Hoofdcategorieën
Home » De Kronieken van Narnia » De Magische Ringen » Hoi Ellen! Drukke reis...
De Magische Ringen
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
9 feb 2009 - 22:05
Aantal woorden:
398
Aantal reacties:
1
Aantal keer gelezen:
372
Hoi Ellen! Drukke reis...
Nog een aantal 20 minuten in de trein..
Uiteindelijk bij het de derde keer luisteren van 'The Middle-Jimmy Eat World' werd het saai en speelde ik maar zo'n dom vliegtuigspel dat op mijn gsm stond. Ik wist dat we zo toe zouden komen, tja..
Ik voelde de trein remmen en mijn mama loodste me naar de deur van de trein. Daar zag ik het bord staan met 'Brussel-Zuid', Joepie! Ik en Ellen hadden afgesproken aan de press shop, dan konden we ineens een hitkrant gaan kopen. Ik liep er naar toe en zat tussen de tienerblaadjes te rommelen 'Hoi!' klonk er achter mij. Ellen liet me zowat schrikken, ik nam de hitkrant en nam een stuk van 2 euro uit mijn broekzak. Ik en Ellen zaten ook nog wat te babbelen aan de kassa en we zagen mijn mama met haar ouders praten 'Zorg dat ze haar pilletjes pakt!' hoorde ik mijn moeder nog zeggen, ze duwde een enveloppe - waar waarschijnlijk de pilletjes inzaten - in de handen van Ellens moeder. 'Dadaa!' zei mijn moeder terwijl ze liep naar de volgende rit terug naar Antwerpen. 'Toodles' riep ik terug. 'De Eurostar komt direct' zei de vader van Ellen. We gingen naar het juiste spoor, we moesten eerst door zo'n metalen poort om te controleren of je geen messen of zo mee had. We kregen 2 plaatsen naast elkaar en zaten de hele tijd te praten over dingen.. Het was een lange rit maar omdat we zoveel plezier met elkaar maakte was het niet superdupermuperlang. 'Welcome in England, please take your things' zoemde uit het vervoersrijderskotje. Enthousiast sprongen we uit de Eurostar en liepen naar de koffers. Ik trok mijn zware koffer mee en de ouders van Ellen draagden precies niet zo'n zware koffers, tja, mijn moeder heeft TE VEEL kleren meegegeven. Ellen en haar ouders wisten blijkbaar wanneer het genoeg was. We liepen weer door zo'n metalen poort en lieten onze paspoort zien. We mochten door, we gingen naar buiten en herkende het beeld al meteen van op foto's. De rode bussen, de druilerige lucht, enzovoort enzoverder. We waren ergens in de Paddington-buurt, dat kon je herkennen aan al die kraampjes met die schattige beertjes. 'We kunnen een tram nemen, we hebben een paar tramabonnementen voor 3 dagen' zei de moeder van Ellen maar Ellen en ik waren te druk met praten over wat we zouden kopen in Hamley's en Harrods.
Yeah love it!
En nu ben ik nóg wat meer over jou teweten gekomen