Hoofdcategorieėn
Home » Twilight » Silence || Emmett Cullen » 022 | Emmett Cullen
Silence || Emmett Cullen
022 | Emmett Cullen
Hij boog zich over me en dwong Emmett om me op mijn buik te draaien, ik liet hem doen. Hij trok het warme vestje dat ik van Seth gekregen had uit en schrok zich een ongeluk, dat merkte ik aan de beweging van mijn armen. Emmett keek verward op, en draaide zijn blik naar mijn schouders. Hij sloeg zijn handen voor zijn mond,“Carlisle, wat is dat?”¯
“Dat mijn jongen, is een bloeduitstorting, ter grote van twee voeten en een stukje been.”¯
“En haar schouder?”¯
“Schouder uit de kom, zo te zien ook een gebroken boven en onderarm,”¯ mompelde hij,”¯Maar ik moet haar naar het ziekenhuis brengen voor een foto om zeker te zijn.”¯ Schrik sloeg me om mijn hart, ziekenhuis. Carlisle ontsmette een stukje van de arm die me nog niet dwarszat en maakte een spuitje klaar. Hij keek me en begon te spreken.
“Ik ga je even verdoven, de pijn moet verschrikkelijk zijn.”¯ Zwak knikte ik. Hij bracht de naald in mijn aders en spoot het goedje in mijn arm. Een rustig gevoel werd meester van me en ik sloot mijn ogen, klaar om in te dommelen.
Emmett Pov
Ik zag hoe ze indommelde en haar blauwe ogen gingen toe. Haar bruine lange haar hing in lange krullen langs haar gezicht, ook al waren ze nog doorweekt. Haar lichaam zag er zo breekbaar en fragiel uit, alsof ze ziek was, goed ziek. Een rilling trok langs haar ruggengraat, dat zag ik door het dunne zomerkleedje, waar ze een bikini onder droeg. Was ze gek geworden? Deze kleren voor Forks?
Ik nam haar hand vast, maar ie leek te verdrinken in de mijne. Haar hand was zacht, maar breekbaar als porselein.
“Emmett? Ze heeft rust nodig,”¯ verzekerde Carlisle me,”¯Kom maar naar beneden, Edward, Bella, Rosalie, Alice, Jasper en Esme willen met je praten.”¯ Dat ze met me wilden praten beangstigden me om de een of andere manier.
“Ik kom eraan,”¯ beloofde ik hem en draaide mijn blik meer naar het meisje dat in de sofa lag, S. Nog steeds wist ik haar naam niet. Haar ogen gingen enkele seconden open.
“Slaap maar rustig verder,”¯ fluisterde ik zachtjes steek een paar haren uit haar gezicht. Ze eek me dankbaar aan en fluisterde toen enkele woordjes, zacht, maar net niet te stil om niet te horen.
“Ik ben Sara.”¯ Een glimlach sierde haar gezicht, eentje die ik nog niet had gezien. Vaak zat ze wel met een glimlach in de klas, maar haar ogen vertelden een ander verhaal, die vertelden dat ze pijn had, maar ik kon er niet goed uitmaken of die nu fysiek of mentaal was. Nu wist ik dat ie mentaal was.
“Slaapwel Sara,”¯ fluisterde ik en drukte een kusje op haar kruin. Dankbaar keek ze me met een warme blik aan en sloot haar ogen. Ik hoorde getrippel op de gang, en niet veel later ging de deur open. Alice kwam kijken waar ik bleef.
“Emmett kom je nu eindelijk?”¯ vroeg Alice fluisterend.
“Ik kom zo,”¯ drukte ik haar op het hart.
“Emmett, ik meen het.”¯ Met een zucht stond ik op en liep naar de deur, nog een keer keek ik om en sloot de deur toen zonder geluid te maken.
“Nu je zin?”¯ vroeg ik een beetje bijtend en gleed via de leuning de trap af. Alice rolde met haar ogen en liep naar de woonkamer
“Ben je daar nu eindelijk?”¯ zuchtte Edward en keek om naar Bella. Met een zucht liet ik me in de sofa ploffen.
“Wat is het probleem?”¯
“Emmett, het kan gevaarlijk zijn om zo veel tijd met haar door te brengen, wat als ze ons ziet honkballen? Of je jezelf niet in de hand kan houden?”¯ Edward keek me verwijtend aan.
“We willen je geluk niet in de weg staan jongen, maar is het veilig?”¯ Esme keek me bezorgt aan.
“Wat, waar hebben jullie het over?”¯ vroeg ik verward.
“Emmett, we zijn niet blind! Je bent verliefd.”¯
“Ik verliefd?”¯ vroeg ik kwaad,”¯Sinds wanneer moet iemand anders mij vertellen dat ik verliefd ben?”¯ Mijn stem klonk woedend. De personen in de kamer, de enige constante ik mijn leven, keken geschrokken op. Ik voelde hoe Jasper me kalmeerde, dankbaar keek ik hem aan.
“Je realiseert het je nog niet, maar ik voel de liefde die je voor haar voelt, de bezorgdheid, maar ook de pijn. In ieder geval, ik word er gek van.”¯ Jasper sprak zacht maar duidelijk, net zoals ik van hem gewoon was.
“Waarom pijn?”¯ vroeg Esme verbaasd. Het waren inderdaad mijn gevoelens die Jasper net had verteld.
“Wel, pijn omdat ik haar niet kan helpen, ze me tot de dag van vandaag heeft genegeerd, als ze iets zei, ze schreeuwde, en ik nog maar 5 minuten haar naam ken. Het meisje waarvan ik houd, ziet me niet eens staan. Daarom.”¯ Je kon een speld horen vallen in de woonkamer. Bella en Edward stonden op met de mededeling dat Bella thuis moest zijn en vertrokken.
“Nog iets?”¯ vroeg ik,en keek hen aan. Ze schudde hun hoofd en ik liep weg,richting bos.
Reacties:
suuuuuuuuuuuuuuuuuuper !!!!!!!!!!