FanFic.nl

The Road To Happiness

Chapter 6

Jared blijft me bezorgd aankijken.
“Sit down first please”�, zeg ik zacht. Hij neemt mijn hand en trekt me naast zich.
“You are freaking me out, Alys. What is it? Why are you crying? Did something bad happen?”�
Ik veeg de tranen opnieuw van mijn wang en snik. “No, it’s not bad at all actually.”� Ik zucht eens diep en begin dan te vertellen. “Remember two days ago when I was nauseous?”�
Jared knikt en ik ga verder. “Well, I didn’t feel so good this morning either.”� Hij kijkt geschrokken. “You are not sick, are you?”�
Met een zenuwachtig lachje schud ik mijn hoofd. “No, I’m not sick, Jared.”� Ik zucht nog eens diep en kijk hem dan aan. “I’m pregnant.”�
Angstvallig volg ik zijn reactie. Jared zit er wezenloos bij en dus vertel ik snel wanneer ik denk dat het gebeurd is.
“Remember that time we had Thai food? About two months ago? Well I had diarrhea after that and because you teased me, I had to tease you back so of course we made love. And I think that my pill didn’t work so well because of that problem. I had it for three days and we made love again so I think it must have happened then. I realized I didn’t had my period but it has just been so busy with you working and I didn’t see you that often, so I thought it was because of stress. But then this month, nothing happened either and when we left for Hawaii, I realized I hadn’t been using my tampons lately. Of course then I became nauseous and well.. then I could figure it out. So I took a test immediately when I came home from work, just to be sure and it’s positive.”� Ik onderbreek mijn geratel eventjes en geef hem de test die nog op het tafeltje ligt. “Two plusses means it’s positive.”� Jared neemt het aan, staart ernaar, maar blijft al die tijd zwijgen. Er gaan minuten voorbij zonder dat hij iets zegt. Onzekerheid groeit in mijn lichaam.
“Please, Jared”�, smeek ik. “Say something.”�
Het is pas als hij de angst in mijn stem hoort dat hij reageert. “Are you okay? Are you still sick in the morning?”�
“I don’t know”�, antwoord ik. “Maybe I will be tomorrow. I can’t tell. But that’s why I wouldn’t take something. I don’t know if it will hurt the baby and I don’t want that.”�
Hij lijkt nog altijd afwezig, maar zegt dan toch: “No, of course not.”�
Toch blijft hij erna nog even zwijgen en met de minuut voel ik me slechter worden. Ik had verwacht dat hij ofwel blij, ofwel kwaad ging zijn, maar zo’n emotieloze reactie had ik niet verwacht.
“You should go to a doctor tomorrow”�, zegt hij ineens. “To be sure everything is okay and to ask if it is bad for the baby if you take something. And now you should go to bed, because it is late and you need to rest.”� Hij staat op, trekt me overeind en zegt dan: “Off you go.”�
“And what about you? Aren’t you coming?”�
“Yes, I will be up in a minute. I just need some time to deal with this first.”�
Met een droevige blik kijk ik hem aan. Ik mompel een ‘oké’ en ga dan maar naar boven.
In bed wacht ik tot hij ook komt, maar dat duurde nog wel even. Ik slaap al half als ik hem hoor bovenkomen. Jared kleedt zich uit en komt naast me liggen. Ik kruip direct naar hem toe, als een soort van automatisme, maar ondanks het feit dat hij me vasthoudt, merk ik dat de sfeer anders is.
“Are you angry?”� vraag ik zacht en nauwelijks in staat om mijn tranen in te houden. “I know we didn’t plan this and you wanted to wait, but we wanted to have children eventually. It’s just a little sooner than we thought.”�
Hij zucht en streelt afwezig door mijn haar. “No, I’m not angry. Of course I am not, but I need to think about this first. Please, just give me some time.”� Weer mompel ik een oké en hij geeft me een kus op mijn voorhoofd en draait zich dan op zijn zij, met zijn rug naar mij.
Dit keer biggelen de tranen wel over mijn wangen. Zelfs in al die keren dat we ruzie hadden, heeft hij me nooit zo officieus afgewezen. En nu draait hij zich letterlijk van me weg. Ik wou dat ik sterker was en hem ook de rug kon toekeren, maar dat kan ik niet. Ik druk me tegen zijn rug en omhels hem met alle kracht die ik in me heb, intussen mijn best doend om hem niet te laten merken dat ik huil. Na tien minuten voelt hij echter wat nattigheid op zijn blote rug. Jared draait zich om en neemt me in zijn armen.
“Shht”�, fluistert hij geruststellend. Opnieuw wrijft hij door mijn haren, terwijl hij me zachtjes laat uithuilen. Wel vraagt hij niet naar wat er scheelt. Dat zal hij zelf ook wel weten.
Opgelucht omdat hij me dan toch vasthoudt, val ik uiteindelijk in slaap.

De dag erna word ik misselijk wakker. Ik voel naast me, maar het bed is leeg. Meteen komen de herinneringen aan vorige nacht terug. Als ik bedenk hoe slecht alles gegaan is, voel ik me nog zieker. Ik blijf doodstil op mijn rug liggen en probeer me niet teveel te bewegen. Dan hoor ik voetstappen op de trap en komt Jared aangekleed en al de kamer binnen.
“How are you doing today?”� vraagt hij. Ik antwoord niet, omdat een golf van misselijkheid me net overvalt, maar ik kreun in de plaats. Dat is voor hem antwoord genoeg. “Nauseous again?”� en ik knik. Hij komt naast me op bed zitten en vraagt of hij iets kan doen.
“Could you get me a bowl?”� vraag ik en hij staat op en loopt naar de keuken om er eentje te halen. Lang blijft hij niet weg. “Shall I call the doctor for an appointment?”�
“Yeah, you do that”�, antwoord ik met moeite. Hij gaat terug naar beneden en ik hoor hem zacht praten. Dan komt hij terug naar boven. “You can go immediately after work today. 5:30.”�
“But then you can’t come with me,”� zeg ik verbaasd.
“No, but I thought you should go as fast as possible. I will come another time.”�
Ik sluit mijn ogen om ook deze afwijzing te verwerken, maar probeer dan toch op te staan. “Are you sure you want to do that?”� vraagt hij en ik merk dat er toch wat bezorgdheid in zijn stem ligt.
“I have to. There are people counting on me today. I can’t stay home.”�
Met de kom in mijn hand sukkel ik naar de badkamer en probeer ik me aan te kleden. “Fine”�, zegt Jared die me is gevolgd. “But I’m driving you there. No way you are driving a car when you feel like that.”� Ik antwoord niet, maar ben blij dat hij toch enigszins bezorgd lijkt.
In de auto lijkt het alweer iets beter te gaan, maar hij zegt de hele weg niets. Ik concentreer me nog op het verwerken van de misselijkheid en zwijg dus ook. Voor de deur stopt Jared de auto.
“I will pick you up at 5. Take care today.”�
Ik draai me opzij om hem een kus te geven. Hij beantwoordt ze wel, maar houdt zijn ogen open. “I love you”�, fluister ik zacht. Dit keer kijkt hij me wel aan en wordt zijn blik iets zachter. “I love you too.”�
Ik stap uit en hij rijdt weg.

Om 11u vole ik me terug volledig beter, maar het blijft moeilijk om me te concentreren. Mijn gedachten zijn bij Jared, die zo afstandelijk doet dat ik hem haast niet meer herken. Oké, hij moet wennen aan het idee, maar hij moet toch ook beseffen dat hij me kwetst? Ergens zie ik al op tegen 17u, omdat ik geen idee heb hoe hij zich dan gaat gedragen.
Ik stap de auto in en hij vraagt meteen hoe het de rest van de dag verlopen is.
“Good”�, zeg ik. “I felt better at 11h and then I could work properly again.”�
“Good”�, antwoordt hij, maar voor de rest zegt hij niet veel meer. Als we thuiskomen, blijft hij in de auto zitten. “I’ve already put my stuff in the car so I’m heading straight to the concert hall. Good luck with the doctor and don’t wait up.”�
Ik stap uit en kijk toe hoe hij weg rijdt. Snel leg ik mijn spullen binnen en dan stap ik mijn eigen auto in om naar de dokter te rijden. Daar aangekomen onderzoekt hij mijn plas opnieuw en bevestigt hij wat ik al wist. “Congratulations, you are pregnant indeed.”�
Ik glimlach, blij omdat het nu echt wel zeker is. “When did you have your last period?”� vraagt de dokter en ik antwoord dat het zo’n twee maanden geleden moet zijn.
“Let’s see then”�, zegt hij en hij rekent uit wanneer ik ben uitgeteld. “10 February, I think. In the middle of the winter.”�
“Well, at least I won’t be cold then ‘cause I could be in labour”�, antwoord ik en de dokter lacht met me mee. “Are you nauseous in the morning?”� vraagt hij nog.
“Yes, so far I have been sick every morning. But I don’t want to take anything ‘cause I don’t know if it’s bad for the baby.”�
De dokter tokkelt wat op zijn computer en zegt dan: “I have something here. You will feel better and it’s not bad for the baby at all. Shall I subscribe it?”�
Ik knik. “Well, congratulations again and I recommend you to go see a gynecologist this week so he can accompany you through this. Good luck with everything!”�
Ik schud zijn hand en verlaat blij de praktijk. Een winterkindje. Eigenlijk had ik altijd meer een voorkeur voor een geboorte in de zomer, maar misschien heeft dit ook wel iets. Ik voel me al helemaal mama en besluit om toch op te blijven om Jared te vertellen wat de dokter heeft gezegd. Het zal vast allemaal goed komen!

Ik had gedacht dat hij rond hetzelfde uur als gisteren zou thuiskomen, maar daar heb ik me toch lelijk in mispakt. Op de zetel val ik in slaap en ik word pas wakker van de deur die opengaat. Ik kijk naar de klok op de dvdspeler en zie dat het 3u is. Traag ga ik rechtzitten.
“What are you still doing up?”� vraagt hij als hij binnenkomt. “I told you not to wait up for me. You need to rest.”�
Even voel ik me een klein kind dat een opmerking krijgt, maar dan ruik ik iets. “Have you been drinking?”� vraag ik hem en hij antwoordt: “Just a little bit. Not even worth mentioning.”�
“Well, I can smel it from where I’m sitting so I guess it’s more than a little bit. Why Jared? You never drink.”�
Hij staart wat voor zich uit en zegt dan: “The show went really great tonight and everybody was very excited, so we drank a couple of things. It’s no big deal and would you please go to bed now? This is not good for the baby, the mother has to rest.”�
Weer krijg ik dat vreselijke gevoel dat hij me weg wil en dus probeer ik zijn aandacht te trekken. “I went to the doctor this evening.”�
Vragend kijkt hij op. “And?”�
Blij dat ik zijn aandacht heb, zeg ik: “The baby is supposed to be born on February 10th. So it’s going to be a winter child.”� Ik glimlach bij het idee van schattige wollen mutsjes.
“Did he say anything about your nausea?”� vraagt hij, niet reagerend op de datum.
“Yes, he gave me some pills. I have to take one every evening and then I won’t be sick. And they’re good for the baby too, so I took one right away.”�
Ik blijf naar hem kijken voor enige reactie, maar zijn gedachten lijken alweer ver weg.
“That’s good”�, zegt hij dan. “Now you go to bed and rest. I’ll be up in a minute.”�
Teleurgesteld ga ik naar boven. Deze keer ben ik zo moe dat ik al slaap voor hij bij me is. Ik weet dus niet dat Jared nog een tijdje naast me komt zitten, terwijl ik slaap. Hij streelt het haar uit mijn ogen en kijkt met een bezorgde blik naar mijn slapende gezicht. Dan laat hij zijn hand voorzichtig naar mijn buik glijden en legt hij het erop, zich afvragend wat hij in hemelsnaam moet doen. Is hij er wel klaar voor? Één ding weet hij wel zeker. Hij houdt van me en zal alles doen om me gezond te houden. Hij buigt zich voorover om me een kus te geven op mijn voorhoofd en dan gaat hij zijn kleren uitdoen en stapt hij in bed. Jared legt zich achter me en legt opnieuw zijn hand op mijn buik. Zo valt ook hij na een tijdje in slaap.

De dag erna word ik wakker en blijf ik direct stil liggen om te zien of ik misselijk ben of niet. Ik voel wel een beetje, maar het is al veel beter dan de dag ervoor. De pillen hebben dus gewerkt. Jared ligt nog naast me te slapen en met een droevige blik kijk ik zijn kant op, niet wetend dat hij naast me heeft gezeten gisterennacht. Ik ga voorzichtig langs de kant van het bed zitten en blijf me gelukkig oké voelen. Daarna sta ik op en door de beweging van het bed wordt Jared ook wakker. Als hij ziet dat ik rechtsta, vraagt hij direct of ik misselijk ben. Ik doe een poging tot glimlachen en zeg: “No. Those pills seem to work.”�
Hij glimlacht aarzelend terug. “Thank god.”�
Ik pak mijn kleren en ga naar de badkamer om me om te kleden. Als ik beneden kom, heeft Jared de tafel al gedekt en is hij met het ontbijt bezig. “The doctor said I should go to a gynecologist and that he will help me from now on. Will you come with me then?”�
Hij blijft verder koken, maar zegt wel dat het goed is.
“I’ll try to make an appointment for Saturday before noon. And thank you for making breakfast.”�
Hij glimlacht vaag. “No problem.”�
Iets stiller dan anders eten we samen ontbijt, maar ik probeer het gesprek gaande te houden door hem te vragen naar zijn concert gisteren. Dan wordt het bijna tijd om te vertrekken naar mijn werk, maar eerst bel ik de gynaecoloog nog even op. Zaterdagvoormiddag is prima en Jared zegt nogmaals dat het oké, voor ik naar mijn werk vertrek.

Zo gaat ook de woensdag en de donderdag voorbij. We praten wel, maar ik merk dat hij afstand van me neemt en voel me wanhopiger worden met de dag. Ik had hem wel beloofd dat ik hem tijd zou geven, maar het feit dat hij zo weinig interesse toont in ons kindje doet me ontzettend veel pijn. Ik hoop dat er zaterdag verandering in gaat komen als hij meegaat naar de gynaecoloog. Dan maken ze misschien de eerste echo om te zien of alles in orde is en zoiets is altijd heel overweldigend. Moest hij niet anders gaan reageren, dan zou ik niet weten wat ik moet doen. Geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om het kindje op te geven, want ik hou nu al teveel van hem of haar. Maar ik hou ook met heel mijn hart van Jared en het idee dat hij me misschien kan verlaten hierdoor is al enkele keren door mijn hoofd gegaan. Ook al breekt mijn hart bij het idee en kan ik me een leven zonder hem nauwelijks voorstellen, ik weet dat ik het zal overleven voor mijn kindje. Ik ben blij als ik vrijdag thuiskom van mijn werk, omdat het veel energie vraagt om me te concentreren, terwijl ik eigenlijk alleen maar met één ding bezig ben. Ik kom de woonkamer binnen en Jared is aan het controleren of hij alles bij heeft voor straks. Ik kijk naar hem en een vlaag van liefde overspoelt me. Kon ik maar gewoon op hem aflopen en hem knuffelen zoals vroeger. Hij kijkt op en staart met die mooie blauwe ogen recht in de mijne. Ik merk dat zijn blik nog altijd liefde uitstraalt, ook al probeert hij dat misschien te verbergen. Op zo’n moment vind ik het belachelijk van mezelf dat ik soms aan hem twijfel. Hij houdt duidelijk ook van mij. Ik merk het nog altijd in kleine zaken en soms ’s nachts als hij denkt dat ik slaap, voel ik zijn armen stevig rond me komen. Glimlachend bij de herinnering, probeer ik mijn best te doen om ook zo’n reactie van hem te krijgen.
“Do you have everything for later? I can come with you for support? I don’t have to get up that early tomorrow.”�
“It’s going to be too crowded for you. Why don’t you just stay here and enjoy the evening. I will come back as soon as I can.”� Ergens voel ik me teleurgesteld, maar aan de andere kant ben ik ook blij, omdat hij de laatste tijd laat thuiskomt en nu toch zal proberen om er eerder te zijn.
“I have to tell you something”�, zegt hij dan ineens en mijn hart maakt meteen vreemde bokkensprongen. “I can’t come with you to the doctor tomorrow. We have an interview and it’s really important. It’s for that magazine that Nathalie had and she called me and she really wants us. It’s great publicity for the band.”�
Ik staar hem aan en zeg: “Nathalie? That person that was flirting with you before?”�
“She wasn’t flirting with me”�, zegt hij, maar ik word kwaad.
“No? I was there, Jared. In that room with you and she kept smiling at you. She put her hand through her hair and she touched you on your knee, saying you could always give her a call if you needed anything. She was flirting and I told you I didn’t like it. You promised me you wouldn’t see her again. That it was just a one-time thing. And now you are going to do it again? Instead of coming with me to the doctor?”�
Kwaad sta ik naar hem te kijken met mijn handen op mijn heupen.
“This is a great opportunity for the band. We have never been in her magazine because she worked for someone different that time.”�
Ik sta er maar en kan niet geloven dat hij dit zegt. Hoofdschuddend vraag ik het nogmaals. “So you’d rather have an interview with her, knowing that I don’t like her, knowing that your brother and Tomo can take over, then to come with me to the doctor for our baby?”�
Hij komt naar me toe en zegt sussend: “Don’t see it like that. It’s not that I don’t want to come with you.”�
Ik schud me van hem los. “No. You just rather have an interview.”� Mijn ogen spuwen vuur en ik zet een stap achteruit. Weg van hem.
“Fine Jared. You go have that interview tomorrow. I don’t even want you to come. And don’t worry about how I feel in all this because I will be fine. Like you care.”�
Hij wil terug naar me toekomen, geschrokken om mijn reactie. “Alyssa, please”�, maar ik verhef mijn stem en voel de tranen komen. “No, Jared. Leave. Just leave now. I can’t look at you anymore. This is not how I thought you were. Just go.”�
Ik draai me om en wandel naar de keuken, zonder hem een blik te gunnen. Hij staart naar mijn rug, maar weet niet wat hij verder moet doen. Dus probeert hij het nog eens.
“Alyssa?”�
“Go!”� roep ik naar hem en dus pakt hij zijn spullen en verdwijnt hij maar. Zo gauw ik de deur hoor dichtknallen, laat ik me op de vloer zakken en begin ik hartverscheurend te huilen.
Jared zit intussen in de auto met zijn ellebogen op het stuur en zijn handen in zijn haar. Hoe heeft hij het ooit zo ver laten komen? Wat als ik wegga? Als ik weg ben, als hij terugkomt? Het idee om zonder me verder te moeten gaan… het lijkt zo zinloos…
Maar het is tijd om te vertrekken en dus start hij de auto en rijdt hij met alle moeite van de wereld naar de zaal.

Reacties: