Hoofdcategorieën
Home » Overige » Brownsville Academy; Another Love Story » Chapter 3
Brownsville Academy; Another Love Story
Chapter 3
Woensdag. Engels, het vierde uur.
De zon scheen vanonder het zonnescherm, het stoffige Engels lokaal in. Het gekrijs van Mevrouw Crawford verdween naar het achtergrond, toen ik met een dromerige blik naar buiten keek. Mijn gedachten gingen gelijk naar gisteren. Al was Avan de irritantste jongen die ik ooit ontmoet heb, ik kon hem niet uit mijn gedachten halen. Vandaag zal hij met mij naar huis rijden, en daar zullen we samen ‘huiswerk’ doen. Het idee dat ik samen met hem in één kamer zal zitten, veroorzaakte een raar gevoel in mijn buik, al kon ik niet zeggen wat dat gevoel betekende. Ik voelde me op een bizarre manier tot hem aangetrokken… Alsof we bij elkaar hoorden…? Ik schudde mijn hoofd. Ik was belachelijk bezig. Avan is een sukkel, en ik haat hem, hield ik mezelf voor. Sam schoof onopvallend een briefje naar me toe.
En? Ben je een beetje zenuwachtig? Stond er op het briefje. Ik fronste.
Waarom zou ik? Schreef ik, maar ik wist natuurlijk dondersgoed waar ze het over had.
Doe niet alsof je niet weet wat ik bedoel. Schreef ze. Ik moest lachen, want vanuit mijn ooghoeken zag ik dat ze haar ogen rolde.
Nee, ik ben niet zenuwachtig. Loog ik.
Dat ben je wel
Ik hield met moeite mijn lach in.
Als je dat zo zeker weet, waarom vraag je het dan? Schreef ik, en ik keek haar aan. Ze keek me met samengeknepen ogen aan.
Je bent koppig. Schreef ze.
Dat weet ik, antwoordde ik geamuseerd. Niets is grappiger dan een geïrriteerde Sam. Nadat ze me tien minuten genegeerd had, kon ze het niet laten om me weer eens iets te schrijven.
Denk je dat hij je gaat kussen? Ik keek haar met grote ogen aan.
Dat doet hij niet, tenzij hij een blauwe oog wil. Schreef ik, en Sam gniffelde.
Bereid je maar voor, ik zie toch hoe hij naar je kijkt tijdens de les. Wil je lipgloss? Ik keek haar boos aan.
Je weet dat ik geen make-up gebruik. Hoe kijkt hij naar me dan? Ik kon het niet laten om het te vragen.
Met dé blik. Schreef ze, en ze keek mysterieus.
Wat is ‘dé blik’? Vroeg ik nieuwsgierig. Sam is altijd al de jongensexpert geweest.
Zie je, het kan je wel schelen hoe hij naar je kijkt enzo. Anders zou je niet zoveel vragen. Schreef ze.
Ik keek haar met samengeknepen ogen aan. Ik realiseerde me dat ik geïrriteerd was omdat ze gelijk had. Kunnen we erover ophouden? Schreef ik, ik kon zien dat Sam triomfantelijk glimlachte.
Ja hoor, veel succes straks. Train je lippen alvast. Schreef ze terug, ik kon zien dat ze geamuseerd keek.
Ik keek haar geïrriteerd aan. Ten eerste; Ik hoef geen succes, want er gaat niets gebeuren. Ten tweede; Ik hoef niet te trainen, want nogmaals; er gaat niets gebeuren. Ik vroeg me opeens af of ze dat wel deed, dat lippen trainen. Dat zou nogal vreemd zijn, en ik glimlachte bij het idee. Ik voegde iets toe op mijn blaadje. Bovendien zou ik mijn lippen toch niet trainen. De bel ging, en het was lunchpauze.
***
Voor ik het wist was school uit. Toen ik samen met Sam de parkeerplaats op liep, zag ik dat Avan al zat te wachten; hij leunde tegen mijn auto aan, met zijn armen over elkaar. Hij glimlachte naar me. Het was niet zomaar een glimlach, het was een glimlach met een belofte. Ik liep naar de auto toe, en merkte dat Avans ogen me geen seconde loslieten. Ik zag dat Avan naar de bestuurderskant liep.
‘Wat doe je? Ik rij.’ Zei ik.
‘Fout. Ik rij.’ Zei Avan.
‘Nee, dat ga je niet.’ Zei ik vastberaden.
‘Dat ga ik wel.’
‘Dat ga je niet.’
‘Dat ga ik wel.’ Zei Avan. Ik keek hem met toegeknepen ogen aan. Ik hield de sleutel strak vast in een vuist. Avan zag het.
‘Oké, oké! Jij rijd.’ Zei hij, en hij hield zijn handen omhoog, alsof ik hem net had aangehouden. Sam lachte, en ik keek haar boos aan. Ze weet hoe belangrijk die auto voor me is. Nooit liet ik er iemand anders in rijden, dan ik. Zelfs Sam niet. Ik ging achter de vertrouwde leren stuur zitten, en zag tot mijn ergernis dat niet Sam, maar Avan naast me ging zitten. Hij deed zijn New York pet af, en zette die op het dashboard. Toen strekte hij zijn benen en zette ze naast zijn pet, zodat hij er officieel bij zat als een zoutzak.
‘Wil je normaal gaan zitten?’ Zei ik tussen mijn tanden door.
‘Nah, ik zit wel goed, zo.’ Zei hij, en hij deed zijn armen achter zijn hoofd. Ik telde tot tien in mijn hoofd, terwijl ik de auto startte, die na even tegen te sputteren, eindelijk aanging.
‘Zo,zo.’ Zei Avan. ‘Die auto van je is wel een senior hè?’ Zei Avan lachend, en Sam lachte mee.
‘Beledig Natalies auto niet, hij is heilig.’ Proestte Sam, en Avan gaf haar een highfive. ‘Hilarisch,’ mompelde ik droog, maar dat maakte ze alleen maar meer aan het lachen. Even later zette ik Sam af bij haar huis. Ze keek me aan alsof ze wou blijven, en alles mee wou maken.
‘Ik bel je!’ mimede ze naar me. Ik rolde met mijn ogen. Fijn. Dus zodra ik van die lolbroek naast me af ben, mag ik me gaan voorbereiden op een kruisverhoor door Sam. Ik zuchtte, wat een dag.
‘En, heb je een beetje zin in onze date?,’ Vroeg Avan geamuseerd.
‘Het is geen date,’ zei ik doodmoe. Diezelfde vraag kreeg ik de hele tijd naar mijn hoofd geslingerd door Sam, en nu begon hij ook weer. Die twee zouden een geweldig team vormen, dacht ik bitter. Een team dat gespecialiseerd is in het irriteren van Natalies. De weg naar mijn huis verliep niet bepaald rustig, voortdurend maakte Avan irritante opmerkingen. En ik was dan ook blij dat ik niet meer met hem in één auto zat, maar jammer genoeg werd het niet veel beter want straks zou ik met hem in één kamer zitten. Ik zuchtte. Toen we er eindelijk waren, liep ik mijn voortuin in en deed de voordeur open. Ik kon horen dat Avan achter me aankwam, het grind knerpte onder zijn voeten. Toen ik binnen was hoorde ik mijn moeder keihard gillen; ‘SLA HAAR NIET! RAAK HAAR NIET AAN!’
Ik schaamde me dood. Mijn moeder zat weer eens haar favoriete dramaserie te kijken; Forever and almost always. Ze leefde zich zoals altijd een beetje te erg in. Zo erg zelfs dat ze tegen de tv stond te schreeuwen. Ik kuchte zo hard als ik kon, en achter me kon ik horen dat Avan in een deuk lag, al deed hij zijn best om het te verbergen.
Mijn moeder keek op, en bloosde. ‘Oh hoi, jongens.’ Zei ze, en ze stond op en liep naar ons toe. ‘Mam, dit is Avan, mijn…’ Ze onderbrak me. ‘Ik wist niet dat je een vriendje had! Welkom Avan, er staat thee op tafel, als je wil kun je…’
‘Avan is mijn vriendje niet,’ zei ik, en het voelde raar om de naam ‘Avan’ en het woord ‘vriendje’ in dezelfde zin te gebruiken.
‘Hij is mijn biologiepartner, en we moeten snel aan het werk, want er is veel te doen.’ Zei ik tegen mijn moeder.
‘Oh.’ Zei mijn moeder, ze klonk teleurgesteld. ‘Veel plezier met leren, dan.’ Zei ze.
‘Ja, dat gaat wel lukken, bedankt.’ Zei Avan, en alleen ik leek de hidden meaning te begrijpen. Avan en ik liepen samen de trap op, ik voorop en Avan achter me. Iets te dicht achter me, als je het mij vraagt, want ik voelde me nogal ongemakkelijk.
‘Waar zullen we beginnen?’ Zei Avan, en hij deed de kamerdeur achter ons dicht.
Ik fronste. ‘Sinds wanneer vind jij leren leuk?’ Vroeg ik hem.
‘Sinds je er een knappe meisje, genaamd Natalie, bij inbegrepen krijgt.’ Zei hij, en hij knipoogde. Ik rolde met mijn ogen.
‘Oh ja, wat voor programma keek je moeder net? Als ik niet had gezien dat ze naar de tv keek, dan had ik gedacht dat je zusje werd mishandeld of zo.’ Zei hij, en hij deed moeite om zijn lach in te houden. Ik kon er niets aan doen, en glimlachte.
‘Ze keek Forever and almost always, haar favoriete dramaserie.’ Zei ik.
‘Aha.’ Zei Avan. Hij pakte een stoel, draaide die om, en ging naast me aan het bureau zitten.
‘Oké.’ Zei ik, en ik keek om me heen. ‘Waar zullen we beginnen?’ Vroeg ik me af. ‘Heb jij aantekeningen gemaakt?’ Vroeg ik hem. Hij keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Zie ik eruit als iemand die aantekeningen maakt in de les?’ Vroeg hij.
‘Juist, ja.’ Zei ik droog. ‘Laten we in ieder geval die drie deelonderwerpen verwerken in het verslag,’ zei ik. ‘Hij hoefde ook maar een beginnetje te zien.’ Zei ik.
Avan knikte. ‘Het eerste deelonderwerp was aantrekkingskracht.’ Zei hij.
‘Ja, wat jij zo goed wist uit te leggen.’ Zei ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.
‘Ach ja, ik ben ook gewoon heel slim.’ Zei hij, alsof hij een te hoge dunk van zichzelf had. Hij gaf zichzelf een schouderveegje. Voordat ik wist wat ik deed, gaf ik hem een vriendschappelijke stomp tegen zijn arm. Hij keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan, en had een geamuseerde blik in zijn ogen. Ik typte de deelvraag boven aan het worddocument, en begon uitgebreid uit te leggen. Zo nu en dan voegde Avan er wat aan toe. Na een half uur bood hij aan om te gaan typen, omdat hij het idee had dat hij niets deed. Dat aanbod sloeg ik niet af, en we waren al over de helft toen mijn moeder zachtjes aanklopte.
‘Natalie? Ik en je vader gaan even uit eten. Het eten staat in de koelkast, je hoeft het alleen maar op te warmen.’ Zei ze. ‘We zijn rond tienen thuis.’ Zei ze.
‘Oké.’ Zei ik. ‘Veel plezier.’
‘Bedank lieverd, jullie ook veel plezier met leren.’ Zei ze glimlachend, en ze deed de deur weer dicht. Even later hoorde ik ook de voordeur dichtklappen. Avan en ik waren nog een uur bezig, tot we besloten dat het genoeg was voor vandaag. Ik moest toegeven dat samenwerken met Avan toch wel meeviel. Ik keek op de klok. Half zeven.
‘Heb je honger?’ Vroeg ik aan Avan.
‘Ja, best wel, nu je het zegt.’ Zei hij, en hij strekte zijn vingers. Hij keek glimlachend op van de computer, en mijn hart maakte een sprongetje.
Ik slikte. ‘Kom mee, beneden is er te eten.’
Hij stond op en liep achter me aan, naar de keuken. Hij plofte neer in de keukenstoel. Ik keek in de koelkast, en zag dat er nog lasagne over was. Genoeg voor Avan en ik. Ik pakte de ovenschaal en legde het in de oven, ik draaide wat aan de knoppen, en liep toen terug naar de keukentafel. Pas toen ik me omdraaide naar Avan, merkte ik dat hij me al die tijd bestudeerde, van top tot teen. En als ik het goed had, dan zag ik niet zomaar een glimlach op zijn gezicht, maar een tevreden glimlach, met een goedkeurende blik. Alsof hij leuk vond wat hij zag. Ik ging tegenover hem zitten aan de keukentafel, en wachtte geduldig tot de lasagne klaar was. Tijdens het eten verlieten zijn ogen de mijne voor geen seconde, en hij had dezelfde blik in zijn ogen als net. Na het eten gingen we afwassen.
‘Ik was, jij droogt.’ Zei ik, en ik gooide een theedoek naar hem.
‘Aye, aye seniorita.’ Zei hij, en hij sloeg me speels met de theedoek. Toen ik klaar was met afwassen, ging ik achter hem, op de keukentafel zitten. ‘Avan?’ Zei ik. Hij draaide zich om, en leunde tegen het aanrecht. Zijn donkere haar sprong onder zijn pet vandaan, en hij keek me aan met zijn donkere, diepe ogen. Mijn gedachten losten op, en maakten plaats voor een nieuwe gedachte. Ik wilde hem zoenen. Nu meteen.
‘Wat?’ Zei Avan geamuseerd. Iets vertelde me dat hij wist wat ik dacht.
‘Eh… Niets. Helemaal niets.’ Loog ik. ‘Ik wilde alleen vragen of je bijna klaar was.’ Aan zijn blik kon ik zien, dat hij wist dat ik loog. Ik liep terug naar het aanrecht, en maakte die schoon met een doekje. Wat eigenlijk compleet onnodig was, want dat had ik al gedaan. Een stemmetje in mijn hoofd vertelde me dat ik een reden zocht om dicht bij Avan te staan, maar die gedachte zette ik onmiddellijk uit mijn hoofd. Toen Avan klaar was, boog hij zich over me heen om de theedoek weer op te hangen. Onze lichamen raakten elkaar, en we bewogen allebei niet. Ik was de eerste die een stap naar achteren deed.
‘Bang?’ Vroeg hij met een ondeugende glimlach.
‘Nee,’ loog ik opnieuw. Ik voelde de spanning die tussen ons hing de hele dag al. Ik kreeg het warm. Hij keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan, en hij had weer diezelfde geamuseerde blik in zijn ogen. Het was zijn schuld, altijd als ik bij hem in de buurt was, had ik een soort van tweestrijd van gevoelens. De ene kant vond hem een sukkel, en wilde niets met hem te maken hebben. En het andere deel - en ik weet niet hoe groot dat deel is - verlangde koortsachtig naar hem.
‘Leugenaar.’ Zei hij.
‘Misschien ben ik wel bang dat…’ Ik vervloekte mezelf dat ik aan deze zin begonnen was. Wat moest ik nu zeggen? ‘Dat…dat…’ Stotterde ik.
‘Dat je me leuk vind?’ Zei hij.
‘Ja,’ Zei ik, opgelucht dat ik mijn eigen zin niet hoefde af te maken. Toen realiseerde ik me wat ik zojuist had gezegd. ‘Nee! Ik bedoel nee, dat bedoelde ik niet. Ik bedoelde…’
‘Wat bedoelde je? Zei hij geamuseerd.
‘Dat is niet relevant.’ Zei ik uiteindelijk.
Ik kreeg het warm. ‘Je staat te dichtbij,’ zei ik tegen hem. Ik deed mijn hand op zijn borst, en wilde hem voorzichtig van me af duwen. Ik kon net zo goed tegen een muur staan duwen. Hij bedekte mijn hand met de zijne. Ik voelde zijn hartslag, die steeds sneller leek te gaan. We keken tegelijk naar elkaar. Zijn donkere ogen ontmoetten de mijne, en ze keken me op een manier aan die mijn hart deed smelten. Zijn blik was zo intens, en hypnotiserend dat ik niet weg kon kijken. Maar achter die intensiteit zat nog wat anders. Ik keek dieper in zijn ogen. Verlangen… En niet zo’n beetje ook. Hij staarde ook in mijn ogen, en ik wist dat hij hetzelfde in mijn ogen zag. Iets… iets voelde niet goed. Het was te… vroeg.
‘Die donkerblauwe ogen zijn verbazingwekkend onweerstaanbaar.’ Zei hij, hij kwam nog dichterbijer. ‘Niet doen.’ Protesteerde ik zwakjes. Aan mijn stem kon je horen dat ik het niet meende.
‘Wat niet doen?’ Zei hij met een stem vol verlangen. ‘Dit niet?’ Zei hij, en hij ging met zijn lippen over mijn sleutelbeen. ‘Of dit niet?’ Zei hij, en zijn lippen gingen naar mijn nek. Ik kon niet meer helder nadenken, een deel van mij smachtte naar meer, en een ander deel van me wilde dat ik hem stopte. Mijn telefoon trilde in mijn zak, het was mijn moeder.
‘Hoi lieverd, gaat alles goed daar?’ Vroeg ze.
‘Mam, is het goed als ik je zo terug bel?’ Zei ik tegen haar.
‘Natuurlijk. Wat is er?’ Vroeg ze, en ik hing op.
‘Je moet gaan,’ Zei ik tegen Avan. Zijn mond was het enige wat ik nog kon zien van zijn gezicht, en hij gaf me een plagerige glimlach. ‘Slaap lekker, vanavond.’ Zei hij tegen me.
‘Dat gaat wel lukken.’ Zei ik. Wacht! Wat zei hij net?
Hij glimlachte nog één keer onweerstaanbaar naar me, en liet mijn hart tekeergaan. Toen liep hij weg, en even later hoorde ik dat de voordeur dichtgedaan werd. Ik ging op de keukenstoel zitten, waar hij net zat. Ik leunde met mijn hoofd tegen de koude muur, en probeerde mijn hartslag tot bedaren te brengen. Ik voelde me zo… verward. Alweer voelde ik mijn telefoon in mijn broekzak trillen. Ik keek op het schermpje. Sam. Ik zuchte, ook dat nog.
En?? Wat vonden jullie? Alles is welkom! 
Reacties:
ik heb er van genoten! 
GE-WEL-DIG <3
Ik kan hier wel een heleboel kritiekpuntjes en kleine foutjes neerzetten, maar dat doe ik niet. Natuurlijk zijn er foutjes, maar het verhaal leest zo lekker en is zo boeiend dat ik er met gemak overheen lees en me er niet één keer aan erger.
Ga maar snel verder, want je schrijft echt prachtig. Het is grappig, spannend en het leest vloeiend. Je hebt echt talent.
xxxxxx Morbid
Waauuwwiee! Dit hoofdstuk was egt heeel goed geschreven! Het is niet langdradig, maar op de spannende momenten is het precies lang om spanning op te voeren, als je begrijpt wat ik bedoel (:
Kortom, erg goed hoodstuk! ;D
Snel verder? (:
xx
wow...
lang, maar iedere letter waard
je lijkt er letterlijk ingezogen te worden
ik lees snel verder