Hoofdcategorieën
Home » Destine » The Headline tour. » The Secret.
The Headline tour.
The Secret.
P.O.V. = Emily
Na de show in Paradiso waren we met z'n allen weer teruggereisd naar Tilburg, waar de jongens een grote verassing te wachten stond, ik had ervoor gezorgd dat alleen ik en Laurens hiervan wisten en dus was ik al eerder naar huis gereden met het busje. Laurens had de rest verteld dat ze met de trein naar huis zouden gaan, omdat dat relaxter reisde en ze er zo sneller zouden zijn omdat er geen files waren op het spoor. De rest vond het een raar idee maar na eindeloos zeuren van Laurens en ik, die zei dat het niet erg was om het busje alleen naar huis te rijden, hadden ze toch maar toegezegd. Laurens had een oude vriend van hem opgebeld, die toevallig graffiti-artiest was en had gevraagd of hij het logo van de band op het ietwat oude, witte busje wilde spuiten, zodat ze meer reclame zouden maken, en het busje gewoon vet gepimpt werd. Toen ik thuis aankwam met het busje stond Laurens' vriend al op me te wachten.
'Hey mop, jij moet Emily zijn, de meid waar Lau het over had, toch?'
'Helemaal waar!' zei ik met een big smile, terwijl ik hem een hand gaf.
'En jij bent?' 'Noem me maar Max, is dit het huis van de jongens?' vroeg hij.
'Jazeker, kom, we gaan even naar binnen, wil je een bak koffie?'
'Ja graag' antwoordde hij, 'Ik kom er zo aan, ik ga even de afmetingen van het busje meten en de goede verf uitkiezen.' 'Oké' antwoordde ik kort.
Ik pakte de sleutel onder de bloempot vandaan die naast de deur stond, deed de deur van het slot en liep naar binnen. Net toen ik mijn jasje aan de kapstok hing voelde ik mijn telefoon trillen in mijn broekzak, dat zal vast een sms van Laurens zijn, dacht ik. Ik hoorde Max binnen komen, 'Ik ben in de keuken!' riep ik terwijl ik een nieuwe koffiepad in het apparaat deed.
Toen allebei de koppen koffie klaar waren gaf ik er een aan Max en liepen we naar buiten. Toen we buiten stonden legde ik uit hoe het ongeveer moest worden en dat de jongens volgens Laurens´ sms over ongeveer twee uur hier zouden zijn. Max zei dat het wel moest gaan lukken binnen die twee uurtjes en begon meteen toen hij zijn koffie op had.
P.O.V. = Hubrecht
Ik had geen idee waarom Laurens ons had overgehaald om met de trein te reizen maar ergens was ik er wel blij mee. We zaten tenminste niet weer met z'n vijven in ons bestwel krappe busje. Ik lag nu met mijn benen op mijn eigen bank in de tweedeklas en naast me op de andere bank lag Robin F te slapen. Die had zich afgelopen nacht kapotgedrumd dus hij had dit zeker verdiend. Man, wat was die gozer goed. Ik deed het tweede oortje van mijn iPod in en merkte hoe het ene nummer langzaam overging in het andere, hij stond kennelijk op shuffle. Ik vroeg me af hoe Emily het had, zo alleen in dat busje, ze zal nu waarschijnlijk al in tilburg zijn, zij was vanochtend al meteen na het ontbijt vertrokken, terwijl wij nog wat moesten regelen met de mensen van Sony. Ik keek naar de banken tegenover me en zag dat ook Vlins en Tom lagen te slapen, alleen Lau was nog wakker, gelukkig zat hij op de bank aan de andere kant van mij en konden we dus zachtjes praten. 'Lau' fluisterde ik, maar ik kreeg geen antwoord, 'Laurens' zei ik nu iets harder. Ik kreeg nog steeds geen antwoord, nu probeerde ik hem zachtjes aan te tikken, maar hier reageerde ik ook niet op, ik zag dus nog maar een oplossing, ik schraapte m'n keel. 'Laurens, jij onnozele toetsenist, negeer me niet!' schreeuwde ik, 'Schreeuw niet zo man, ik probeer m'n twittervaardigheden bij te houden.'
Gelukkig sliep de rest nog als een blok en kon ik rustig verder praten zonder dat ik door de coupé werd gegooid. 'Wil je me nu alsjeblieft vertellen waar dit hele ik-wil-met-de-trein gedoe vandaan komt, jij en Mells voeren iets in jullie schild, of niet soms?' Laurens stond op en liep om de banken heen om naast me te komen zitten. 'Oké, je hebt ons door, we voeren iets in ons schild.'
'Ga je me nou ook nog vertellen wat, of moet ik gaan raden?' vroeg ik tot slot.
'Ik denk dat je zal moeten raden, broeder.' zei hij terwijl hij me een schouderklopje gaf en vervolgens terug liep naar zijn eigen bank waar hij weer comfortabel ging liggen. Toen bedacht ik me dat raden geen optie was en dat ik de hoop maar beter kon opgeven. Gelukkig was ik niet zo snel nieuwsgierig en kon ik makkelijk wachten tot we thuis waren, op dat moment hoorde ik dat de conducteur de eindhalte aankondigde en ik besloot om de rest maar wakker te gaan maken.
Reacties:
leuk! Fijn dat e al het advies over verdergaan hebt opgevolgd!
Dankje voor de reacties, ik hoop dat ik snel weer een hoofdstuk kan posten. Xx
Te gek hoofdstuk, zoals altijd!
Ik ga snel verder!
xxxx Nadine