah, nu je het er toch over hebt, kom je naar huis? Ik ben al aan het eten begonnen.'' Ik knikte licht, ook al kon hij dat niet zien. ''Tot zo,'' mompelde ik tegen hem en hong op. Ik draaide me weer terug naar het groepje, met de telefoon nog steeds in mijn rechterhand. Een lange stilte viel, iedereen had hun blik op mij gericht. Satoko was uiteindelijk degene die de stilte verbrak. ''Moet je naar huis?'' Ik keek op, mijn blik meteen op het blondharige meisje terwijl ik knikte. ''Rika, wij moeten ook zo gaan. We moeten nog eten maakte,'' zei ze tegen haar vriendin. Deze knikte en stond op. ''Mi~. Wij gaan ook maar eens,'' sprak ze. Opeens volgden de rest ook. Was dit soms mijn schuld? ''Ayu-chan, jij moet toch de andere kant uit? Dan kan je het beste met Rika-chan en Satoko-chan meegaan,'' vertelde Rena me, nadat we alles hadden ingepakt. Ik keek de twee kleine meisjes aan die me een glimlach schonken. ''Dan zien we je morgen op school?'' vroeg Keiichi me, waarop ik weer knikte. ''Tot morgen!'' riep hij nog naar me, terwijl hij met Rena de berg afrende, gevolgd door Mion en Shion.

-kun: Een achtervoegsel bij een naam, meestal gebruikt voor een jongen.
-chan: Een achtervoegsel, meestal gebruikt als je de persoon heel goed kent. Vooral meisjes gebruiken het onderling.
-san: Een achtervoegsel, meestal gebruikt bij het net ontmoeten van een persoon. Het is gebruikelijk het achter een achternaam te zeggen.
Omochikaeri: Een bekende quote van Rena. Letterlijk betekent het 'Ik wil haar/hem/het mee naar huis nemen'.
Onii-san: Letterlijk betekent het 'broer'.
Nippah~: Eén van de twee stopwoordjes van Rika. Het heeft niet echt een betekenis.
Mi~: Eén van de twee stopwoordjes van Rika. Het heeft niet echt een betekenis.
Matsuri: Letterlijk 'festival'.
Nee-chan: Het betekent 'zus' of 'zusje'.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.