FanFic.nl

Losing Control.

3.

We waren ergens gaan zitten. Ik nam een trek van mijn sigaret en blies de rook uit.
“Het was zeven jaar terug. Ik was tien en we zaten in de auto. We kwamen terug van een feestje. Alles was goed gegaan, maar opeens begon de auto te schudden, we gingen overkop. Ik had glas in mijn gezicht. Alles was donker. Ik probeerde me los te maken. Het lukte niet. Ik was totaal in paniek. Tom kreunde enkel wat. Hij had mijn hand vast genomen. Ik voelde mijn benen ook niet meer, maar na een tijd kwam het gevoel terug. Ik had me uiteindelijk uit mijn gordel gekregen. Ik viel op het dak van de auto, we lagen nog altijd onderste boven. Ik had iedereen proberen wakker te maken, maar niemand werd wakker. Na een tijd kwamen de hulpploegen. Ik werd naar het ziekenhuis gebracht en daar verzorgt. Ze zeiden dat ik blind was. Ze vertelde me ook dat mama en Tom dood waren. Ze hadden het niet overleefd. Papa lag in coma. Ik werd geopereerd aan mijn ogen. Ik miste Tom en mama hun begrafenis. Veertien dagen na mijn operatie kon ik weer zien. De kleur was verandert. Bruin met grijze vlekken. Ik zie niet echt goed. Ik hoor eigenlijk een bril te dragen. Twee maanden na het ongeluk stierf mijn vader.”�
Caitlin keek me geschrokken aan. Ze had niet verwacht dit te horen.
“Waar woon je nu dan?”�
“In een weeshuis.”�
Ik stak een volgende sigaret op. Het verdoofde de innerlijke pijn. Misschien juist daarom dat ik verslaafd ben aan die dingen. Ik keek op mijn mobiel. Vijf voor zeven.
“Ik moet nu wel gaan, ik zie je morgen wel,”� zei ik.
Ik liet Caitlin verbaasd achter op het bankje waar we de hele tijd hadden gezeten. Ik kwam net op tijd binnen, maar toch gaf Ronald me een harde klap in mijn gezicht. Ik gaf hem de sigaretten. Een volgende slag volgde in mijn maag. Het was alsof hij zijn frustratie moest uitwerken op mij.
“Je klant wacht boven.”�
Ik knikte en ging naar mijn kamer. Een man rond de 30 zat op mijn bed. Ik haalde diep adem, schraapte al mijn moed bij elkaar en ging naar hem toe.
Alles verliep zoals gewoonlijk. Neuken en klaar. De man gaf me een fooi van 100 euro en een zakje wit poeder. Het echte bedrag had hij aan Ronald al betaald. Ik stak de 100 euro in een doos in mijn kledingskast. De man zei dat het witte poeder goed voor me was. Dat het me blij maakte. Ik bleef met het witte zakje op mijn bed achter. Ik hoorde hoe Ronald afscheid nam van de man en volgens mij ook nog eens een nieuwe afspraak maakte. Ik trok mijn boxer weer aan en bekeek het zakje witte poeder nog eens. Ik nam een schone boxer en mijn training en ging naar de badkamer. Ik voelde me behoorlijk vies. Na mijn douche kiepte ik het zakje leeg op de wasbak. Ik hield een neusgat toe en snoof toen alles op. Ik kreeg meteen vreselijke hoofdpijn en alles danste. Ik lachte om alles en viel. Ik voelde me er inderdaad beter door. Dat spul is goed! Ik had me lang niet zo vrolijk gevoeld. Ik danste naar mijn kamer en liet me al lachend op mijn bed vallen. Blijkbaar lachte ik zo enthousiast dat er kinderen kwamen kijken. Toen de drugs was uitgewerkt voelde ik me ook ineens vreselijk alleen. Ik besloot te gaan eten. Ronald zat in de zitkamer.
“Morgen komt hij terug, Wees morgen vroeger hier anders betaalt hij niet meer zo veel en we hebben dat geld nodig.”�
Ik knikte en nam iets te eten uit de koelkast. Alle kinderen lagen al in bed, daarmee dat het hier zo rustig was nu.
“En was hij goed?”�
Dat was het ergste. Ronald vroeg me altijd hoe mijn klanten neukte. Ik vond het allemaal even walgelijk. Bovendien was ik minderjarig. Als ik hem zou aangeven voor kinderporno, zou hij zeker de bak in vliegen, maar waar moet ik dan heen? Dan zit ik op straat. Hier krijg ik nog een bed en eten.
Een onverwachte mep sloeg mijn eten op de grond.
“Ik praat tegen je.”� Siste Ronald. “Is hij goed of niet,dan weet ik als ik meer moet vragen.”�
“Jaja.”� Mompelde ik. Ik raapte mijn eten bij elkaar en liep naar mijn kamer. Een rode plek stond op mijn pols waar Ronald me net had geslagen. Ik zuchtte zette mijn eten op mijn bureau en startte mijn laptop op. Ronald had me dit ding gekocht twee jaar geleden toen hij me van de trap had geduwd. Een nare herinnering, zeker het ziekenhuis. Sinds toen haatte ik die plek.
Na een lange tijd op het internet surfen besloot ik toch maar mijn huiswerk af te maken. Het was al tien uur. Gelukkig had ik al veel deze middag gedaan, voor Caitlin me aansprak.
Na mijn huiswerk ging ik slapen en wenste ik voor de zoveelste keer dat ik de volgende morgen niet zou wakker worden en bij Tom kon zijn.
Tom was speciaal voor me. Hij was niet zomaar mijn tweelingbroer. Hij was mijn soulmate, mijn beste vriend, mijn tweede ik. Ik kon alles tegen hem zeggen, hij was de enige die ik kon vertrouwen en dat was ik nog altijd kwijt. En het deed nog altijd vreselijk pijn. En het erge is dat ik al jaren zijn graf niet meer heb kunnen opzoeken. Het is te ver weg van hier. Dit was het dichtstbijzijnde weeshuis en dat was minstens een uur rijden naar waar ik vroeger woonde. En het deed pijn dat ik zo ver van Tom was en van mijn ouders. Ik was alleen. Helemaal alleen. Na een tijd piekeren viel ik in een diepe slaap. Ik ging aan die man vragen om meer wit poeder mee te brengen. Ik zou wel voor betalen, maar het liet me even al mijn zorgen en pijn vergeten en dat voelde goed.

Reacties: