Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » The Ultimate Fantasy (TC) » 8
The Ultimate Fantasy (TC)
8
Toen Maura aankwam bij het politiebureau, zag ze Jane net uit haar auto stappen, en daar blijven wachten, waarschijnlijk op haar. Nadat ze geparkeerd was, stapte ze uit en liep op Jane af.
‘Hey, je ziet er moe uit, heeft Bill je wakker gehouden?’
‘Nee, hij is een rustige jongen, ik heb niet veel last van hem.’ “Alleen maar al die zorgen die ik me maak omdat ik zo bang ben om jou kwijt te raken, dat ik er ’s nachts niet van slaap.”ť Dacht ze er nog achterna.
‘Ja, hij is een aardige knul, ik mag hem wel. Oh, trouwens, kom je straks mee?’
‘En Bill dan?’
‘Breng hem mee, je weet dat mijn moeder gek is op kinderen.’
‘Goed dan.’ Zuchtte Maura, ze had eigenlijk helemaal geen zin in het wekelijkse etentje bij Jane’s ouders.
Hoe gezellig en warm de Rizzoli-familie ook was, en hoe graag ze hen ook had, het enige wat ze nu wilde was een avond alleen met Jane. Vroeger hadden ze zulke avonden zo vaak, maar de laatste leek zo lang geleden.
Ze volgde Jane naar binnen, maar voor ze daar hun conversatie verder konden zetten, kaapte agent Booth haar voor haar neus weg en leidde haar weer naar buiten. Maura zuchtte en liep verder naar de lift.
Pas toen agent Booth haar in zijn auto had geduwd, besefte ze wat er net gebeurd was en ze keek de agent naast haar aan.
‘Oke, waar gaan we naartoe?’
‘Princeton.’
‘En wat gaan we daar doen?’
‘Er zijn verdovende middelen gevonden in de rugzak van Abby, voorgeschreven door een zekere Dr. Gregory House, we gaan hem eens aan de tand voelen.’
‘Waarom? Denk je nu echt dat een dokter verdovende middelen voorschrijft en dan achter die patiënten aangaat om ze te vermoorden aangezien ze zich toch niet kunnen verweren? Eigenlijk is dat niet zo’n raar idee…’
‘Zie je wel.’
‘Maar het kan niet! Bij beide slachtoffers zijn er verdedigingswonden aangetroffen.’
‘Ik wil nog steeds weten waarom een 15-jarige verdovende middelen bij zich draagt.’
Enkele uren later kwamen Jane en agent Booth aan in het Princeton Plainsboro Teaching Hospital. Ze stapten de glazen deuren door en liepen meteen op de vrouw achter de balie af.
‘Excuseer, wij zoeken Dr. Gregory House.’
‘Normaal gezien zou hij in zijn kantoor moeten zijn, maar ik weet niet zeker of hij daar is.’
‘Mevrouw, luister, we komen helemaal uit Boston naar hier om hem te spreken, kan u mij vertellen waar Dr. House is of niet?!’
‘Agent Booth!’ Zei Jane op een strenge toon terwijl ze hem een waarschuwende blik zond.
‘Wat is hier gaande?’
Een vrouw die Jane rond de veertig schatte en met golvend, lang zwart haar, kwam op hen afgelopen.
‘En u bent?’
‘Dr. Cuddy, ik ben het hoofd van het ziekenhuis. En mag ik vragen wie jullie zijn?’
‘Ik ben rechercheur Rizzoli, dit is FBI speciaal agent Booth, wij komen voor Dr. Gregory House.’ Dr. Cuddy zuchtte.
‘Kom maar mee naar mijn kantoor.’
Met zijn drieën liepen ze naar het kantoor waar Dr. Cuddy zich achter haar bureau in haar stoel liet zakken.
‘Wat heeft House nu weer gedaan?’
‘We zouden hem gewoon graag enkele vragen stellen.’
‘In verband waarmee?’
‘We onderzoeken een moord in Boston, het meisje had verdovende pillen bij haar, voorgeschreven door Dr. House.’
‘Ik zal hem meteen hierheen laten komen.’ Ze nam de telefoon vast, drukte op een toets en wachtte ongeduldig af tot er na enkele seconden opgenomen werd. ‘House, in mijn kantoor, nu!’ Ze haakte in en keek Jane en agent Booth weer aan. ‘Hij is zo hier.’ Glimlachte ze.
Enkele minuten later ging de deur van het kantoor open.
‘Lieverd! Ik ben thuis!’ hoorde Jane en Booth nog voor ze zich om konden draaien.
Ze bekeken de man terwijl ze Dr. Cuddy hoorde zuchten. Dr. Gregory House was op het eerste gezicht een normale man. De enige dingen die hem onderscheidde van de dokters die Jane kende, was het feit dat hij geen witte doktersjas droeg, sportschoenen droeg en in zijn rechterhand een wandelstok vasthad waar vlammen op getekend waren.
‘House, deze mensen zijn van de politie, en ze hebben enkele vragen voor je. Ik wil dat je meewerkt, begrepen?’
‘Wat krijg ik ervoor?’
‘Je krijgt 10 extra kliniekuren als je het niet doet.’
‘Ik wil drie parkeerplaatsen, naast elkaar. Dan kan ik diagonaal parkeren.’
‘Oke, genoeg.’ Onderbrak Booth de twee. ‘U bent Dr. Gregory House?’
‘Nee, ik ben zijn slechte tweelingbroer.’
Jane zuchtte, dit zou wel eens een van haar langste ondervragingen ooit kunnen worden.
Verschillende uren later stond Jane bij haar moeder in de keuken terwijl ze samen de laatste hand legden aan het eten. Het was altijd zo geweest dat Jane geholpen had, en het feit dat ze niet meer bij haar ouders woonde, had er geen verandering in gebracht. Ze kwam altijd een half uur eerder dan haar broer aan op het wekelijkse etentje en hielp haar moeder terwijl haar vader, en haar broer als hij aankwam, naar het sportkanaal keken.
‘Je hebt Maura toch gevraagd?’ vroeg Angela Rizzoli ineens en Jane keek op van de soep.
‘Ja, tuurlijk. En ze brengt ook iemand mee.’
‘Een extra gast? Maar ik weet niet of-’
‘Wees gerust ma, er is altijd meer dan genoeg eten. En volgens mij is hij ook niet zo’n grote eter.’
‘Ik wist niet dat Maura aan het daten was.’
‘Is ze ook niet, voor zover ik weet. Ze brengt haar zoon mee.’ Angela verslikte haar haast in haar koffie toen ze het hoorde.
‘Haar zoon?!’
‘Ja, haar pleegzoon, Bill. Een aardige jongen van 15, ik mag hem wel, maar ik geloof dat hij en Maura het niet zo goed kunnen vinden.’
Uit de woonkamer kwam gejuich en de bel klonk. Terwijl Jane ging kijken welke wedstrijd er speelde, ging Angela de deur openmaken. Zoals ze al verwachtte, stond Maura voor haar deur, met langs haar een jongen die niet zoveel kleiner was dan haar.
‘Maura, je bent er! En jij moet Bill zijn, Jane heeft me over je verteld.’ De jongen glimlachte zachtjes en volgde Maura naar binnen.
Bill volgde Maura en de vrouw waarvan hij vermoedde dat het Jane’s moeder was naar de woonkamer en bleef even afwachtend staan. Maura ging naast Jane in de tweepersoonszetel zitten en de vrouw die voor hen de deur open gemaakt had, zat in een enkele zetel. De enige vrije plaats, was die naast een van de agenten die hij gezien bij zijn eenmalige bezoek aan het politiebureau. Twijfelend ging hij zitten en bekeek de man even. Het was de jonge man die Jane omhelsde op de foto die in haar appartement stond, en aangezien hij niet naast Jane ging zitten, en er verschillende jaren jonger uitzag dan Jane, vermoedde hij dat het haar broer was.
‘Hij zegt precies wel niet veel.’ Hoorde Bill ineens zijn gedachten binnendringen en hij keek op.
‘Mam, laat hem toch.’
‘Maar hij is zo schattig! En je weet het Jane, ik wil later ook zo’n kleinzoon!’
‘Maaaam!’ Bill voelde en hoorde de man naast hem lachen en Jane’s moeder keek hun richting uit.
‘Jij moet niet lachen, Frankie! Van jou wil ik ook kleinkinderen!’
‘Kom kinderen, we kunnen beter aan tafel gaan voor jullie moeder weer begint.’
‘Frank!’
‘Wat? Ze weten ondertussen wel dat je kleinkinderen wil.’
Iedereen stond recht, en Bill volgde het voorbeeld. Ze liepen de keuken in, maar net voor Bill naar binnen kon gaan, hield Jane haar tegen.
‘Bill moet naar toilet, ik wijs hem even de badkamer.’ Meldde ze terwijl haar hoofd naar binnen stak.
‘Maar ik moet helemaal niet naar toilet.’
‘Kom mee.’ Jane nam zijn pols vast en trok hem achter haar aan.
Ze liepen een trap op en gingen een kamer binnen die vol hing met baseballposters. Aan de foto van Jane die op het bureau stond, kon hij opmaken dat het Jane’s oude kamer was.
‘Waarom heb je nog niets gezegd? Is er iets?’
‘Euhm, nee, niet echt.’
‘Luister, ik weet dat Maura niet goed is in sociaal contact, maar ze kan gezichten lezen dus weet ik niet hoe ze het gemist heeft. Ik zie dat er iets is, wat?’
‘Het is gewoon…’
‘Ja…?’
‘Ik weet niet goed wat ik op een van jou familieavonden doe.’ Jane lachte.
‘Dat had Maura ook toen ik haar voor het eerst uitnodigde. Kijk Bill, Maura heeft geen familie in de stad, en ik denk dat je al wel gemerkt hebt dat ze ook niet veel vrienden heeft. Maura is mijn beste vriendin, en we brengen veel avonden samen door, en Maura komt ook heel vaak mee naar hier. Ze is gewoon een deel van de familie geworden, en jij bent nu haar zoon, dus ben jij dat ook. Mijn moeder ziet je nu al als haar kleinkind! Geloof me Bill, in het begin is het misschien nog wat onwennig, maar je raakt er aan gewend.’ Bill glimlachte dankbaar en sloeg zijn armen om Jane heen.
‘Dank je, Jane.’
[reacties??]
Reacties:
Waaaaaah (:
Er is weer een hoofdstuuuuk! ;D
En ooomg waaaah er zit ook nog House iiin! ;D
Dit wordt beter en beter ^^
Hoeveel geweldige series kunnen er in één verhaal? ;D
Sneeeeel verder jij!
Het is weer super!
xkus
oh gosh House ‘Nee, ik ben zijn slechte tweelingbroer.’
dat zie ik hem echt nog wel zeggen XD
en Jane kan het echt goed vinden met Bill, hopelijk kan Bill het uiteindelijk ook nog goed vinden met Maura c:
Ik ben benieuwd naar meer!^^