FanFic.nl

Friend of the Enemy

Deel 2.

Deel 2.
“Ohja, er komt een nieuwe jongen bij jullie in de klas, zijn naam is Bill Kaulitz. Al weet ik niet waar hij op dit moment is, hij zou er al moeten zijn.”�
“Heeft hij lang zwart haar?”� roept Andreas door de klas.
“Andreas, ik snap niet wat dat er toedoet. Maar ja, hij heeft zwart haar met witte plukjes. Andreas stoot me aan.
“Die lekkere ‘chick’ die jij bedoelde is een jongen,”� gniffelt hij. Ik lach sarcastisch naar hem.
“Het is al erg genoeg dat ik die jongen een lekkerding heb genoemd. Dus houd je kop maar.”� Er word op de deur geklopt, en de jongen staat voor de deur. Ondanks dat het een jongen is, is hij nog steeds super knap. Ik negeer hem gewoon, dan vergeet ik hem, ik mag geen enkele jongen -behalve mezelf- knap vinden. Ik ben geen homo.
De jongen begint over zichzelf te vertellen: “Ik ben Bill Kaulitz, ik ben 15 jaar, ik ben verhuisd vanuit Leipzig naar Loitsche. En dat was het wel zo’n beetje. Iemand die nog wat wil weten?”� het klinkt alsof hij het voor één van zijn 25 spiegels heeft staan oefenen. Tenminste ik weet niet hoeveel hij er heeft maar volgens mij wel veel.
“Zeg Bill… ben je gay?”� zegt Julius, de grootste pestkop van de klas. Bill wordt rood.
“Julius, dat vraag je toch niet!”� zeggen ik en Andi tegelijk.
“Tom, neem je het nou voor hem op?! Je weet toch dat incest verboden is…?”� daar heb ik niet aan gedacht, hij heet ook Kaulitz… maar als hij familie was zou ik hem wel kennen.
“Nee, hij is geen familie.”� Antwoord de jongen voor mij.
“Jongens jongens, Bill ga zitten. Tom zal je wel wegwijs maken op de school. Kaulitz, zorg ervoor dat hij het een beetje leuk heeft hier.”� Weg plan om hem te negeren.
“Maar mevrouw, weet u dan niet dat Tom alleen meisjes een plezier doet?”�
“Caesar kop houden!”� neemt Andi het voor me op.
“Laat Tom voor zichzelf praten,”� kaatst Julius terug. Soms, als hij alleen is, is hij best aardig. Maar wat moet ik met hem, ik heb genoeg vrienden. Mevrouw Müller onderbreekt het gesprek, met het huiswerk. Dan gaat de bel. We lopen de klas uit. Bill komt achter mij en Andi aan, Andreas begint een heel gesprek met hem over zijn vorige school, en ik loop verloren voor ze. Boeiend gesprek, denk ik bij mezelf. Ik begin een gesprek met Florian, een van mijn vrienden. Al vind ik het best knap van mezelf dat ik al die namen kan onthouden, van 500 mensen de naam onthouden, pfoe. Ik ben er best trots op dat ik zo populair ben.
“Zeg Florian, kan ik van jou wiskunde overschrijven?”� zeg ik.
“Heb je het tegen mij?”�
“Jij bent toch Florian?”�
“Nee, ik ben Matthias. Maar je kan wel overschrijven.”�
“Echt? Bedankt!”�
“Ja, alleen heb je er niet veel aan.”�
“Hoezo dat?”�
“Ik heb mijn schrift niet bij, omdat ik wiskunde ga verzuimen. Project.”�
“Geluk! Mag ik niet toevallig mee?”�
“Wat sta je voor wiskunde dan?”�
“Ik geloof een drie, hoezo?”�
“Je mag alleen als je minstens een 7 staat, jammer.”� Ik loop naar mijn kluisje, en pak er mijn gymspullen uit. Bill komt naast me staan.
“Moet je verplichte kleding aan?”�
“Ja, maar voor jou maken ze wel een uitzondering.”� Eigenlijk is hij best knap, maar ik heb dan ook een goede smaak. Gott Tom! Houd nu meteen op met die gedachtes, je bent niet gay!
“Okay. Maar ben je bijna klaar?”�
“Nee, ga maar vast.”�
“Ik wacht wel.”� Dringt het nou echt niet tot die gast door dat ik wil dat hij oprot? Dit gaat volgens mij nog een lange dag worden. Ik pak mijn gymschoenen uit mijn kluisje, en loop naar de gymzaal. Iedereen zit in de kleedkamer.
“Yo Tom! Hoe gaat het nou eigen… wat doet dat wijf in onze kleedkamer? Jij hoort ergens anders, rot op ofzo!”� zegt Julius.
“Houd je bek ofzo! Hij is geen wijf, dat zie je toch wel?! Of heb je een bril nodig,”� roept Andreas naar Julius.
“Kan hij niet zelf praten ofzo?”�
“Jawel.”� Klinkt het zacht uit de jongen naast me. Hij heeft een mooie stem.
“Doe dat dan ook. Bill ben je gay? Ja of nee,”� zegt de jongen die een beetje veel moeite heeft met het woord subtiel en de definitie daarvan.
“Nee,”� is het antwoord van de mooie jongen met over mooie zwarte manen. Alleen het klinkt niet al te overtuigend. Misschien moet ik het hem vragen, als we alleen zijn. Iedereen loopt de kleedkamer uit, en ik en Bill zitten daar nog.
“Bill?”�
“Wat is er?”�
“Ben je echt geen homo? Want het kwam er heel onovertuigend uit.”�
“Misschien wel, een beetje, ik ben bi. Maar zeg niks tegen Julius, alsjeblieft?”�
“Ik zal niks zeggen, je kan me vertrouwen, maar loop niet achter me aan. Ik kan het niet hebben.”�
“Bang dat je reputatie eraan gaat?”�
“Nee! Natuurlijk niet maar ik wil gewoon niet dat jij vriend 501 bent. Iedereen loopt als een kip zonder kop achter me aan, maar dat moet je niet doen.”� Misschien kan ik hem toch nog negeren.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.